Verwacht het meest onverwachte

Deel 27

Ik duwde zijn benen weg en ging zitten.

Daar aangekomen plakte ik de nepste lach ooit op mijn gezicht en liep als een brave dochtertje achter me moeder aan.
Ik liet me kussen en knuffelen door hun. Ik liet me leiden naarst me oma op de bank. Ik glimlachte beleefd als ik thee of een koekje kreeg.
'Hoe is het Amal?' vroeg mijn tante Siham.
'Het gaat prima, met jullie?' vroeg ik zogenaamd geïnteresseerd.
'Het gaat goed hamdoulah. Hoe is het op school?'
'prima.'
'En wanneer kunnen we naar de naaier gaan om jurken te laten maken?' vroeg ze met een grijns. Ik zuchtte luid.
'Op mij hoeven jullie nog lang niet te wachten, de eerst komende 5 jaar trouw ik niet.' Zei ik kortaf. Mijn oma schoot in de lach.
'Nee, Amal bedoelde alleen dat ze nog aan het wachten is op de ware.' Zei me oma die de situatie wilde redden terwijl ze mij een scherpe blik toewierp. Op mij hoeft ze niet te leunen, hoor.
'En Walid dan?' vroeg fatima.
'Walid die gaat niet trouwen.' Zei walid zonder haar een blik waardig te gunnen. Me moeder keek vol schaamte op ons neer. Ze gaf ons een dodelijke blik.
'Maar ja, als ik een leuke man vindt, waarom niet?' zei ik omdat ik op dit moment zwaar met me moeder te doen had. Ze wierp me een dankbare blik.
'ja, zullen we je helpen zoeken?' vroeg oma.
'nee dat is niet nodig.' Zei hatim fel. Iedereen inclusief ik keek hem verbaasd aan.
'ik bedoel, de man komt op haar pad. Het is al voorgeschreven dus zoeken is onnodig veel energie voor niks gebruiken, toch?' zei hatim proberend zichzelf hieruit te redden. Zijn ogen ontmoette de mijne. Hij keek me hulpzoekend aan.
'ja, daar heb je gelijk in. Dat zegt mama ook altijd.' Kwam ik erbij. Ik zag hoe opgelucht hatim adem haalde. Mijn ouders en de rest die kletsten nietsvermoedend weer verder. Maar ik...

