They're Like Us [Part 3]

33. Show 81: Seoul

POV Indy

Het is weer eens zo ver. Vannacht zijn we naar Seoul, de hoofdstad van Zuid-Korea, gevlogen. Het is hier zo verschillend vergeleken met Canada of Europa. Natuurlijk omdat er allerlei tekens op de borden staan die wij niet kunnen lezen, maar ook de infrastructuur. De gebouwen zijn dicht op elkaar gebouwd en daardoor zijn er dus een hoop smalle straatjes die vol staan met kleine winkeltjes.

Ik loop met Shawn, Cez en Brian door de kleine straatjes. Ik had Skylar en Nathan graag meegenomen naar deze prachtstad, maar ze waren zo moe van de vlucht. Shawn en ik hebben besloten een oppas in te huren die met ons mee gaat de komende weken. Eerst wou ik het niet, maar nu we hier zijn, ben ik er toch wel heel blij mee. Nu kan ik toch mee de stad in, anders had dat niet gekund.

Ik ben samen met Cez aan het praten en doordat we zo in gesprek zijn geraakt, hebben we helemaal niet doorgehad dat we Shawn en Brian kwijt geraakt zijn. "Hey Cez, have you seen my husband?"

"Lost in Japan, maybe?" Antwoordt hij met een grote grijns. Ik kijk hem met opgeheven wenkbrauw op en blijft hem aankijken. "Very funny," zeg ik hem, "but where did they go?"

"Guys!" Klinkt er ineens hard achter ons. Cez en ik draaien ons tegelijkertijd om en zien Shawn en Brian zwaaiend bij een klein cafeetje staan. Het is zo'n typisch Koreaans gebouwtje. Het is helemaal van hout gemaakt en heeft zo'n prachtig schuin dak. Ik zou zelf zeggen dat het typisch Chinees is, maar ik ben in Korea, dus het zal wel.

Shawn loopt voor me het restaurantje binnen en de rest volgt. Als ook ik binnen sta, slaat Brian zijn arm om mijn nek heen. "So how are you?" Vraagt hij me op de meest sarcastische manier ooit. Ik kijk hem raar aan en til heel langzaam zijn arm van mijn schouder af. "What are you doing?" Vraag ik hem ondertussen. Hij voert iets in zijn schild en ik ga erachter komen wat dat is.

Shawn heeft vier koppen thee voor ons besteld. We krijgen vier grote witte mokken en gaan buiten op de rand van het terrasje zitten. Ik ga naast Shawn zitten en voel meteen zijn arm om me heen. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder terwijl ik de warme kop in mijn handen vasthoud. "Are you enjoying yourself?" Vraagt hij me zachtjes terwijl hij uit zijn mok nipt. Ik knik en nestel me iets dichter tegen hem aan.

Shawn kijkt op zijn horloge en zegt dat we zo al moeten gaan, want elke dag om 15.30 begint Shawn met het repeteren, sound checken en al het andere dat gedaan moet worden voor zijn show. Hij zou natuurlijk gewoon een half uurtje voordat de show begint pas op kunnen dagen, want hij heeft personeel genoeg om dat te doen, maar hij wilt het allemaal zelf doen. Hij wilt dat elke avond perfect is. Want elke avond komen er weer nieuwe mensen. Hij wilt dat elk concert perfect is, zodat zij de avond van hun leven hebben.

En dat vind ik nou zo mooi aan hem. Naast zijn glimlach, lieve wangen en natuurlijk goddelijke buik, heeft hij ook nog eens een geweldige persoonlijkheid.

Brian komt naast mij op de stoep liggen en legt zijn hoofd op mijn benen. Ik kijk hem vreemd aan, maar laat hem maar doen waar hij goed in is: vreemd zijn. Ja, dat is toch wel zijn beste kwaliteit.

"Indy," vraagt Brian me met een brede glimlach, "shall we go explore the city while Shawn goes back to the concert?" Ik kijk Shawn aan en dan kijk ik naar Brian. "Sure." Zeg ik onzeker en twijfelend.

Shawn drinkt het laatste beetje van zijn thee op en geeft me dan een kus op mijn wang. "Cez and I are going back," zegt hij me lief, "you can call me if there's something wrong." Ik lach met een brede glimlach naar hem terug en dan staat hij op. Zijn warmte wordt vervangen door een koud briesje.

"So what were you planning on?" Vraag ik hem zodra Shawn en Cez uit het zicht zijn.

"We need to go somewhere..." zegt hij met zijn handen in elkaar gevouwen. Ligt het aan mij of lijkt dit op een zo'n slechte scene uit een film?

Ik snap nog steeds niet dat ik met hem mee ga...