They're Like Us [Part 3]

41.4

POV Indy

We zitten in de lege concertzaal, hier zaten net nog duizenden fans. Met Skylar en Nathan in onze handen kijken Shawn en ik toe hoe de gigantische roos van het plafond wordt gehaald. Hij is nog veel groter dan ik had gedacht.

"It's a shame we can't hang that rose in our living room." Zeg ik zachtjes. Shawn begint meteen te lachen en zegt dat hij van me houdt omdat ik zulke leuke opmerkingen maak.

"I love you too." Zeg ik met een iets wat sarcastische ondertoon. Ik leg zuchtend mijn hoofd op zijn schouder en laat dit moment even bezinken. Wow, 105 show's in nog geen negen maanden tijd.

Over negen maanden gesproken... Ik moet shawn nog altijd iets vertellen.

"Shawn, I've a little present for you," zeg ik terwijl ik een kaartje uit mijn schoudertasje pak, "but I need you to put Skylar back in her seat first."

Hij kijkt me raar aan, maar legt Sky in de maxi-cosi. Dat is maar goed ook, want Shawn gaat waarschijnlijk zo erg schrikken dat hij haar anders uit haar handen laat vallen.

Als hij haar neergelegd, pakt hij het kaartje iets wat twijfelend van mij aan. "What is it?" Vraagt hij me.

"Open it."

Hij opent voorzichtig de envelope en leest de tekst hardop voor. "What if I told you a story...," leest hij lachend op vanaf de voorkant van het kaartje, hij gaat verder op de achterkant, "all about someone who loves you. And what if I told you she's sorry she made you wait. And what if I told you she's dying, 'cause she can finally tell him she's pregnant. And what if I told you that someone is me."

Onderop het kaartje is een foto van de eerste echo te zien. Hij laat met een opengevallen mond het kaartje vallen en springt op van zijn stoel. "Are you kidding me?!" Roept hij vragend.

Zie je nou wel dat het een goed idee was om Skylar neer te leggen. Ik ken mijn man te goed.

Ik knik en sta ook op. Hij zoent me en springt dan met twee benen tegelijkertijd op de rij met stoelen. "You're not joking, right?" Vraagt hij nog één keer voordat hij helemaal uit zijn dak gaat.

Ik schud mijn hoofd en pak het kaartje van de grond. Ik wijs naar de foto van de echo en hij pakt hem van me aan. "Baby Mendes," leest hij van linksboven op de foto, "about eight weeks old."

Hij maakt een vreugdedansje en ik ben lichtelijk bezorgd dat hij iets gaat breken. Als het zijn nek niet is, dan is het de stoel wel, want hij maakt bewegingen op die stoel en ik weet zeker dat die stoel daar absoluut niet voor gemaakt is. Hij springt weer van de stoel af en zegt dat ik gelijk had, hij zou Skylar inderdaad uit zijn handen hebben laten vallen van vreugde. Ik zei het toch.

Daarna legt hij zijn handen op mijn heupen en drukt zijn lippen tegen die van mij. "I can't believe it," zegt hij fluisterend na onze zoen, "I'm becoming a daddy again?"

Nogmaals knik ik. Zijn rode wangen, bezweten haren en gigantische glimlach staan hem goed. Daarna tilt hij Nathan op en roept vrolijk dat hij een broertje of zusje krijgt. Ook Nathan begint nu te lachen, maar ik denk niet dat hij überhaupt weet wat een broertje of zusje is. Hij zegt ook altijd dat Skylar een kindje is in plaats van zijn zusje.

Shawn geeft Nathan meerdere kusjes op zijn wang en zegt hem dat hij van hem houdt. Ik til Sky uit haar zitje en ga dan naast mijn twee mannen staan, Shawn slaat meteen zijn arm om mij heen. Nathan legt zijn hoofd meteen op Shawn's schouder en sluit zijn oogjes, hij zal wel moe zijn na deze lange dag.

Skylar daarentegen is ineens hartstikke opgewekt en is aan het lachen. Skylar haar lippen en neusje lijken op die van mij, terwijl Nathan juist op Shawn lijkt. Het is raar dat dat kan, maar dat is het werk van moeder natuur.

Shawn begint te glimlachen en zegt, alsof hij mijn gedachten kan lezen: "They're Like Us."