Verwacht het meest onverwachte

Deel 77

Ik lag in bed. Nadat Safae en Najoua in slaap zijn gevallen ben ik opgestaan en ging ik even water drinken. De meiden zijn blijven slapen. Selma wilde per se naar huis. Tarik en Rayan zijn ook blijven slapen. Ik had mijn telefoon meegenomen. Ik apte Rayan.
'Slaap je?' apte ik.
'Nee, te warm.'
'Ik ben in de keuken.'
'Ik kom.'
Ik glimlachte.
'Psst...hier.' Fluisterde ik. Ik voelde een arm om mijn middel.
'Kom mee naar de sta7, hier worden we betrapt.' Zei hij in mijn oor.
'Ik zie niks.' Zei ik.
'Ik heb je toch vast, kleintje.'
We liepen in kleine stappen naar boven.
'Wollah ik maak je af als je me laat vallen.' Zei ik bang.
'Nee ik bescherm je juist.'
'Tegen jezelf of?' zei ik sarcastische. Ik struikelde bijna over een traptree.
'Zijn hand ging naar mijn zij. Hij ving me op.
'Tfoe, mensen kunnen niet eens lopen.' Zei hij klagend. Als ik gevallen was, waren we er echt goed bij.
'Ja sorry hea, dat ik niks kan zien!' zei ik snauwend. Ik hoorde hem lachen. Ik liep door het kiertje heen zodat ik de deur niet helemaal open hoef te doen. Die deur kraakt heel erg. Maar Rayan is breder en groter dan mij dus hij kwam er niet doorheen.
'Nee nee niet doen. Hij kraakt heel erg!'
'Je hoe kom ik er dan doorheen?!'
'Hou je adem in ofzo!' fluisterde ik.
'Denk je hier dat ik anorexia heb ofzo.' Zei hij geïrriteerd.
'Doe maar, als die deur één piepgeluidje maakt ga je zien.'
'Oke hou je kop. Je zeurt.' Zei hij terwijl hij zijn adem inhield. Hij duwde de deur een beetje open. Het kraken was ineens zo hard, nu het huis stil is.
'Stil is...' zei Rayan die geconcentreerd luisterde of niemand is wakker geworden.
'Loop dan, wil je gezien worden?' zei ik terwijl ik zijn hand vast pakte. Hij struikelde over de drempel.
'Owja, kijk uit er is daar een drempel.' Zei ik veels te laat. Hij keek me dodelijk aan. Hij stond naar mijn gevoel te dichtbij. Hij raakte zijn evenwicht kwijt. Ik hield zijn beide handen vast. Hij giechelde en legde zijn hoofd in mijn nek.
'Wat doe je?' zei ik terwijl ik hem van me af probeerde te duwen. Hij leunde met zijn hele lichaam tegen mij aan.
'Rayan ik ga vallen.' Hij deed alsof hij me niet hoorde. Tot ik ineens begon te wankelen.
'Shit..shit.' zei hij toen we achterover vielen met een dreun. Mijn rug deed zo een pijn.
'Fuck dat hebben ze gehoord.' Kreunde ik. Hij ging van me af en trok me met zich mee. We renden als gekke naar beneden. Ik rende op mijn tenen achter Rayan aan de trap af. Hij stopte ineens, zonder mij te waarschuwen. Ik botste keihard tegen zijn rug op.
'Kun je me niet waarschuwen!! Sukkel!' riep ik. Hij draaide zich naar me om.
'Denk je dat ik remlichten in mijn kont heb ofzo! Hoe moet ik je waarschuwen! Ga snel naar je kamer.' Zei hij. Er ging een licht bij een van de kamers aan. We keken elkaar geschrokken aan. Ik ging in de hoek achter een kast staan dat in de trappenhuis stond. Rayan kwam achter mij staan. Hij hijgde.
'Kun je zien wie het is?' vroeg hij in mijn oor.
'Ja! Mijn vader!' schrok ik. Mijn hart bonsde in mijn keel.
'Wat doet hij?' Vroeg Rayan die over mijn hoofd mee probeerde te kijken.
'Slaapwandelen, nou goed!' zei ik gestrest.
'Doe stoer doe maar.' Zei hij dreigend. Ik stompte hem in zijn maag met mijn elleboog. Hij kreunde.
'Doe jij stoer dan.' Zei ik. Mijn vader liep naar de wc.
'Oke dit is onze kans. Ga naar je kamer nu!' zei Rayan.
'Oke.' Ik maakte aanstalten om te rennen maar ik werd naar achteren getrokken.
'Zeggen we geen gedag meer?' vroeg hij.
'Hebben we daar de tijd voor dan?' zei ik. Ik hoorde mezelf bijna niet meer door mijn bonzende hart.
'Kusje eh bijdehand!' zei hij terwijl hij me naar zich toe trok. Hij gaf me een zachte kus op mijn wang. Ik streek met mijn hand over zijn wang.
'Doei sukkeltje.' Zei ik ondeugend.
'Dag kleine van me.' Zei hij. Ik zweefde bij zijn woorden, maar ik vergat het en rende op mijn tenen naar mijn kamer. Een paar minuten later hoorde ik hoe mijn vader doortrok en de wc uitkwam.
'Hey Rayan, wat doe jij wakker?' Hoorde ik mijn vader zeggen. Mijn hart sloeg een slag over.
'Hey oom. Ik wacht op de wc. Moet zo nodig.' Zei hij lachend.
Echte sukkel.
'Is goed, slaaplekker.' Zei hij en liep terug naar zijn kamer. Ik haalde opgelucht adem.
'Slaap je?' kreeg ik na een kwartier.
'Nee nog steeds niet, lichaam zit vol adrenaline.' Schreef ik naar hem.
'Gaan we nog een poging wagen?' stuurde hij.
'In je dromen. Ga slapen, we waren bijna dood geweest.' Schreef ik terug.
'Hahahah bangerikje!' zei hij.
'Haha wat zijn we grappig. Slaaplekker.'
'Slaaplekker en droom zoet kleintje.'
Ik legde mijn telefoon glimlachend weg. Ik kon nu helemaal niet meer slapen. Alles wat er net gebeurde zag ik weer voor me. Ik moest in mezelf lachen om zijn lompheid. Maar ik smolt ook weg bij het terugdenken aan zijn woorden, blikken en hoe hij me elke keer in zijn armen neemt.
'Rayan.' Zei ik fluisterend.

Rayan's perspectief
Lachend legde ik mijn telefoon weg.
Echt een ondeugende snotaapje is ze.
'Amal.' Fluisterde ik en sloot mijn ogen.