They're Like Us [Part 3]

38. Show 86: São Paulo

POV Indy

Ik word wakker in Shawn's armen. Gisteravond is het laat geworden bij zijn eerste concert in São Paulo. Ik kan niet wachten op vanavond, want dan gaat hij hier voor de tweede keer optreden. Het was gisteravond zo fantastisch mooi. Shawn had achterop zijn gitaar de woorden 'Climate Action Now' laten zetten en ik heb het gevoel dat die foto een wereld van verschil gaat maken. Ik hoop het in ieder geval, want wat er nu allemaal op de aarde gebeurt is niet best.

Plots voel ik dat Shawn zijn adem uitblaast, want de warme adem waait langs mijn nek. Zodra ik me omdraai om te kijken of Shawn al wakker is, krijg ik een kus op mijn hoofd. "Goodmorning." Zegt Shawn hees.

Plots begint hij heel hard te hoesten en schiet hij omhoog om lucht te krijgen. Ook ik schiet omhoog en klop hem zachtjes op zijn rug. Shawn wilt me iets zeggen, maar zijn stem slaat volledig over en weer moet hij hoesten.

Als hij weer zijn mond open doet, zeg ik hem dat hij moet stoppen met praten. Ik heb in mijn jeugd in Ahoy vaker gezien dat zangers last van opgezette klieren krijgen, dus ik weet meteen wat ik moet doen. Ik leg mijn vingers tegen zijn nek aan en voel dan ook daadwerkelijk dat zijn klieren erg opgezet zijn. "I'm calling a doctor," zeg ik hem vastberaden, "this isn't good."

"No," zegt hij duidelijk met veel pijn, "he'll say I can't perform tonight. You can't call the doctor."

"Shawn," zeg ik hem terwijl ik mijn hand in zijn nek leg en hem daardoor aankijk, "I know you don't wanna dissapoint your fans, but you can barely talk. Let me at least call Andrew for you."

Hij vraagt me nog één keer om de dokter en Andrew niet te bellen. De twinkeling in zijn ogen zorgt ervoor dat ik het goed vind om nog even te wachten. Meteen begint hij weer te hoesten. Zijn gezicht vertrekt erbij, hij heeft duidelijk veel pijn. Ik vind het erg dat ik hem niet kan helpen, maar als dit is wat hij wilt, doe ik dat.

We kleden ons om en vertrekken daarna met de kinderen, Jake en nog drie mannen van de beveiliging naar de stad. Shawn heeft heel de dag niets gezegd en zit alleen maar op keelsnoepjes te zuigen. Zelfs toen Shawn op de foto met fans ging, zei hij helemaal niets tegen ze. Ik heb hem nog nooit zo stil gezien.

Plots pakt Shawn me bij mijn bovenarm en trekt me een paar meteen bij de fans vandaan. Hij fluistert dat hij zich totaal niet goed voelt. Als hij zijn zonnebril af zet, zie ik pas hoe rood zijn ogen zijn en hoe bezweet zijn voorhoofd is.

"Oh my god baby, you look terrible," zeg ik terwijl ik met beide handen over zijn wangen wrijf, "I'm taking you to the doctor right now." Hij lijkt wel te ziek te zijn om tegen mij in te gaan. Vanmorgen had hij nog de energie om te zeggen dat hij niet wilde gaan, maar nu geeft hij zich meteen over. De beveiligers zeggen tegen de meiden dat Shawn weg moet en volgen ons daarna naar de auto.

Eenmaal bij de dokter krijgt Shawn het nieuws te horen dat hij laryngitis heeft: een ontsteking van het strottenhoofd en het bovenste gedeelte van de luchtpijp. Daarnaast heeft hij ook een sinusinfectie. Dat is een infectie waardoor je pijn krijgt in je gezicht, veel slijm produceert, veel moet hoesten en zelfs koorts kan krijgen. Laat Shawn nou al die symptomen hebben...

Ik zie Shawn meteen een traantje wegpinken, maar hij houdt zich sterk.

Samen besluiten we om naar Andrew te gaan en hem het slechte nieuws te vertellen, hij is al op de locatie van het concert van vanavond. Shawn is super zenuwachtig voor zijn reactie, maar hij voelt zich vooral schuldig tegenover de fans.

"Everything will be okay," stel ik Shawn nog gerust voordat we Andrew aanspreken, "he'll understand."

En daar staat hij. Hij heeft een iPad in handen en is deuk bezig met het regelen van allerlei dingen. Hij praat tegen het oortje dat hij in zijn oor draagt en kijkt ondertussen naar verschillende plekken in het gebouw.

"Andrew, we have to tell you something."