They're Like Us [Part 3]

8. Show 18: Glascow

POV Indy

Een uur voordat de show begint, zie ik Shawn aan de tafel staan met een medicijn strip in zijn handen. Hij wrijft een keer met zijn handen in zijn gezicht, alsof hij er tegenop zit, en drukt dan een pilletje uit de strip.

"What are those?" Vraag ik hem nog voordat hij het pilletje in zijn mond wil stoppen. Hij schrikt van me en laat het pilletje uit zijn handen vallen. Ik zie hoe het kleine pilletje tussen de spleet van de vloer verdwijnt. "Indy, what the fuck?!" Schreeuwt hij boos naar me. Perplex sta ik hem aan te kijken, maar hij verbreekt het oogcontact door op de grond te duiken in een poging het pilletje te pakken.

Wanhopig kijkt hij om zich heen, maar hij kan hem niet meer vinden. "That was my last one!" Schreeuwt hij nogmaals. Geschrokken kijk ik hem aan. Ik wil hem vragen wat het voor pilletje was, ik wil hem helpen zoeken, maar ik durf niet. De blik in Shawn's ogen, die dodelijke blik, hij maakt me bang. Verslagen gaat hij op de grond liggen en wrijft hij met zijn handen in zijn gezicht.

"I'm sorry, I didn't know..." begin ik mijn zin, maar afmaken kan ik hem niet. Shawn staat op en kijkt me woest aan. Hij is zo groot en zijn ogen staan zo duister. "You've done enough, get out of here!" Roept hij boos. Hij lijkt wel gebroken, verslagen. Het is nog erger dan toen ik met hem wou scheiden, toen hij dacht dat hij mij en Nathan kwijt zou raken. De tranen springen in mijn ogen bij de gedachten. Een enorme paniek vult mijn lichaam en ik kan niets anders doen dan bij hem vandaan te rennen.

Op de gang kom ik Andrew tegen. Ik wil langs hem heen rennen, maar hij houdt me tegen. "Indy, what's wrong?"

Ik vertel hem kort wat er zojuist gebeurd was: dat Shawn een pilletje liet vallen en dat hij nu enorm boos op me is. Andrew ademt diep in en uit en loopt dan door naar de kamer waar Shawn is. Hij weet er duidelijk meer over. Ik blijf achter met tranen in mijn ogen en onwetendheid. Waar gaat dit allemaal over?

"Indy, I heard someone yelling, are you okay?" Vraagt Jake die ook de gang ingerend komt. Ik schud mijn hoofd en zak op de grond. Jake knielt naast me neer en slaat zijn armen om me heen. "Hush." Fluistert hij zachtjes.

Ik hoor Andrew en Shawn ook tegen elkaar schreeuwen. Ook Jake heeft het gehoord, want hij stelt voor om naar een rustigere plek te gaan. "Come with me, honey." Zegt hij als ik iets meer gekalmeerd ben en mijn tranen niet meer over mijn wangen stromen. Hij helpt me omhoog en loopt met me mee naar een andere kamer. Hij geeft me een flesje water en wrijft me over mijn rug. "What happened?" Vraagt hij uiteindelijk. Ook hem vertel ik wat er zojuist gebeurd was en hij Shawn uitbarstte in woede.

Dan gaat mijn telefoon af, het zijn appjes van Shawn. Jake geeft me een knikje en zegt dat ik met hem moet praten. Ik wil eigenlijk niet, niet als Shawn zo boos is, maar Jake heeft gelijk.

-
Shawn: Baby? I want to apologize
Shawn: What I did isn't okay
Indy: You've never yelled at me
Indy: Not like that
Shawn: I know and I promise it won't happen ever again
Shawn: I was more mad at myself than at you
Shawn: But I had to let my anger out and you're obviously the first person near me
Shawn: I never wanted you to know about this...
Indy: Know about what Shawn?
Shawn: The sedative pills
Indy: You do trust me right?
Shawn: Of course babygirl
Indy: We're suppose to be a team
Shawn: Can you come here? I'm going to explain it to you
Indy: Okay...
-