They're Like Us [Part 3]

31.6

POV Indy

Uitgeput gaan we op het bed zitten. Shawn laat zich direct achteruit vallen en zucht diep uit. "I've no idea how to describe this evening," zegt hij met een grote glimlach, "I'm gonna need some time to wrap my head around what happened."

Hij grijpt me bij mijn middel en trekt me tegen zich aan waardoor ik nu ook op het bed lig. "I can't believe I don't have to kiss Camila anymore," zegt hij terwijl hij mijn nek vastpakt en me begint te zoenen, "and I can finally call you mine again."

Ik lach tegen zijn lippen aan. We rollen om waardoor ik nu onderop lig en Shawn boven me hangt. Ik sla mijn benen om hem heen en trek zijn hoofd naar beneden zodat ik zijn lippen kan kussen.

"Actually I wanted to give you something." Zegt hij dan uit het niets. Hij klimt omhoog en rommelt in het nachtkastje naast ons bed.

"What are you doing?" Vraag ik hem giechelend. Ik probeer te spieken, maar hij duwt me weer op het bed en zegt dat ik niet mag kijken. Ik kijk hem lachend aan en probeer toch te spieken. Shawn houdt me met zijn ene hand tegen terwijl hij met de ander in het laadje rommelt. Na een tijdje proberen, geef ik het op en laat ik me weer terug in het zachte kussen zakken.

Hij komt naast me liggen en steunt met zijn linkerarm op het matras. Lachend kijkt hij naar mijn ogen en lippen. Zijn wimpers zijn lang, langer dan ik me herinner. Hij houdt zijn andere hand achter zijn lichaam en kijkt me plagend aan. "What do you have behind your back?" Vraag ik hem nieuwsgierig.

Hij haalt zijn schouders op en trekt er een gezicht bij die zegt: 'ik zou het niet weten'. Ik kijk hem een poosje in stilte aan en grijp dan vanuit het niets naar zijn hand. Hij draait zich om en verstopt dat wat hij in zijn hand heeft.

"Ah come on, what is it?!" Roep ik terwijl ik het probeer te pakken. Hij begint me te kietelen, waardoor ik van hem afschiet. Ik zit nu helemaal aan het voeteind van het bed. "That's not fair, you know I can't stand tickling!"

Lachend kijkt hij me aan en kruipt dan over het bed naar me toe. Hij legt zijn hand in mijn nek en begint me in mijn nek te zoenen. Af en toe likt hij me ineens en dus vraag ik hem lachend wat hij in godsnaam aan het doen is. Hij reageert niet meteen en gaat door. Ik blijf lachen en vraag hem dan nog een keer, hardop giechelend: "What are you doing?"

Hij stopt en kijkt me dan diep in mijn ogen aan. Hij pakt mijn handen vast en nu pas zie ik wat hij in zijn handen heeft. "I kept this," zegt hij terwijl hij mijn trouwring laat zien, "I want you to wear it again."

Ik leg mijn handen in zijn nek en druk mijn lippen op die van hem. Glimlachend zoent hij me terug. Dit moment voelt zo goed, nee wat zeg ik? Het voelt geweldig. Precies zoals het hoort te zijn.

Hij schuift de ring die ik hem een aantal maanden geleden heb teruggeven weer om mijn vinger, precies waar hij hoort. Het diamantje glinstert nog net zo mooi als eerst, misschien nog wel mooier. Ik ben blij dat de ring weer om mijn vinger zit, want ik heb hem oprecht gemist. Het was altijd een gewoonte om eraan te zitten als ik zenuwachtig was of als ik me verveelde. Vanaf het moment dat ik hem heb afgedaan, voelde mijn hand leeg, net zoals mijn hart.

"I really love you, Indy. You're absolutely the best thing that ever happened to me and I'm so thankful for you and our kids. These past few weeks were horrible, I don't even know how I survived," zegt hij me met een traan op zijn wang, "You mean the world to me, baby."

Ik pak met beide handen zijn kaak vast en druk mijn lippen tegen die van hem aan. Ik weet oprecht niet wat ik tegen hem moet zeggen. Hij is echt de meest waardevolle persoon op deze aardbol. Hij is zo puur en zo eerlijk.

"I want you, Mendes," zeg ik hem. Het is het enige wat ik weet te zeggen, maar het is ook de waarheid. Ik wil hem helemaal nu hij weer helemaal van mij is. Hij is weer van mij, van mij alleen.

"You don't have to say that twice, Mrs. Mendes." Antwoord hij met een grijns.