They're Like Us [Part 3]

39.4

POV Indy

Ik word wakker in de tour bus, op het kleine bed. Manuel staat naast me te overleggen met een man die ik niet ken. Hij heeft Sky niet meer in zijn handen.

"Manny," zeg ik zachtjes, "where's Skylar?"

Verrast kijkt hij om en hurkt naast mijn bed neer. Hij vertelt me dat ze veilig bij Andrew is. Ik zucht diep uit en voel dan pas de enorme hoofdpijn die ik heb. Met mijn linkerhand raak ik mijn voorhoofd aan en op datzelfde moment komt de man, die ik niet ken, naast me op bed zitten.

"Hello Indy, my name is Doctor Paker," zegt hij met het meest grappige accent ooit, "I've been called because you fainted tonight."

Ik moet zachtjes lachen, want zijn accent is echt heel grappig. Het is alsof hij met een dichtgeknepen neus praat. Concentreer je Indy, deze man is slimmer dan jij.

Ondertussen heeft Manny de tourbus verlaten zodat we even privé konden spreken. Ik vraag me af wat er zo belangrijk is waardoor Manny er niet bij mag zijn, maar tijd om dat te vragen heb ik niet. Hij vraagt me namelijk al of ik al vaker ben flauwgevallen.

"A couple of times," leg ik hem uit, "mostly when I was pregnant or having a panic attack."

De man knikt en schrijft ondertussen met mijn woorden mee. "Okay, well I ran some blood tests and it turns out that you're pregnant. Congratulations."

Ik kijk de man aan alsof hij gek geworden is. Ik? Zwanger? No way.

"I'm pregnant?" Vraag ik hem. Misschien heb ik hem niet helemaal verstaan door dat vreemde accent van hem. "Yes."

"You mean I'm carrying a baby?" vraag ik hem nogmaals, ik kan het gewoon echt niet geloven, "in my belly?"

Ik kan het verkeerd begrepen hebben toch?

"Yes. You should eat a little bit more 'cause you're eating for two now. Then you'll be perfectly fine."

Oh mijn god. Ik krijg nog een baby. Het duurt even voordat ik het echt besef, maar ik krijg nog een baby. Een echte baby. Eentje die slaapt, huilt, liefde nodig heeft. Een baby.

Oh mijn god. Ik moet dit aan Shawn vertellen, oh mijn god. Waar is hij?

Ik bedank de dokter en zie hem dan weggaan. De dokter laat Manuel weer naar binnen en hij  vraagt meteen of alles in orde is. Ik vraag me af of hij het al weet...

"Probably just another panic attack." Lieg ik. Hij knikt en lijkt het te geloven. Oké, mooi, want Shawn gaat de eerste zijn aan wie ik het vertel.

"Where's Shawn?," vraag ik aan Manny, "Does he know I'm in here?"

Manny schudt zijn hoofd en legt uit dat als ze het nu aan Shawn vertellen, hij de show afzegt. Hij hoeft namelijk nog maar drie nummers en daarna vertellen ze het hem meteen. Gelukkig maar, ik wil niet dat hij de show stopt voor mij. Ik ben helemaal in orde namelijk.

Ik wil weer opstaan, maar dat mag niet van Manny. De dokter heeft hem namelijk gezegd dat ik lekker lang in bed moest blijven liggen vandaag.

Door al het wachten begin ik wel te twijfelen. Moet ik het Shawn nu al vertellen of zal ik wachten tot na de tour? Het lijkt me leuk om het op een speciale manier te vertellen dit keer. De eerste keer wisten wij beiden het niet en de tweede keer kreeg hij het van iemand anders te horen...