They're Like Us [Part 3]

17. Separate ways

POV Indy

Ik zet mijn laatste doos bij de deur. Het heeft een week geduurd voordat Shawn en ik alle spullen uitgezocht hadden en tot die tijd woonde ik hier, bij Shawn, maar het is nu echt tijd om de volgende stap te gaan nemen.

Shawn heeft me geholpen om de meeste dozen in te pakken. We hebben veel foto's gevonden, gelachen en gehuild, maar we weten allebei dat het beter is op deze manier. Shawn blijft hier, in zijn condo in Toronto, wonen en ik vertrek naar een eigen apartementje hier tien minuutjes vandaan.

Shawn heeft een klein apartementje voor ons gekocht. Ik wou niet dat hij dat deed, maar ik had geen andere keus. Ik heb geen geld omdat ik geen baan had, dus na lang overleg stond Shawn erop dat hij het apartementje zou kopen en mij maandelijks een bedrag stort voor het onderhouden van de kinderen en mezelf. Ik heb een baan aangeboden gekregen bij het Rodgers Centre en ik ben van plan hem aan te nemen.

Ik had nooit gedacht het te zeggen, maar ik ga ongeveer hetzelfde werk doen als dat mijn moeder vroeger deed. Ik moet afspreken met klanten en van alles regelen achter de schermen. Ik kijk er eerlijk gezegd best wel naar uit om weer te mogen werken, ik heb zin om weer aan de slag te gaan en echt iets nuttigs te doen.

Ik heb er ook lang over nagedacht om terug te gaan naar Nederland, maar ik heb daar niets meer op mijn beste vriendin en biologische vader na. Mijn leven is nu hier in Toronto, net als het leven van mijn kinderen. Hun opa en oma, tante en het allerbelangrijkste: hun vader woont hier, dat kan ik ze niet afnemen.

Ik ben zelf opgegroeid zonder vader en dat kan ik mijn eigen kinderen niet aandoen. Ik wil niet dat mijn kinderen die pijn en dat gemis mee hoeven te maken. Dat verdienen ze niet, dat verdiend niemand.

Ik open de deur naar Skylar's kamer, want Shawn zei dat hij daarheen ging. "I've packed everything." Zeg ik zacht. Shawn zit samen met Skylar op de grote stoel en kijkt niet eens op. Zelfs als ik de kamer inloop, haalt hij zijn blik niet van Skylar af. "Hey," zegt ik zacht als ik naast hem neerhurk, "what are you doing?"

Hij haalt zijn schouders op en zucht diep uit. "I'm just looking at her now I still can."

"We'll find a way so you'll see them as much as possible," zeg ik met mijn hand op zijn schouder, "but the movers are here so we really have to go." Hij knikt begrijpelijk en staat op met ons dochtertje nog altijd in zijn handen.

Met zijn drieen lopen we naar de deur en daar staan we een poosje stil. Ook ik ben verdrietig, want ik ga een hele mooie tijd achter me laten: Shawn altijd en overal kunnen zoenen en knuffelen, het reizen, de vrienden, het gevoel van een familie. Maar het is beter zo. Dat hoop ik in ieder geval.

"Lately everything has been perfect, your friends seem to trust me and you told me you loved me so many times," zegt hij als hij mijn hand vastpakt, "I just can't believe this is really happening."

"Yea, it's weird," ik weet geen normale woorden meer en floep er maar wat uit, "the rest was just wobbling."

Shawn moet lachen om mijn woorden, het slaat ook drie keer nergens op. I mean: de rest wiebelde maar? Wat betekend dat überhaupt?

"i try but I can't decipher the words that you're saying." Lacht hij. Een traan rolt over mijn wang en hij trekt me in een knuffel.

"Call me whenever you want," fluistert hij terwijl ik een laatste keer zijn heerlijke aftershave ruikt, "I'll always be there for you and I'll be waiting." Zijn woorden laten me wel een beetje schrikken. Ik wil niet dat hij op mij blijft wachten, want hij en ik zijn verleden tijd vanaf nu. Alleen kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om hem dat te vertellen.

"Thank you."

"I'll pick Nathan up from my mom this afternoon and I'll drop him off when it suits you best." Ik knik en bedank hem nogmaals. Ik houd Skylar dicht tegen mijn borst en loop dan na een lange stilte bij hem vandaan, richting de lift.

"I love you." Hoor ik Shawn zeggen. Ik stop met lopen en wil me omdraaien. Allerlei gedachten gaan door mijn hoofd. Ik wil hem bespringen en zeggen dat ik ook van hem hou, want dat is zo, maar ik weet dat ik het niet moet doen en dat ik sterk moet blijven voor Nathan en Skylar. En vooral voor mezelf.

Zonder om te kijken, loop ik door de gang. Een traan rolt van mijn wang op de schouder van ons dochtertje. "It's just you, your brother and me from now on, babygirl," fluister ik naar haar, "ik hou van je."