Mazinin Gölgesinde

29. Bölüm

İnsan her ne kadar geçmişi yok saysada ondan kurtulamaz, çünkü bugünümüzü şekillendiren geçmişimizdir. Geçmişte yaşadıklarımız, yaptığımız seçimler, hatalarımız, sevinçlerimiz, üzüntülerimiz bizi bugün olduğumuz kişi haline getirir. Bazen ise başkalarının seçimleri,  istekleri ve hırsları bizim hayatlarımıza sirayet eder ve bizi bir yaprak misali savurur karanlığa.

Ellerimle kulaklarımı kapatmış ve duvarın dibine çökmüştüm. Bir yandan kafamı duvara vuruyor,  bir yandan da annemlerin sesini duymamak için ellerimle kulaklarımı kapatıyordum. Duymamış olmayı dilediğim bir şey daha vardı ki o da az önce mutfakta duyduğum o konuşmaydı. Annemin o sözlerini duymamış olmayı, bu gerçeği öğrenmemiş olmayı dilerdim. Öyle bir adamın kızı olmamayı hatta hiç doğmamış olmayı dilerdim. Birileri kapıya yükleniyordu, duyuyordum. Annemler ise artık susmuştu. Her şey,  herkes susmuştu sanki. Umutlar kaybolmuştu. Ben artık hayatı dolu dizgin yaşayacaktım değil mi? Peki şimdi ne yapacaktım,  nasıl yaşayacaktım? En önemlisi de annemin yüzüne nasıl bakacaktım?
Bir anda duvar ile başımın arasına giren el ile irkildim ve başımı o elin sahibine çevirdim. Arda karşımda korku dolu gözlerle bana bakıyordu. Uzun zaman olmuştu onu görmeyeli. Her zaman en zor anlarımda yanımda olan bu adam yine yetişmişti imdadıma. Hiç düşünmeden hızla kollarının arasına girdim. Dudaklarımın arasından birer feryat gibi ardı ardına dökülüyordu hıçkırıklar. Kolları ile sarıp sarmaklamıştı yine beni. Bir zamanlar zamanlar her dara düştüğümde sığındığım limandı bu adam ve yine en zor anımda yetişmiş ve yine sarıp sarmalamıştı beni bu koca yürekli adam.

"Ufaklık neyin var, neden ağlıyorsun? Lütfen bir şey söyle, beni korkutuyorsun." diye âdeta yalvaran bu koca yürekli adamın kolları arasına iyice sokuldum. Her şeyden ve en önemlisi de duyduğum o acı gerçeklerden kaçıp onun kollarına sığınmıştım yine, tıpkı eski günlerdeki gibi.

"Lütfen beni buradan götür, gitmek istiyorum lütfen." dedim usulca, sadece onun duyabileceği bir ses tonuyla. Korkum annemler duyar da izin vermez diyeydi. Ancak ben burada kalamazdım, bu evde onlarla birlikte kalamazdım. Bu acı fazlaydı, hem de çok fazla. Şu an kaybolmak,  yok olmak istiyordum.

"Tamam ufaklık, şimdi gidiyoruz sen merek etme." dedi ve ardından beni kollarının arasından çıkardı. İtiraz etsem de aldırmadı. O anneme doğru ilerlerken ben de başımı yeniden dizlerime gömmüştüm. Bakamazdım ona, bakarsam daha çok kabardı içimdeki bu yara. Yüreğimde ki yangın daha çok büyürdü. Bir süre sonra sırtımda bir el hissettim,  bir el de dizlerimin altından geçmiş ve ardından havalanmıştım olduğum yerden. Başımı ardanın boynuna gömüp kollarımı da boynuna doladım. Şu an kör ve sağır olmak istiyordum. İstiyordum ki tüm sesler sussun, kulaklarım duymasın, gözlerim görmesin. Tüm dünya sussun, kuşlar cıvıldamasın, nehirler çağlamasın, yıldızlar parlamasın. Gün geceye dönsün ve karanlık beni herkesten her şeyden saklasın. Hep gece olsun sadece gece olsun. Çünkü benim içimde tüm güneşler batmış, tüm ışıklar sönmüş ve zifiri karanlık hüküm sürmeye başlamıştı. Çok değil oysa bir kaç saat önce ne kadar da mutluydum oysaki. Aşkı bulmuştum ve beni koşulsuz seven bir adamı. Dostlarımla gülüp eğlenmiştik,  şimdi ise âdeta kaybolmuş gibiydim.

Arda beni evlerine getirmiş ve kendi odasına bırakmıştı. Esma teyze bir sürü soru sorsa da hepsini geçiştirmişti. Bana dinlenmemi söylemiş ardından da beni yalnız bırakmıştı. O zamandan beri aynı şekilde oturuyordum.

"Daha ne kadar bu şekilde kalmayı düşünüyorsun söylesene ufaklık. Annen deliye döndü,  herkes seni çok merak ediyor ve sevgilin olduğunu iddia edilen bir adam kapımızın önüne resmen kamp kurdu." diyen Arda ile başımı dizlerimden ayırdım ve ona döndüm.

"Yalaz mı burada?" diye sordum güç bela bulabildiğim sesimle. Onu ne kadar da çok düşünmüştüm şu bir kaç saatte. En çok onu ve annemi düşünmüştüm. Tüm bu olanlar bizi nasıl etkiler diye düşündüm. Beni hâlâ sever mi diye merak ettim. O adamın kızı olduğum için kendimden iğreniyordum. Arda: