They're Like Us [Part 3]

5.2

POV Indy

Zo eigenwijs als ik ben, en ik ben drie keer zo koppig dan normaal vanwege de zwangerschap, blijf ik staan waar ik ben. Ik ga nog niet naar de bus om te slapen, ik ben niet eens meer moe. Hij kan me niet naar bed sturen alsof ik een kind ben. Het kan me niet schelen dat Shawn wil dat ik ga slapen en mijn rust neem, ik bepaal zelf wel wat ik doe.

Heel stoer ga ik naar het podium toe en ga ik naast Andrew staan. Hij draagt een koptelefoon met een microfoon eraan vast om alles te kunnen regelen tijdens het concert. "Still here?" Vraagt hij me zonder me aan te kijken.

"I'm not tired yet," beantwoord ik, "and I once promised him to be there every show to support him. So that's what I'm gonna do." Ik sla mijn armen over elkaar en ga iets rechterop staan.

"Shawn's gonna be mad when he sees his baby momma is still here and not in bed." Ik schiet meteen in de lach door Andrew's woordkeuze. Hij kijkt me even aan alsof het raar is dat ik het grappig vind. "Baby mamma?" Vraag ik hem nog steeds lachend.

"Never mind," zegt hij rollend met zijn ogen. Ook hij begint nu te lachen, "it sounds pretty stupid."

"Yeah." Lach ik uit terwijl ik een traan wegveeg.

Maar dan kijkt Shawn onze kant op terwijl hij het podium af wil rennen. Ik denk dat hij mij niet verwachtte te zien, dus stapte hij mis en viel hij bijna van het podium af. Hij kon zich nog net vastgrijpen aan de reling, maar het ziet er heel sullig uit. Jake stond er toevallig, dus hij had hem kunnen opvangen, maar het enige wat hij doet is Shawn uitlachen.

Hij grijpt meteen naar zijn enkel en trekt een pijnlijk gezicht. Ik ren op hem af, eigenlijk mag ik daar helemaal niet komen in verband met de apparatuur, maar ik kan Shawn daar niet laten liggen en toe blijven kijken. Ik kan het gewoon echt niet.

"Oh my god, Shawn, are you okay?" Vraag ik bezorgd. Hij schudt zijn hoofd en zijn kaak staat strak gespannen. Hij heeft een heleboel pijn als ik zo naar hem kijk. "Can you walk? Should I call a doctor? " Vraag ik in paniek. Dit is echt een ramp.

Dan begint hij keihard te lachen en staat hij weer op alsof er niets aan de hand is. "That's your payback for still being here, you should've just listen to me."

Boos sla ik hem op zijn borst en stamp boos bij hem vandaan. "Baby, come on. It was just a prank."

"Just a prank?!", roep ik boos als ik me weer naar hem omdraai, "I thought you broke your fucking leg or something!" De tranen zijn in mijn ogen gesprongen door alle emoties die hierbij vrijkomen. Hij lijkt er zelf ook van te schrikken en trekt me meteen in een knuffel. "I'm so sorry, beautiful. I didn't mean to upset you."

Hij veegt mijn tranen uit mijn gezicht en drukt me dan een kus bovenop mijn hoofd. Ik leg mijn hoofd op zijn borst en luister naar zijn hart dat enorm snel klopt. "Will you wait for me in the dressing room?", vraagt hij me met een lieve, zachte stem, 'I've five more songs and then I'm done."

"Well I'm still not going to bed before you finished your show, so I'll wait for you." Hij lacht naar me en geeft me nog een kus. "I gotta go, beautiful." zegt hij gebarend naar het podium, "see you soon."

Ik knik en kijk Shawn na terwijl hij wegrent. Hij is zo'n idioot af en toe. Maar ten minste wel mijn idioot.

In de kleedkamer ga ik op de bank liggen en pak mijn laptop erbij. Tiffany heeft toevallig gefilmd dat Shawn viel en dat geeft mij mooi de gelegenheid hem terug te pakken voor daarnet. Ik maak de meest grappige edit die ik ooit heb gemaakt, al zeg ik het zelf, en kijk dan op mijn horloge. Shawn is over een kwartiertje klaar, dus ik hoef nog maar heel even op hem te wachten.

Ik leg mijn benen nu ook op de bank en voel mezelf langzaam aan wegdommelen. Ik kan best vijf minuutjes mijn ogen dichtdoen, Shawn zal er toch niet achterkomen dat ik een kort dutje heb gedaan. Vijf minuutjes maar.