Verwacht het meest onverwachte

Deel 86

De volgende dag was ik chagrijniger dan ooit mijn koffer aan het inpakken. Ik sloot mezelf bewust in mijn kamer op omdat ik niet voor mezelf instond als ik iemand een platte hand zou verkopen. Je hoefde me alleen maar iets te zeggen wat mij niet aanstond en je zou ervan langs krijgen.
Walid die hield zich gelukkig gedeisd omdat hij druk met Bilal en mijn vader alles voor vertrek aan het voorbereiden was. Rayan heb ik op de app niet meer gesproken. Fatsoenlijk gedag zat er gisteren ook niet in. Terwijl toen ik wegreed, zag ik hoe Rayan Najoua knuffelde. Ik glimlachte, want ik zat met Walid in de auto. Maar het liefst wilde ik kapot gaan vanbinnen. Waarom doen ze mij dit aan?
Ik schudde die gedachten van me af. Ik kon het niet aanzien. Maar het beeld stond op me netvlies gegrift. Ik werd er in de nacht wakker door en het snijdende gevoel in mijn hart was het gevolg.
Ik zou hem moeten vergeten. Maar hoe doe ik dat als ik samen met hem werk?
Toen mijn koffer vol zat en ik hem op het nippertje dicht kreeg ging mijn telefoon af. Ik nam op. Het was Selma.
'Schatje heb je het al gehoord?!' riep ze. Aan haar stem te horen was ze afgekoeld.
'Nee, wie is er dood?' vroeg ik droog terwijl ik op mijn bed ging zitten.
'We gaan samen terug!' mijn hart begon sneller te kloppen. Ik wist niet of ik blij of boos moest zijn.
'Nee dat kan niet.' zei ik als verdoofd.
'En waarom niet?'
'ik wil Rayan niet zien.' Zei ik zacht.
'Lieve schat, jullie moeten het uitpraten. Jullie zijn daar te cute samen voor. Jullie horen bij elkaar!' ik kon mijn tranen niet binnen houden.
'Owja Selma? Horen we echt bij elkaar? Hoe verklaar je dan het feit dat hij knuffelt met Najoua. Misschien moet hij maar gelukkig met haar gaan worden.' Zei ik snikkend.
'Lieverd wat zeg je nou?'
'Ja toen wij in de auto zaten, toen Walid toeterde naar Rayan om hem uit te zwaaien besloot hij Najoua te knuffelen.'
'Wollah meh dat heb ik gezien, ik zweer het.' Zei ze verbaasd.
'Ewa ja, trek nu maar je conclusies. Ik ga hangen, mijn moeder roept me.' Loog ik. Ik had geen zin om met iemand te praten. Vooral Selma en Bilal hoefde ik even niet te zien. Ik wilde het niet toegeven, maar stiekem was ik ook boos op hen. Niet omdat ze er niets aan kunnen doen, maar omdat het familie is. Ik wilde gewoon deze drie dagen mijn rust hebben. Niet nog meer Rayanfamilie om mij heen hebben. Ik merkte dat ik mezelf volledig kwijt raakte. Ik stel me zo afhankelijk op. Zo emotioneel. Terwijl ik normaal juist de sterke meid ben die alles zelf wilde doen en niemand nodig had. Nu lijk ik op een emotionele afhankelijke hopeloze tiener die aan de been van Rayan vast houdt omdat ze bang is dat hij weg gaat lopen. Ik ben zo in de war. Al met al, als hij het lef nou had om duidelijk met mij te zijn, dan wist ik tenminste wat ik aan hem had. Zelfs zijn gevoelens uit hij niet aan mij zodat ik enige vorm van zekerheid heb. Ik schopte tegen mijn koffer aan en liep naar beneden.