They're Like Us [Part 3]

13. If I can't have you

POV Indy

-
Shawn: Omg baby you need to come to the studio right away
Shawn: I need you here right now
Indy: What's wrong?
Shawn: Can't tell over the phone, please come asap
Indy: I'm on my way
Shawn: Thank you honey
-

In alle haast pak ik wat spullen bij elkaar en zet Skylar in haar maxicosi. "Nathan, pak je jas." Zeg ik tegen het kleine jongetje dat al aardig goed kan lopen. Vrolijk loopt het jongetje al zingend naar de gang. Als hij geen kind van Shawn is, zou ik het ook niet meer weten. Die twee lijken zo enorm veel op elkaar.
Het paar dagen oude meisje slaapt echt letterlijk door alles heen. Dat heeft ze waarschijnlijk, net als Nathan, ook van Shawn. Shawn's genen moeten wel erg sterk zijn als allebei onze kinderen op hem lijken.

Dan komt Nathan weer aanwandelen vanuit de gang en tot mijn verbazing heeft hij zijn jas al in zijn handjes. "Dank je wel lieverd, wat ben je toch een grote jongen."

-
Shawn: Take the kids to my mom
Indy: Why?
Indy: Thought I needed to be there asap
Shawn: Don't bring the kids
Indy: Wtf?
Shawn: Just trust me on this one, ok?
Indy: Okay?
-

Met Skylar in de maxi-cosi en Nathan in mijn andere hand loop ik naar de garage. Ik heb de autosleutels van Shawn gepakt. Ik weet dat Shawn liever zou willen dat ik een taxi zou nemen omdat ik net bevallen ben, maar als hij zegt dat het dringend is, kan ik daar echt niet rustig op gaan zitten wachten.

In de grote, zwarte auto zet ik Skylar voorin en Nathan zet ik in zijn stoeltje achterin. Dit is de eerste keer dat ik weer ga rijden na mijn bevalling en ik ben lichtelijk zenuwachtig. Vooral omdat het de eerste keer is dat ik in Shawn's auto ga rijden. "Mama where gaan we heen?" Vraagt Nathan half Nederlands en half Engels. Vol trots kijk ik even naar hem via mijn achteruitkijkspiegel. "We gaan naar opa en oma." Vrolijk begint het jongetje meteen te lachen. Hij houdt zo veel van Karen en Manuel.

Ik trap met mijn linkervoet de koppeling in en draai de sleutel van de auto om. Het geluid van de brommende auto galmt door heel de garage. Ik neem even diep adem en raap mijn moed bij elkaar. Als ik nu deze auto in de prak rijdt, ben ik echt fucked.

Langzaam laat ik de koppeling los, maar in plaats van dat we achteruit rijden, rijden we vooruit. Ik schrik zo erg dat ik meteen op de rem trap en we met een schok tot stilstand komen. Geschrokken kijk ik meteen in mijn spiegel om te kijken of het nog goed gaat met Nathan. Gelukkig zit hij nog steeds te spelen met zijn knuffel en lijkt het erop dat hij er niets van meegekregen had. Oké, rustig aan nu Indy, je kan het.

Ik schakel de auto in zijn achteruit en laat dan zachtjes de koppeling los waardoor we achteruit de parkeerplaats afrijden. Als ik eenmaal recht sta, schakel ik hem weer naar zijn één en rijdt ik voorzichtig weg. Ondertussen wordt ik gebeld door Karen, dat weet ik doordat haar naam oplicht op het scherm van de auto. Ik druk op het groene knopje en hoor Karen's stem dan door de auto galmen. Meteen begint Nathan naar zijn oma te roepen.

"Hey Nathan." Zegt ze lachend. "Well, Indy, I wanted to as if Shawn already told you to bring the kids to us?"

"Yea, I'm in the car right now," zeg ik terwijl ik me concentreer op het oversteken bij het kruispunt, "we'll be there in five." Tegelijkertijd rijdt ik het kruispunt op omdat het stoplicht op groen sprong.

"You're driving?" Vraagt ze meteen. "Yea, but don't worry about it. I wouldn't do it if I didn't feel well." Ik hoor aan het gezucht dat ze het niet helemaal eens is met mijn keuze, maar ze zegt dat ze me vertrouwt. En dat als ik denk dat ik dit kan, dat ze achter me staat.

Na een aantal minuten komen we aan bij Shawn's ouders. Karen staat al te wachten op de oprit. Ik word verwelkomt met een kus en een knuffel en tot mijn verbazing loopt Shawn de deur van zijn ouderlijk huis uit. "You drove all the way here? Are you out of your mind woman? You literally gave birth a few days ago." Zegt hij iets wat boos. Maar al snel daarna geeft hij me een kus.

"I'll drive to the studio." Zegt hij als hij achter het stuur plaatsneemt. Hij gooit de deur meteen dicht en Karen en ik staan ernaar te kijken. "I think he's a little bit mad." Fluistert ze zachtjes. Ik kijk haar aan en dan schieten we beide in de lach.

"I can handle him."