They're Like Us [Part 3]

16.3

POV Indy

Zodra ik mijn eerste stap over de drempel van ons appartement zet, wordt ik meteen begroet door Nathan. Hij rende op me af met een tekening ik zijn handen en begin me meteen te knuffelen. "Hey mannetje, hoe gaat het?" Vraag ik hem lachend. Ik heb hem en mijn dochtertje zo erg gemist. Ik til hem op en houd hem stevig in mijn handen.

"Papa!" Roept hij als ook Shawn de deur door loopt. Shawn komt bij ons staan en pakt hem van mij over. "Drawing for you gemaakt." Brabbelt hij in twee talen. Shawn pakt hem dankbaar aan en bekijkt de tekening zorgvuldig terwijl Nathan er een heel verhaal bij vertelt.

"Indy, Shawn, you're back," ik kijk op en zie Karen met mijn kleine dochtertje in haar handen staan, "How was the MET?"

Zonder haar meteen te antwoorden, pak ik Skylar uit haar handen. Met mijn blik op haar gefixeerd vertel ik snel dat het een erg bijzondere ervaring was.

"Yeah, and Indy looked so beautiful in her dress." Zegt Shawn die naast me is komen staan. Ik voel zijn warme hand op mijn onderrug en werp hem een boze blik toe. Hij kijkt teleurgesteld weg en haalt zijn hand van mijn lichaam af. Karen ziet het overduidelijk gebeuren, maar houdt wijs haar mond.

"I'm going to sleep for a bit more." Mompel ik zachtjes. Ik geef Karen een kus op haar wang en bedank haar voor het oppassen op onze kinderen. Ik weet dat dat niet niets is, want tja, ik doe het namelijk elke dag en Nathan is echt een drukteschopper.

Skylar begint te huilen, dus dat geeft mij een goede reden om nog sneller naar boven te gaan. "Bye Karen," zeg ik nog snel, "tell Aaliyah and Manuel I said 'hey'".

"I love you." Zegt Shawn als ik richting de trap loop. Ik blijf even kort stilstaan en loop dan verder zonder het terug te zeggen. Wat verwcaht hij nou? Dat ik hem ga zeggen hoeveel ik van hem houdt? Ik hou ook van hem, maar op dit moment veroorzaakt dat alleen maar pijn. Ik wieg Skylar heen en weer in de hoop haar stil te krijgen, maar het werkt niet.

Als ik de trap oploop, hoor ik Karen vragen of alles wel goed gaat met mij. Shawn vertelt dat we ruzie hebben en dat hij een grote fout heeft gemaakt.

Daarna hoor ik, naast het gehuil van Skylar, ook Shawn huilen. Hij huilt nog harder dan ik hem ooit heb horen huilen. Zijn moeder sust hem en vraagt wat er is gebeurd.

Ik daarentegen ren bijna de trap op, nog steeds met een pasgeboren baby in mijn handen.

Ik wil het niet weten. Ik kan het niet aan om het te weten, maar ik moet het weten. Anders kan ik niet beslissen wat ik hierna ga doen.