They're Like Us [Part 3]

30.6

POV Shawn

Hand in hand lopen Shawn en ik naar de bushalte hier niet ver vandaan. Ik heb me laten gaan vannacht en voel me nog steeds enorm draaierig. Shawn heeft de afgelopen twee uur niet heel veel sterke drank meer gedronken en lijkt me alweer redelijk nuchter. Jammer, want dronken Shawn is hilarisch.

Ik heb mijn hakken in mijn hand en loop met mijn blote voeten over de stenen straat. Het doet waarschijnlijk vreselijk veel pijn, maar toch blijf ik doorlopen. Shawn mocht van de barman mijn mixdrankjes maken, maar hij had ze veel te sterk gemaakt, en nu voel ik geen pijn meer. Eigenlijk voel ik helemaal niet zo veel meer. Alleen mijn tong en keel want die branden nog een beetje.

"You're fired as my personal bartender by the way." Zeg ik hem een soort van boos als ik me nogmaals bedenk hoe vies de drankjes waren die hij me gaf. Ik ben natuurlijk niet echt boos, maar door de drank is het alsof ik in een ander wereldje leef. "You can't make mixed drinks, I'm drunk because of you," ratel ik er achteraan, "you can't even serve drinks. I'm dissapointed in you, Mendes."

Ik wijs naar zijn neus en tik er dan op. Meteen begin ik te lachen. Shawn daarentegen kijkt me vreemd aan en na enige stilte begint ook hij te lachen.

"At least I never failed to serve you well in bed." Geeft hij als tegenantwoord, hij haalt zijn wenkbrauwen erbij op.

"You did once." Zeg ik hem gemeend terug. Het is waar. Eén keer had ik echt geen zin in seks en Shawn wel, dus deed ik maar alsof ik ervan genoot. Maar eigenlijk had ik er gewoon geen zin in en wou ik het snel afgehandeld hebben. Is dat erg? Ben ik een slechte echtgenoot omdat ik dat deed?

Het is overigens al wel een poos geleden hoor, ik denk nog voordat we Nathan kregen. Daarna heb ik het nooit meer gefaked.

"What?!" Vraagt hij geschrokken. Lachend geef ik hem een zetje tegen zijn schouder aan en ren snel bij hem weg. De losse steentjes doen nu wel pijn aan mijn voeten en dus kan ik niet sneller rennen dan Shawn en krijgt hij me te pakken. Hij begint me te kietelen en tilt me over zijn schouder op. "Let me go!" Roep ik lachend terwijl ik Shawn op zijn billen sla.

Lachend loopt hij verder totdat we bij de bus zijn. Als een echte heer zet hij me pas weer neer als we in de bus stappen. "Thank you." Zeg ik hem semi-boos. We betalen een buskaartje en gaan op één van de bankjes zitten. Ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder aan en dommel bijna weg terwijl de bus op en neer hobbelt.

Ik voel het gewicht van Shawn's hoofd op die van mij voelt zwaar waardoor ik niet in slaap kan vallen. Dit is waarschijnlijk ook maar beter, want Shawn valt hoogstwaarschijnlijk ook zo in slaap en dan vergeten we uit te stappen en eindigen we in Mississauga. Ja, dat is een stad vlakbij Toronto. Die Canadesen zijn af en toe nogal raar en bedenken rare stadsnamen.

Het verklaart wel een hoop: Shawn is raar en canadees.

Oh god, ik hoop dat mijn kinderen ook niet zo raar worden.