They're Like Us [Part 3]

16.5

POV Indy

Ik pak zijn handen vast en haal ze van mijn gezicht af. Ik staar naar onze handen en haal dan mijn trouwring van mijn vinger af. "No, think about this," smeekt Shawn me, "I love you, Indy."

"You should've thought about that earlier." Mompel ik starend naar de trouwring in mijn handen. Een traan rolt over mijn wangen bij de gedachten aan wat ik nu ga doen. Ik wil het niet, maar ik kan zo niet verder leven.

Shawn leunt zijn voorhoofd tegen die van mij en tranen van ons allebei belanden op het bed. Even zitten we zo, gewoon met zijn tweeën. Hij heeft mijn handen vast en wrijft met zijn duimen over de rug van mijn hand. Iets dat hij ook altijd deed als ik een paniekaanval had of even getroost moest worden. Ik hou nog zo veel van hem, maar ik kan het niet meer. Mijn emmer is overgelopen, het is me allemaal te veel geworden. De maat is vol.

Ik dacht dat we dit aankonden, wij samen, maar na alles wat ik heb meegemaakt: Max, mijn moeder, mijn biologische vader. Shawn was de enige die ik echt kon vertrouwen, waar ik altijd op kon terugvallen, maar het blijkt dat ook hij niet altijd eerlijk is.

"Is this what you really want?" Vraagt hij me snikkend. Ik knik en druk de trouwring in Shawn's hand. "I'm sorry, I can't do this anymore. All this fighting and traveling isn't going to end up good for us, nor will it end up good for Nathan and Skylar. A couple days ago Nathan asked for his daddy and I couldn't tell him where you were, 'cause I didn't know. He was heartbroken."

"You're right," geeft hij uiteindelijk toe, "they deserve better than me, you deserve better than me. If you really want this, I'll let you go. I love you so much that I know I have to let you go. I'm just stopping you from being yourself."

Ik weet niet goed wat ik moet zeggen. Hij heeft namelijk gelijk, dit is niet hoe ik ben. Dit leventje is niets voor mij en ergens heel diep van binnen wist ik dat al vanaf het begin. Ik probeerde het alleen te ontkennen, want ik dacht dat Shawn en ik alles samen aankonden.

Het is een poosje stil en Shawn kijkt me alleen maar aan. Zijn ogen zijn betraand en zijn haar hangt langs zijn gezicht. "So this is it, huh?" Zegt hij uiteindelijk.

"I guess, I'm sorry Shawn." Antwoord ik zachtjes en misschien ook wel met spijt. Hij pakt mijn handen vast en staart me hopeloos aan. Ik kan het niet meer aanzien en sta op van het bed en ga voor het raam staan.

Ik hoor het bed kraken en zie in de weerspiegeling van het raam dat Shawn op me afloopt. "I have a question." Begint Shawn. Ik draai me om en kijk naar Shawn's bruine ogen. God wat zal ik die missen. "Can I please have one last kiss?" Vraagt hij me.

Zonder iets tegen hem te zeggen, leg ik mijn handen in zijn nek. Hij trekt me dicht tegen zijn ontblote bovenlichaam aan en hij drukt zijn lippen tegen die van mij. Mijn handen verplaats ik naar zijn gezicht en ik voel de tranen over mijn vingers rollen.

Als zijn lippen die van mij weer loslaten, blijven we een tijdje met onze voorhoofden tegen elkaar aan staan. "I love you Indy. And I always will."

Ik bijt op mijn onderlip en kijk hem aan zonder wat te zeggen. "You're not gonna say it back, are you?" Vraagt hij.

"If you really love me, you won't let me say it."

Hij knikt en loopt naar de deur van de slaapkamer. "I'll sleep on the couch tonight."