SEVGİ MAHALLESİ

23.BÖLÜM

Merhaba😍👋 Keyifler nasıl? Bende çok iyi😂 Sizde iyi olun inşallah🙏

Gün geçtikçe Sevgi Mahallesi ailesi ailesi olarak büyüyoruz ve bu beni inanılmaz derecede mutlu ediyor.😘🙏 Bu gidişle Sevgi Mahallesi 2'yi çıkartacağım😂 Fakat daha zamanı var sakin olun hsshsdsj

İnsanların emeğinin karşılığını almasını ve mutlu olmasını sizlerin verdiği destekler sayesinde anladım😊❤ Beni mutlu ettiğinizden daha çok mutlu olun inşallah🙏 Çünkü siz güzel yürekli insanlar bunu hakediyorsunuz💙 Sizden gelen bir oy bile beni deliler gibi güldürüp mutlu ederken size sadece en içten dileklerimle dua edebilirim🙏😍

Bölüme geçmeden önce çılgın yazarınız olarak hepinizi çok sevdiğimi, oy ve yorumlarınızı beklediğimi bilin❤😂

Keyifle Okuyun O Halde...💙🌸

Leyla'dan;

"Leyla konuşsana kızım! Nerede Emel? Dün gece seninle değil miydi?"

Gülnaz Teyze benden cevap beklerken ben korkuyla ne diyeceğimi düşünüyordum. Kimseden çıt çıkmıyor ve bu benim daha da gerilmeme sebep oluyordu.

"Gülnaz Teyze..." diye ateşe atlayan Onur'a minnetle baktım. "Emel iş-..."

Sözünü kesen şey Alihan'ın bağırma sesiydi. "Ne Emel'im bıçaklanmış mı?!"

Bunca yıl seni Onur'ların sopasından kurtarmakla büyük hata etmişim Alihan şimdi anladım! Onur sessiz bir küfür mırıldanırken Ömer'le ikisi Alihan'a öldürecekmiş gibi bakıyordu.

Alihan yanımızda durduğunda Gülnaz Teyze'yi fark etti. "Abov!" diye bir tepki verdi. "Senin ne işin var burada Gülnaz Hanım Teyze?"

"Emel mi dedin sen?" diye sordu Gülnaz Teyze şaşkınlıkla. Daha çok korku hakimdi yüzünde.

"Yok yok Gülnaz Hanım Teyze'm..." diye telaşla saçmalamaya başladı Alihan. "Ben Emel demedim. Emel demedim ben. Demedim ben Emel. Sen yanlış duymuşsun. Yok öyle bir şey. Kim demişse yalan demiş. Evet evet yalan. Kesinlikle yalan. Külliyen yalan!"

"Oğlum sen dedin ya az önce. 'Emel bıçaklanmış' dedin. Doğru mu bu?" Alt dudağımı ısırdım. Ardından yeşil gözlerinde bariz belli olan korkuyla bize döndü. "Emel nerede?" diye sordu Gülnaz Teyze. Ardından bana doğru geldi. Başımı eğdim. "Konuşsana kızım Emel nerede?!"

"Gülnaz Teyze..." diye mırıldandım başımı kaldırmadan. "Emel hastahanede yanında Uğur var..."

Sözümü kesen şey Gülnaz Teyze'den kopan güçlü bir feryat olurken ardından "Emel! Kızım!" diye bağırmış ve kucağımıza yığılmıştı.

Telaşla hepimiz Gülnaz Teyze'yi tutmaya koştuk. Yere oturdum ve başını dizlerimin üstüne koydum. O bir anneydi ve kızı için canının bir parçası için korkmuş, endişelenmişti.

Dolan gözlerimi Onur'a çevirdim. Gülnaz Teyze'nin nabzını kontrol ediyordu. "Onur bir şey yap Onur!" diye bağırdım kontrolsüzce. Nefes ve Asya ayakta birbirine sarılmış ağlarken Ömer ve Onur Gülnaz Teyze'yi ayıltmaya çalışıyordu.

Onur'un gözleri beni bulduğunda çatık olan kaşları iyice çatılmıştı. "Ağlama!" dedi sert bir sesle. Derin bir nefes aldı. "Bayılmış sadece. Korkma bir şey yok."

Kendime engel olamazken boğazımdan büyük bir hıçkırık koptu. Bu nasıl bir imtihandı böyle Allah'ım?

Onur Ömer'e döndü. "Şeref abiyi ara. Minibüsü alıp gelsin. Hastahaneye gidiyoruz."