They're Like Us [Part 3]

27.3

POV Indy

Nathan staat te glunderen terwijl zijn vader de oh zo herkenbare liedjes zingt. Nathan zingt ze allemaal luidkeels met hem mee, want hij kent ze allemaal. Thuis is het bijna het enige wat hij luistert, want alles wat niet van zijn vader is, is 'no goodie' zoals hij het zegt.

Ik heb een witte, lichtgevende roos voor hem gekocht bij de merchandise stand. Ik weet ik ze zo gratis kan krijgen, ik hoef mijn gezicht alleen maar te laten zien en het is gratis, maar ik wou Nathan een levensles meegeven. Ook hij moet leren dat je niet alles zomaar krijgt, ondanks de beroemdheid van zijn vader. Dus vanwege dat statement zijn ook wij in die belachelijk drukke rij gaan staan.

Over mijn witte t-shirt heb ik de pastelkleurige trui van Shawn aangetrokken. Doordat het Shawn's merchandise is, val ik niet zo snel op tussen al die fans. Ook heb ik mijn capuchon op in deze snikhete zaal, hopelijk is er dan niemand die me meteen herkent.

"Kijk that's papa!" Gilt het jongetje vrolijk. Ik doe net zo vrolijk met hem mee en dans samen met hem op de liedjes. Ik heb Nathan nog nooit zo gelukkig gezien om eerlijk te zijn.

"Tonight is a very special night," begint Shawn nadat hij 'Fallin' all in you' heeft gezongen, "my son is here tonight. I don't know where he is, 'cause this arena is huge, but this next song is for you Nathan."

Het publiek gilt het uit. Zo hard heb ik ze nog nooit horen gillen. Nathan lijkt het te begrijpen en springt nog vrolijker op en neer dan hij al deed. "Papa!" Gilt hij ondertussen. Het jongetje zwaait naar Shawn, maar het is onmogelijk dat hij hem ook ziet. We zitten ergens bovenin, dus als Shawn ons zou zien, zou het echt een wonder zijn.

"Here I am, stuck on this couch, scrolling through my notes. Heart was broken, still not growing, nah. Waking up to headlines filled with devastation again. My heart is broken, but I keep going." Zingt Shawn zachtjes. De mensen om ons heen zingen met hem mee en ik hoor Nathan af en toe een woordje mee brabbelen.

"Pain, but I won't let it turn into hate. No, I won't let it change me. Never losing sight of the one I keep inside. Now, I know it. Yeah, I know it..."

De muziek valt even stil, net als het publiek, maar dan gaat het te keer. Shawn bespeelt zijn gitaar als nooit tevoren, Mike slaat hard op zijn drumstel, net zoals de rest van de band zijn uiterste best doet.

"You can't take my youth away. This soul of mine will never break. As long as I wake up today. You can't take my youth away." Zingt Shawn samen met al zijn fans. De zaal wordt verlicht met blauwe lampjes en huilende mensen.

Eerlijk gezegd moet ook ik een traantje weg pinken. Het is zo lang geleden dt ik bij één van Shawn's concerten ben geweest. Ik dacht dat ik er goed aan deed om thuis te blijven met de kinderen, maar als ik Nathan zo gelukkig zie, bedenk ik me dat ik dat helemaal mis had. Mijn kinderen hebben hun vader nodig.

En hun vader is nou eenmaal een wereldberoemde en succesvolle zanger. Hij heeft enorm veel concerten gepland staan en hij zal vaak moeten reizen, maar de kinderen hebben nog helemaal geen verplichtingen. Ze hoeven nog niet naar de peuterspeelzaal, ze hoeven nog niet naar school, ze kunnen mee op tour. Dit leven hoort gewoon bij ons.

Het zal soms even lastig zijn, want het is niet altijd leuk om elke dag in een tourbus of vliegtuig te zitten, maar daar komen we wel overheen. We vinden onze manier wel. Dat moet wel.

We zijn een familie en familie hoort bij elkaar te zijn. Dit is voor ons weggelegd.

Ondertussen is Shawn bij zijn laatste liedje aangekomen. Het is 'Fix You' die overloopt in 'In My Blood'. De tijd gaat snel als je het naar je zin hebt.

"And I will try," haalt Shawn zachtjes uit, "to fix us." Hij zing 'us' in plaats van 'me'. Dat laat mijn hart bijna smelten. Hij denkt precies wat ik hoopte. Het komt weer goed tussen ons. Vanavond gaan we het er eindelijk over hebben. He'll fix us.

Even kijkt hij onze kant op. Er is geen ene mogelijkheid dat hij weet waar we zitten. Maar toch... We zijn net twee magneten die altijd naar elkaar toegetrokken worden.

"It isn't in my blood!" Klinkt er hard boven de muziek uit. Datzelfde moment vliegt er confetti door de zaal en komt er rook vanuit de grond naar boven geschoten. "It isn't in my blood. I need somebody now. It isn't in my blood. I need somebody now. It isn't in my blood!"

De muziek stopt en iedereen juicht. Het optreden was, zoals gewoonlijk, weer prachtig. Ik heb dit zo ontzettend gemist. De spanning, de mensen, de muziek, het reizen.

Waarom heb ik dit ooit zo gemakkelijk opgegeven?