They're Like Us [Part 3]

39.2

POV Indy

Met Shawn vlak achter me en Skylar in mijn handen ren ik naar de uitgang waar ik de meisjes heb achtergelaten. Tijdens het rennen, kan ik niet praten dus ren ik maar gewoon verder en negeer al Shawn's vragen.

Ik gooi de achterdeur open en wordt meteen opgevrolijkt door de acht ballerina's en hun leraar. "They wanna dance on your show," hijg ik, "but I need your approval."

Man, ik moet echt weer wat aan mijn conditie doen.

"Hey girls," zegt Shawn verontwaardigd, "I need to speak to my wife for a second." Shawn kijkt een beetje geschrokken naar me en trekt me dan even bij de meiden vandaan om apart met mij te kunnen spreken.

"What are they doing here?" Vraagt hij me een beetje streng, bijna alsof hij het me schuldig neemt dat ik ze mee naar hier heb genomen.

Ik leg hem uit van wat voor dansschool ze komen en dat ik het heel tof zou vinden als ze mogen optreden met hem, maar dat de beveiliger ze niet naar binnen laat. "Please Shawn, you know I support this kind of good causes," zeg ik hem smekend, "they practiced so hard for this moment."

Hij haalt zijn hand door zijn haar en twijfelt heel duidelijk. "Please daddy," zeg ik nog één keer met een piepstemmetje terwijl ik Skylar's handje beweeg, "It'll make me the happiest girl alive."

Hij wrijft met zijn hand over zijn gezicht en zegt dan: "Fine, Andrew's gonna kill me."

Ik spring in de lucht en spring daarna zowat in Shawn's armen. "Thank you, thank you, thank you!" Zeg ik terwijl ik hem kusjes op zijn wang geef. Hij lacht en zegt tegen de beveiliger dat de meisjes en hun lerares naar binnen mogen. Ook zij beginnen te springen en één voor één geven ze mij een knuffel om me te bedanken.

"I've to hurry, I've only one minute left." Zegt Shawn die op de klok van zijn telefoon kijkt.

Samen met Shawn en de meisjes rennen we terug naar het podium. Shawn pakt daar meteen zijn gitaar en krijgt nog een kleine opdonder van Andrew omdat hij zo laat is, en dat allemaal vlak voordat hij het podium oprent. Dan blijven alleen ik en de meisjes over.

Andrew draait zich om, het leek zich wel in slow motion af te spelen. Als hij me verbaasd en tegelijkertijd boos aan kijkt, lach ik naar hem en ik zwaai.

"Surprise." Zeg ik zo onschuldig mogelijk.