They're Like Us [Part 3]

16. The truth

POV Indy

De volgende ochtend stonden Shawn en Brian al vroeg aan mijn deur. Onze vlucht vertrekt over een aantal uur, dus moeten we elk moment richting het vliegveld. Als ik door de deurpost loop en Shawn passeer, wenst hij me een goedemorgen en wilt hij me een kus geven. Ik draai mijn hoofd bij hem vandaan waardoor de kus op mijn wang landt.

"Beautiful, let me explain." Begint hij meteen. Ik druk mijn handen tegen mijn oren aan zodat ik zijn stomme excuses niet hoef aan te horen. "I can't hear you, Shawn. Blah blah blah blah blah." Brabbel ik zonder zelf ook maar iets te horen van wat Shawn zegt. Zijn lippen bewegen boos heen en weer, waarschijnlijk noemt hij me nu kinderachtig en onvolwassen. En ik geef toe dat dat het ook wel is, maar ik hoef zijn slappe excuus niet te horen. In ieder geval niet nu.

Dan pakt hij mijn handen vast en trekt ze van mijn oren af. "Fine, we kissed!," Schreeuwt hij plots, "but it didn't mean anything."

Ik dacht dat die woorden zouden opluchten, maar ik had ongelijk: ze deden enorm veel pijn. Met tranen in mijn ogen kijk ik hem sprakeloos aan. Ik had dit moment zo vaak doorgenomen in mijn hoofd. Ik zou al mijn frustraties van de afgelopen tijd eruit gooien: ik zou hem confronteren met het feit dat hij de laatste tijd niet vaak thuis is, hem vertellen hoe erg hij me heeft gekwetst en hem dan uiteindelijk vragen waarom ik niet genoeg voor hem ben, maar ik kon het niet.

"Please Indy, say something." Vraagt Shawn nu ook met betraande ogen. Ik probeer iets te zeggen, echt waar, maar de brok in mijn keel lijkt alle klanken te blokkeren. Ik weet gewoon niet meer hoe ik moet praten.

"Uh, I'll meet you guys downstairs." Zegt Brian ongemakkelijk voordat hij weg wil lopen.

"I'm coming with you." Zeg ik snel. Zonder na te denken, pak ik het handvat van mijn koffer vast om weg te lopen, maar Shawn pakt mijn pols vast. Ik draai me naar hem om en schudt zonder iets te zeggen mijn hoofd. "Can we talk about this at home?" Vraagt hij me zachtjes. Ik haal diep adem en knik lichtjes.

"Thank you."

Hij laat mijn hand langzaam los en schenkt me een kleine glimlach. Ik lach niet terug, sterker nog, ik loop zo snel als ik kan weg. Een traan rolt over mijn wang en valt op mijn t-shirt. Hij mag niet zien dat ik huil, dat wil ik niet.

Brian is in stilte naast me komen lopen en vraagt of er iets is wat hij voor me kan doen. Ik schud mijn hoofd en dan lopen we samen de lift in. Shawn is ons niet gevolgd.

"Are you sure there's nothing I can do for you?" Vraagt hij voor de zekerheid. Ik schud mijn hoofd nogmaals en wil mijn tranen wegvegen, maar Brian stopt me. "It's okay to cry, you know." Zegt hij zachtjes als de liftdeuren zijn gesloten. Ik barst in tranen uit.

Brian slaat zijn beide armen om me heen en trekt me dicht tegen zich aan. "Let it all out," fluistert hij zachtjes, "it's okay."

"I just can't believe he would did this. We're married, we've two beautiful children and we live together," snotter ik, "I've nobody, B. He's everyone I have left."

"You'll always have me," zegt hij als we elkaar aankijken, "and Tiffany, Josiah, Mike. You're part of our family. You're like my little sister." Een kleine glimlach ontstaat op mijn gezicht door zijn woorden.

"Thank you, B." Zeg ik zachtjes. Hij veegt mijn tranen van mijn gezicht en lacht eventjes naar me. "Now show all those people your pretty face." Lacht hij zachtjes.

"What?"

Dan klinkt het belletje van de liftdeur en staan er tientallen mensen met camera's in de lobby.

"You've got to be fucking kidding me."