They're Like Us [Part 3]

1. Show 1: Amsterdam

POV Indy

"Hey Shawn?" Hij kijkt zenuwachtig op van zijn gitaar. "I love you." Zeg ik met een glimlach. Zijn ogen glinsteren, misschien komt het door het licht, maar nog nooit hebben ze zo mooi geglinsterd. "I love you more." Hij haalt zijn hand door mijn haar en drukt zachtjes een kus op mijn voorhoofd. De muziek speelt en dat bouwt spanning op. Shawn heeft zo vaak geoefend dat we allebei weten dat hij na dit liedje op moet.

"I'm so freaking nervous." Zegt hij terwijl hij zenuwachtig in in het rond springt en met zijn handen schudt.

"You got this, Shawn," zeg ik hem als ik zijn hand vastpak, "remember that all those people are here to hear you sing, not to judge you." Op datzelfde moment rent er een man op ons af en roept dat Shawn hem moet volgen. "I love you." Hij drukt nog een kus op mijn lippen en rent dan achter de man aan naar het podium.

De muziek van 'lost in Japan' klinkt en ook het geschreeuw in de zaal wordt harder. Zachtjes speelt de muziek verder en de achterzang van Shawn is ook al te horen. Ik zie hoe hij ondertussen zijn bruine gitaar in zijn handen krijgt en hij kijkt nog één keer naar mij voordat hij om de hoek verdwijnt.

Ik kijk vanaf de zijkant mee en terwijl er alleen nog maar muziek klinkt, de intro van het liedje, gaan alle polsbandjes van de mensen knipperen. Wauw, dit idee was fantastisch.

"Do you have plans tonight?" Zingt Shawn terwijl hij het podium oprent. Het geschreeuw is zo hard dat zijn stem nauwelijks te horen is. "I'm a couple hunderd miles from Japan and I," de zaal weet van geen ophouden en schreeuwt nog harder dan net, "I was thinking I could fly to your hotel tonight, darling."

Andrew is ondertussen naast me komen staan en slaat zijn arm om me heen. "The first show," zegt hij terwijl hij mee staat te knikken met de muziek, "how do you feel?" Ik haal mijn schouders op, want ik weet ook echt niet hoe ik me erbij moet voelen. "I'm just so happy for him."

Shawn beweegt zich over het podium alsof dat is waar hij thuishoort. Hij stond net nog te beven van de zenuwen, maar die lijkt hij nu allemaal te zijn verloren. De manier waarop hij door de zaal kijkt, met die pretoogjes van hem, het maakt me zo gelukkig. Tijdens het liedje kijkt Shawn even om zich heen om te beseffen wat er zojuist gebeurt is. "Amsterdam!" Schreeuwt hij door de microfoon. Heel de zaal schreeuwt, zelfs in Rotterdam zouden ze het gehoord kunnen hebben. "Oh I missed you guys so much, how you doing?"

De tranen schieten me in de ogen als ik hoor hoe vrolijk en opgewekt hij meteen is. Ik weet dat zijn fans echt alles voor hem betekenen. En ik moet toegeven dat ook ik enorm veel van ze ben gaan houden. Vervolgens gaat Shawn weer door met het zingen van e volgende regel. Het lied klinkt nog veel mooier nu het live gezongen wordt en door de gehele ZiggoDome te horen is.

Mijn telefoon begint te trillen en als ik naar het oplichtende scherm kijk, zie ik dat Eef belt. Ik neem de telefoon op, maar versta geen hol van wat ze zegt. Waarschijnlijk is ze binnen, dus ik loop wel naar de ingang om haar daar op te wachten. "I'm going to pick up Eef at the entrance." Schreeuw ik naar Andrew in een poging om boven de muziek uit te komen. Andrew steekt zijn duim op en dus loop ik naar de ingang.

Als Eef en ik elkaar eindelijk weer zien, geven we elkaar meteen een knuffel. "Ik kan niet geloven dat we dit weer doen," giechelt ze als ze haar backstage pas aanpakt, "het is net als twee jaar geleden." Ik sla mijn arm om haar nek en trek haar dicht tegen me aan. "Echt he. Ik hou zo veel van je." Ze geeft me een kus op mijn wang en zegt dat ze nog meer van mij houdt.

"Waar is Nathan?" Vraagt ze als we door de gangen van de ZiggoDome lopen. "Backstage bij Tiffany en Alessia." Eef stopt plotseling met lopen en pakt mijn hand vast. "Je bedoeld Alessia Cara? De Alessia Cara?" Ik knik en moet lachen om het feit dat Eef er nooit aan gaat wennen dat we nu omgaan met beroemde mensen. "Ja, ze is Shawn's voorprogramma."

"Dat is echt gestoord."

Lachend lopen we naar de backstage zaal. Shawn is ondertussen net begonnen aan 'Never Be Alone'. Shawn zingt een stukje en laat vervolgens alleen het publiek verder zingen. Eef en ik staan op de hoek van het podium te kijken naar de zaal. De hele zaal licht op en een traan rolt nu ook over mijn wang. Het is zo verschrikkelijk mooi.

Shawn heeft dit lied voor mij geschreven toen we elkaar nog maar een paar keer ontmoet hadden. Ik had een paniekaanval en hij probeerde me te kalmeren door een liedje te zingen. Hij zoog het zo uit zijn duim, maar het was het mooiste liedje dat ik ooit gehoord heb. En kalmeerde me meteen. Dit lied heeft daardoor zo'n speciale betekenis voor me, maar niemand zal dat ooit weten. Alleen Shawn en ik.

En dan heb je de fans nog, ze zijn werkelijk waar geweldig. Hun stemmen galmen door de zaal em ik wil zo graag bij ze staan. Het lijkt me geweldig om samen met deze fantastische mensen dit lied te zingen. Maar wacht, dat brengt me op een idee, waarom doen we dat niet gewoon?

"Eef, we gaan de zaal in."