They're Like Us [Part 3]

9.3

POV Indy

We zijn naar een rustigere plek in het vliegveld gegaan zodat ik nog even tot rust kan komen.

Karen en Manuel zijn druk in gesprek terwijl ik met trillende handen afwacht tot we te horen krijgen dat we weg kunnen gaan. Ik wil hier zo snel mogelijk weg, want het hele idee dat die dame een contactverbod heeft en dat ze hier toch verschijnt, staat me niet aan. Je weet niet waar ze nog meer toe in staat is. Fans kunnen heel extreem zijn en zij is overduidelijk één van die gevallen. Dan krijgt Manuel een telefoontje en loopt hij even bij ons vandaan.

Karen is ondertussen naast me komen zitten en pakt Nathan uit mijn trillende handen. "Relax sweetheart, she's gone now," fluistert ze zachtjes, "do you have these attacks often?" Ik zucht diep uit en ik weet dat ik hier nu niet meer over kan liegen. Ik wou het niet vertellen omdat ik het onnodig vond, maar nu ze het zelf hebben meegemaakt, valt er niets meer te ontkennen. "I did. The last months it went very well, but before that I had them regularly."

"Why do you have them? You don't have to answer if you don't want to." Zegt ze zachtjes. Ik neem een grote hap lucht en raap al mijn moed bij elkaar. "My ex boyfriend abused me," zeg ik snel, "when people come to me or it gets too busy, I panic. But since I am with Shawn, I am doing very well. In the beginning I often had them with him, especially since I no longer trusted men, but Shawn treated me with such respect that I felt safe with him. I almost never have them with him anymore. Only if a lot of fans come to us." Ik zie aan haar reactie dat ze geschrokken is van wat ik haar heb vertelt, maar meteen daarna zie ik dat haar zichtuitdrukking veranderd. Het is alsof de puzzelstukjes in elkaar vallen.

"I remember Shawn told me something like this, but I didn't realize it was about you." Ik lach zachtjes omdat ik niet meer weet wat ik moet zeggen.

Manuel hurkt voor me neer en geeft me zijn telefoon met een kleine glimlach. Op het opgelichte scherm zie ik de naam van mijn man staan.

"Hello?" Vraag ik voorzichtig als ik de telefoon aan mijn oor zet. "Baby, I heard what happened with Sveda. Are you okay?" Zijn zachte stem weerklinkt in mijn gedachten, telkens weer. Zijn woorden herhalen zich totdat ik mijn tranen niet meer in kan houden. Zonder dat ik iets tegen hem zeg, begint Shawn me te sussen door lieve woordjes in te spreken. Karen wrijft met haar hand ver mijn rug en Manuel is nog steeds bij mij gehurkt en heeft zijn hand op mijn knie gelegd. "Do you want me to come home? I might be able to rescedule tomorrow's performance."

"No, don't do that." Zeg ik tussen het snikken door. Ik laat absoluut niet gebeuren dat Shawn een show afzegt om mij te komen troosten. Dan stelt hij al die duizenden fans die al maanden hiernaar uitkijken teleur en dat kan ik echt niet over mijn hart verkrijgen. "I'm okay, Shawn. I'll just go home and get some sleep to get rid of this jet leg," zeg ik zachtjes, "your parents are here, I'll be fine."

"Okay, baby," zegt hij zuchtend, "can I get my dad on the phone again?"

"Yes of course, I love you Shawn." Ik hoor hem zachtjes door de telefoon heen lachen en dan fluistert hij dat hij nog meer van mij houdt. Hij blaast een kusje door de telefoon en zegt dan dat we straks nog even bellen.

Manuel pakt de telefoon weer van me over en gaat een paar meter verderop staan om met zijn zoon te praten. Karen geeft Nathan weer aan me en lacht dan lief naar me. Het kleine jongetje in mijn armen is aan het giechelen en vraagt om zijn vader. "Daddy's on tour," zeg ik hem zachtjes, "he'll be home soon en dan gaan we met hem en je kleine zusje knuffelen." Zeg ik half in het Engels en half in het Nederlands. "Waar is je zusje?" Vraag ik hem. Nathan legt meteen zijn oor op mijn buik en begint ertegen te brabbelen.

"Yes, that's your little sister."

"I think you're a strong woman, Indy," fluistert Karen dan plotseling, "my son married the right woman. You've joined him on tour, even though you're pregnant and your a mommy to a one-year-old, and that meant so much for Shawn. He needed you there and you were, so thank you." Voor ik het weet sla ik mijn armen om haar heen en rolt er een traan over mijn wang. Ook Karen kan het niet meer droog houden. "I love your son so much. He's so sweet to me and he means the world to me."

"I don't want to ruin your bonding time, but shall we go home?" Vraagt Manuel die weer bij ons is komen staan. "I think Sveda is gone now, so..." Zegt hij wat ongemakkelijk. Karen en ik kijken elkaar lachend aan en staan dan op. "Let's go home."