They're Like Us [Part 3]

29.3

POV Indy

"Oh hell no," zeg ik voor de vierde keer terwijl ik voet bij stand houdt, "I'm not doing it." Ik sta met mijn armen over elkaar en schud mijn hoofd flink heen en weer. "I'm not going on stage with you. You're an idiot to even think about it. Look at all those people." Ik wijs naar het podium. Langs een klein spleetje kan je de duizende mensen zien zitten.

"Please Indy, you know the lyrics," smeekt Shawn, "help me, please." Shawn's puppy ogen staren me aan en zijn handen heeft hij in elkaar gevouwen. "You're my only hope right now."

"I'm not singing 'Señorita' with you on stage," zeg ik hem nogmaals, "I just can't."

In paniek kijk ik om me heen. Andrew, Mike, Eddy, Zubin en Dave staren me allemaal aan. Ik kan dit niet. Dit is belachelijk. Dit idee is nog dommer dan toen Shawn dacht dat hij kon steppen.

"You can do it, Indy." Zegt Mike. Alle bandleden zeggen dat ik goed kan zingen en dat ik het zou moeten doen. Ik kijk ze aan alsof ze gestoord zijn. Nouja, nu ik erover nadenk zijn ze dat ook. ik weet dat ik net zei dat ik alles voor hem zou doen, zelfs op een podium staan, maar dat was overdreven. Ik had nooit gedacht dat ik echt voor dat dilemma zou komen te staan, het was figuurlijk bedoeld. Ik ga echt niet op een podium staan waar duizende mensen naar staan te kijken als ik weet dat ik het ga verpesten.

"We've heard you singing under the shower, you can do it, Indy." Probeert Zubin nogmaals.
Ik schud wanhopig mijn hoofd. Ik kan dit echt niet, hoe graag ik het ook zou willen doen voor Shawn.

Zijn ze niet goed wijs?

Ik grijp Shawn bij zijn pols en trek hem bij de rest vandaan om ergens met zijn tweeën te kunnen praten.

"There are so many celebrity's in here, why me? I'm not even a singer, Shawn." Vraag ik Shawn. De paniek die nu in mijn lichaam opspeelt is echt niet gezond. Ik kan wel flauwvallen.

"I only trust you. It's a very intimate song and I don't have that chemistry with Lizzo, Miley Cyrus or anyone else in this damn room. I want it to be you." Zegt hij terwijl hij mijn handen vastpakt. Hij kijkt me aan, en hij lijkt echt hopeloos te zijn.

"Where did Camila even go?" Vraag ik hem om heel even op een ander onderwerp te komen. "I don't know. She texted me she had to leave after we got the award."

"Please Indy," zegt hij nogmaals, "be my señorita."

Ik kijk hem aan met mijn meest dodelijke blik. Dit is niet de tijd voor domme grappen. Ik zucht diep uit en laat mijn schouders verslagen zakken.

"Give me a damn microphone."