They're Like Us [Part 3]

25.5

POV Indy

Na een uurtje is het bijna onmogelijk om hier nog normaal te lopen. Het is zo druk dat ik Karen, Manuel en mijn kinderen uit het oog ben verloren. Ik loop heen en weer terwijl mijn ogen het balkon scannen.

Uiteindelijk kom ik Aaliyah, Tatiana en Timera tegen. Opgelucht geef ik Aaliyah een knuffel. "Have you seen Shawn?!" Gil ik boven de muziek uit. Ze schudden allemaal hun hoofd, maar op datzelfde moment voel ik twee armen om me heen en schreeuwt iemand hard in mijn oor. Ik schrik me rot en als ik me omdraai staat een straalbezopen Shawn voor mijn neus.

"Shawn, are you kidding me?" Roep ik geschrokken. Zodra ik hem in zijn ogen kijk, zie ik hoe drinken hij is. Ik heb hem letterlijk een uur lang niet gezien en hij is straalbezopen. Ik pak hem bij zijn hand en been hem mee naar achteren. Ik geef hem een glas water dat ik van de bar af heb gehaald. Hij neemt er een slok van en zet hem dan weer op de tafel.

Hij pakt me bij mijn hand en sleurt me achter hem aan de gang in. In vergelijking met de mensenzee op het balkon is het hier een woestijn. Er is gewoon niemand te bekennen, niet eens een ober.

Hij pakt me met zijn beide handen bij mijn schouders vast en brengt zijn lippen dicht naar die van mij. "What are you doing?" Vraag ik hem als zijn lippen bijna de mijne raken. Ik heb wel het één en ander gedronken, maar ik ben niet zo ver als hij.

Ik zet een stapje naar achter en ontwijk daardoor zijn lippen. "Shawn, I have a boyfriend." Zeg ik hem.

"I don't care," mompelt hij starend naar mijn lippen, "I miss you." Hij haalt zijn schouders op en drukt dan zijn lippen op die van mij. Ik sta eerst verstijfd en geschrokken, maar leg dan mijn handen in zijn nek. Ik proef de smaak van drank op zijn tong.

Kut.
Wat doe ik?
Ik trek me terug en kijk Shawn geschrokken aan. Hij schudt zijn hoofd en trekt me dan weer dicht tegen zich aan. Door de muur achter me, kan ik nergens heen. "Shawn, stop."

Hij schudt zijn hoofd en leunt zijn voorhoofd tegen dat van mij. "I'm sorry, I'm drunk." Zegt hij zacht.

"We need to get out of here before anyone sees us," mompel ik terwijl ik mijn ogen niet meer van zijn lippen af kan houden, ze zijn zo mooi roze en lijken zo zacht, "we can't do this."

"I know, I know," zegt hij als hij met zijn duim aan mijn lip zit, "but I want to, baby. Please let me." Zijn fluisterende, schorre stem veroorzaakt kippenvel over mijn gehele lichaam. Nog voor ik het weet druk ik mijn lippen weer tegen die van hem.

Zijn handen grijpen me bij mijn kont en tillen me op. Shawn loopt ergens heen, maar ik heb geen idee waarheen. Ik weet het pas als ik hard met mijn rug tegen een koude, stenen muur aan knal. Ik kreun even omdat het best pijnlijk was, waardoor Shawn geschrokken naar me kijkt. "Sorry." Zegt hij geschrokken terwijl hij me weer veilig op de grond laat zakken.

Zijn ogen schieten over mijn gezicht en hij probeert mijn gedachten er vanaf te lezen.

"I miss you too, Mendes. Don't stop." Smeek ik hem.