In de avond woelde ik onrustig heen en weer. Ik uitte een gefrustreerde zucht. Konden ze ons niet wat dikkere matrassen geven? Aangezien we zoveel voor hun over hebben. Radeloos stond ik op en liep naar het raam dat wijd open stond. Ik leunde op het venster en keek geboeid naar alle lichtjes en de sterrenhemel.
'Mooi hé?' hoorde ik een warme stem zeggen. Ik keek geschrokken uit het raam. Toen ik wat meer voorover boog zag ik dat Hatim uit het raam hiernaast keek. Ik giechelde zacht.
'slaap je niet?' vroeg ik van raam naar raam.
'nee, man. Me rug is nu al gebroken. In tegenstelling tot walid, die licht te snurken.' Zei Hatim zielig.
'kom we gaan naar buiten.' Zei ik plots. Ik hoor hatim lachen.
'hoe wou je aan de sleutels komen. En weet je hoe erg de huisdeur hier kraakt!' riep hatim.
'hoe weet jij dat de deur kraakt?'
'toen we hier binnenkwamen checkte ik meteen wat voor geluid de deur maakt voor het geval ik even weg wilde zonder dat iemand ervan af weet.' Zei hij zacht.
'jij spoort niet eh junk.' Zei ik.
'dat weet ik. We kunnen wel naar het dak. Daar laten ze de sleutel in het sleutelgat.' Stelde hij voor.
'oke, ik kom eraan.'
'nee, ik kom naar jou, straks maken we walid wakker.'
Ik zag hoe zijn hoofd verdween. Ik trok snel een joggingbroek aan en een te grote vest van mijn vader. Het was dit of niets. Hatim opende zacht de deur.
'kun je niet kloppen?' siste ik fluisterend.
'tazz, je wist dat ik zou komen.'
hij trok me stilletjes mee naar de trappen. Ik liep op mijn tenen achter hem aan. Nee ik werd als het ware meegesleurd.
'doe rustig, je trekt me schouder uit de kom.' Riep ik zacht.
'loop dan wat sneller. Straks wordt die oma van je wakker. Met alle respect, maar die is sluwer dan een vos.' Zei hij grinnikend.
'en wat dan nog.' Zei ik schouder ophalend.
'dan gaat ze doordenken. En dan gaat ze er een scene van maken. En dan gelooft jou vader haar. vervolgens wordt je aan mij uitgehuwelijkt en moet je je leven lang met mij verder!' zei hij fantasierijk. Hij was aan het doorslaan.
'ja, dat zou nog eens een nachtmerrie zijn.' Zei ik gespeeld. Ik meende geen enkel woord. Het zou een paradijs zijn samen mijn leven met hem te delen. Dat besefte ik met de tijd steeds meer.
hij opende zacht de grote metalen deur en nam de sleutel mee. Ik liep snel naar buiten met hatim achter me aan. Ik rende een rondje. Hatim trok me ruw naar zich toe en legde zijn vinger op mijn lippen.
'ben je vergeten dat ze beneden slapen ofzo! Je lijkt wel een klein kind.' Zei hij boos. Ik trok me uit zijn greep en beveelde mijn racende hart zachter te gaan kloppen. Kom op amal. Wie hou je voor de gek? Ik ging op een rieten stoel zitten. Hatim ging op de grond zitten en keek naar boven.
'het is hier lekker fris. Daar beneden is het benauwd.' Zei hatim schor.
'klopt.' Ik ging naarst hem op de grond zitten.
'Waarom zei je dat, daarstraks?' zei ik zacht. Die vraag brandde al de hele dag op me lippen. Hij wendde zijn blik van me af.
'gewoon, ze bleven doorzeuren. Wilde je eruit helpen, dat is alles.' Zei hij nonchalant. Ergens voelde ik teleurstelling.
'ik begon er zelf over wist je nog?'
'ja, dus. Je deed dat enkel voor je moeder.' Zei hij tot mijn verbazing. Ik keek hem een tijdje lang aan.
'zo, jij bent scherp?' zei ik. Hij knikte.
'tuurlijk. Altijd.'
'maar, stel dat het echt gebeurd, hé. Wat ik net zei. Is het dan echt een nachtmerrie voor jou?' vroeg hij op zijn beurt mij in een hoekje te drijven. Ik haalde neutraal mijn schouders op.
'Tuurlijk, voor jou geld het zelfde toch? Ik zie jou alleen als een broer. Kom op ik ken jou mijn hele leven.' Haalde ik de pijnlijkste woorden om mijn liefde voor hem te camoufleren. Hij keek me een tijdje met samengeknepen ogen aan.
'Meen je dat nou?' vroeg hij. ik zag ergens een kwetsende blik maar ik kon het niet meteen plaatsen.
'ja, jij toch ook?' vroeg ik onzeker.
'Dat is vanuit jou perspectief, Amal.' Zei hij afstandelijk. Hoezzo dat nou ineens?
'En wat zou het voor jou zijn dan, als zoiets gebeurde?' vroeg ik alert. Als mijn hart er nog niet uit was gevlogen, dan was nu het moment. En als je mijn buik open kon snijden, dan zou je er zo een pizza in kunnen leggen. Ik garandeer je dat je pizza binnen 5 minuten gaar is. Nét niet verbrand.
'Nou. Het is dan gebeurd, weet je. Dan zou ik er gewoon het beste van kunnen maken. Waarom zou het een nachtmerrie moeten zijn?' ik keek hem geschokt aan.
Oké, correctie. Je pizza was nu zwart verbrand geweest. En me hart? Die kon zo meedoen aan dakka marakshia. Zo hard trommelde hij gewoon.
'Maar... het zal nooit gebeuren toch?' vroeg ik.
'Nee, amal. Als jij dat niet wilt, dan gebeurd er niets.' Zei hij troostend. Waarom had ik hier een gevoel dat ik hem net gekwetst had. Ik deed alsof ik opgelucht adem haalde.
'Gelukkig maar. Het zou een regelrecht ramp zijn als het zo was.' Peperde ik het er even in voor de zekerheid. Hij stond op en deed een stoere loopje.
'echt hé.' Zei hij met een grimas van oor tot oor. Ik haalde opgelucht adem. Ik had hem niet gekwetst. Een teleurgestelde gevoel knaagde in me. En ik voelde een pijnlijke druk op mijn borst rustte. Ik keek naar de maan. Niet wetend dat hatim achter me zijn pijn en gevoelens probeerde te overleven. Niet wetend dat hij vocht tegen de agressie die in hem naar boven kwam. En ten slotte niet wetend dat hatim haar nu wilde los laten. Ze had hem definitief laten zien waar het op stond.