They're Like Us [Part 3]

39.3

POV Indy

Tot mijn verbazing vond Andrew het een goed idee. Hij had het liever een aantal weken geleden geweten zodat hij van alles ervoor kon regelen, maar hij zegt dat hij het een geweldig plan vindt.

Aan het begin van mijn relatie met Shawn, dus nog voordat Nathan er was, mocht Andrew me niet. Ik weet niet waarom dat was, misschien omdat ik Shawn te veel afleidde. Maar het is me duidelijk dat hij nu van me is gaan houden alsof ik zijn eigen dochter ben. Ik denk ook niet dat ik dit een aantal jaar geleden had moeten flikken.

Over vijf minuutjes mogen de meiden al het podium op. De meisjes oefenen hun dansje nog een keer en dan pas vraag ik me af op welk liedje ze gaan dansen. "It's not published yet, but we heard the intro of a song that's called 'What if I Told You A Story." Legt de dame uit.

Ik ken het liedje helemaal niet. Nog voor ik hun kan vragen hoe het liedje gaat, mogen ze het podium al op rennen.

"So guys, a couple of minutes ago my wife ran up to me, totally out of breath," begint Shawn te vertellen, "she asked me if these girls could dance on stage with me, so here they are. They'll be dancing on a song I've never performed before."

Het publiek begint te gillen terwijl Shawn de eerste tonen op de piano begint te spelen. De lichten worden roze en de meisjes stralen.

"I've written this song when Indy and I split up for a while," zegt Shawn waardoor bij mij de tranen in mijn ogen opkomen, "so it's never performed before and I'm very nervous about it. I love you guys."

De meisjes beginnen allemaal op hetzelfde moment te dansen. Shawn kan net als ik ook zijn ogen niet van de meisjes afhouden, want het is zo mooi. Ik zie hem constant glimlachen.

Plots begin ik te huilen, want ik hoor hem zingen: "I know that I have made mistakes. Like when I introduced you as a friend. And I pray to God it's not too late. As I'm dreaming wide awake again. Yeah, we got so close I couldn't see. Laughing while we painted my room, yeah. And all along the joke's on me. Now you're happier with someone new."

Ik voel mijn knieën knikken en de vlinders in mijn buik fladderen zoals nog nooit te voren. Ik heb dit liedje nog nooit gehoord, alhoewel het me wel erg bekend voor komt. Ik weet niet waardoor dat zo is, misschien heb ik het toch wel eens gehoord.

"What if I told you a story. All about someone who loves you. And what if I told you he's sorry he made you wait. And what if I told you he's dying 'cause he can't change history. And what if I told you that someone was me."

Nu kan ik mijn tranen officieel niet meer inhouden. Ik ben de laatste tijd zo emotioneel, ik heb geen idee waar het door komt. Maar dit lied is het huilen echt waard.

"When I call you late, I know he's there. But you still pick up and leave the bed. You speak low so he can't hear. And it gives me hope there's something left."

Hij eindigt weer met hetzelfde melodietje als waarmee hij begon. De meisjes zijn het podium weer opgekomen en doen weer een dansje. Dit liedje, de tekst.

Ik herrinner me vaag de avond van Shawn's verjaardag. Hij zong bijna dezelfde tekst op dit zelfde melodietje. Maar dat kan ik me ook verbeelden, want ik had toch wel erg veel gedronken die nacht.

Plots slaat iemand zijn arm om me heen en zegt me dat Shawn echt enorm veel van me houdt. Manuel? Ik schrik me een hoedje, want ik wist niet eens dat hij hier was. Ik sla mijn armen huilend om hem heen en vraag hem wanneer hij hier heen gekomen is.

"I'm surprising Shawn," zegt hij met een lach, "and apparently I'm surprising you too. I thought you knew."

"No I didn't, but I'm so happy you're here. And Shawn will be too."

Samen met Manuel sta ik Shawn toe te juichen. Shawn heeft zijn vader nog niet opgemerkt, maar hij straalt als nooit te voren. Wacht maar totdat hij zijn vader ziet, dan wordt hij nog gelukkiger. Zijn familie betekend namelijk echt alles voor hem.

We ontvangen de meisjes weer als ze terugkomen van het podium en de lerares bedankt mij meerdere malen voor mijn inzet. Ik krijg een enorm goed gevoel in mijn buik door hun dankbaarheid, maar als snel trekt dat gevoel weg.

Misschien is het door alle sensatie of het feit dat ik bijna niets heb gegeten vandaag, maar ik wordt plots enorm licht in mijn hoofd. Manuel ziet het aan me en vraagt of het met me gaat. Ik schud mijn hoofd en ik kan Skylar nog net op tijd aan hem overhandigen voordat ik achterover val.

"We need help!" Hoor ik Manny nog roepen.