They're Like Us [Part 3]

2.3

POV Indy

Het is bijna tijd voor Shawn om het podium op te rennen, maar weer rent hij naar het toilet. Echt ik meen het je, deze jongen kan twintig keer plassen in een minuut. Andrew en ik staan zenuwachtig bij het trappetje naar het podium op hem te wachten. "I'll let his bladder be taken out." Moppert Andrew. Ik weet dat Shawn het haalt om op tijd bij het podium te zijn, maar het is inderdaad echt zenuwslopend voor zijn crew. Iedereen wil dat de show perfect loopt, maar als Shawn dertig seconden van te voren nog naar het toilet moet rennen, wordt de druk toch wel hoog.

Net voordat Shawn op moet, rent hij als een speer naar me toe, geeft me een kus, zegt dat hij van me houdt en rent dan het podium op met een microfoon in zijn handen. Hij flikt het telkens weer om toch op tijd op dat verdomde podium te staan. "Do you have plans tonight?" Klinkt zijn stem door de hele zaal, en luid gegil volgt al snel.

Alessia komt naar me toe gelopen met Nathan in haar armen. "You were amazing out there," complimenteer ik haar terwijl ik mijn zoontje van haar over pak, "and I love your outfit." Ze lacht en strijkt haar t-shirt recht. "Yea, well, it's national woman day." Zegt ze met een grote glimlach. Ik hou echt van haar mentaliteit. Ze is zo open en eerlijk, net als Shawn.

"We could take a seat in the audience," stelt ze voor, "there are a couple of empty seats in the back." Ik vind het een leuk idee en dus pakken we snel een trui bij de merchandise stand vandaan. Hopelijk worden we minder snel herkent als we een capuchon dragen.

Met Nathan in mijn armen lopen Alessia en ik door de wandelgangen van de ZiggoDome. We krijgen een aantal rare blikken geworpen, waarschijnlijk omdat we allebei een capuchon en zonnebril dragen, en misschien ook omdat ik met een kind van ongeveer één jaar hier ben. Heel eerlijk gezegd zal ik ook wel een beetje raar opkijken als ik een baby bij een concert zag. De gang is erg groot en er zijn meerderen ingangen.

We lopen de gang van vak 108 in, maar daar worden we tegengehouden door de beveiliging. We moeten ons kaartje laten zien, maar die hebben we natuurlijk niet. Zelf met onze backstage passen, mogen we hier niet in. "Sorry, ik kan jullie echt niet naar binnen laten zonder kaartje." Zegt de vrouw. "Ik ben Shawn's vrouw," zeg ik als ik mijn hand met trouwvinger omhoog houdt, "mogen we alsjeblieft hier zitten?"

De vrouw begint keihard te lachen en zegt dat ze deze smoes al vaker heeft gehoord. "Maar ik meen het, ik ben echt Shawn's vrouw." Ook Alessia doet haar capuchon af omdat ze doorheeft dat we niet naar binnen mogen. "I'm Alessia Cara," zegt ze met haar handen in haar zij, "I just sang on that stage over there, I suppose we're allowed to get in."

De vrouw lijkt het nu pas te zien en zet meteen een stap opzij. "Het spijt me zo erg." Zegt ze als ze ons erlangs laat. "Geen probleem," lach ik naar haar, "ik ben blij dat jullie beveiliging zo goed is."

We nemen plaats op twee stoeltjes in het midden van het publiek. De mensen die op de rij zaten, waren iets wat geïrriteerd omdat we erlangs moesten, maar ik probeer me er niet te veel van aan te trekken. Shawn is achter de vleugel gaan zitten en speelt een stukje van 'I Know What You Did Lat Summer', maar dan anders dan normaal. Een poos terug hebben hij en Camilla Cabello het gemaakt. En ik maar denken dat Shawn en zij toen vreemd gingen, wat ben ik toch een idioot.

-

Indy: IKWYDLS part2
-

Heupwiegend sta ik met Nathan te dansen op de muziek. Het jongetje brabbelt er de gehele tijd doorheen, het lijkt wel alsof hij met zijn vader aan het meezingen is. "Dat is papa, he."

"Papa." Brabbelt hij meteen.

"Beautiful!" Schreeuwt Shawn door de microfoon als heel het publiek meezingt met de muziek. Hij kijkt om zich heen en lijkt op dit moment weer te bevatten wat er gebeurt. Hij heeft dan zo'n bepaalde blik in zijn ogen.

Ook ik kijk trots om me heen. Het lijkt wel alsof de lichtjes nog mooier flikkeren dan gisteren. Het is echt ongelofelijk dat we dit moment nog honderd keer mogen meemaken. Nog een aantal keer in Europa, vervolgens in Amerika en Canada. Ik kan mijn ogen nog steeds niet geloven.

Alessia slaat haar armen om me heen en bedankt me dan. "I'm so happy right now." Zegt ze springend van geluk. "Me too." Zeg ik, maar het is niet geheel naar waarheid. In overleg met de dokter mag ik nog vliegen tot en met 3 april, tenzij er complicaties optreden.Het was eerst de bedoeling dat ik na dit concert al naar Toronto zou gaan, maar gelukkig heb ik een goede conditie, zoals de dokter het noemde. Maar toch betekent dat dat ik Shawn voor een lange tijd, ongeveer drie weken, niet ga zien. 19 april is zijn laatste concert en dan neemt hij een maand vrij om bij ons thuis te kunnen zijn.

Ondertussen is Shawn begonnen aan zijn volgende liedje: 'Stitches'. Kippenvel vormt zich over mijn hele lichaam. Ik kan hier nooit van mijn leven aan wennen.

-
👻Indy: Baby, I'll be needing stitches ;)

-