Verwacht het meest onverwachte

Deel 56

'Eet je wel goed schat?' Begon me moeder meteen bezorg te doen. Ik glimlachte.
'Ja mama. Alleen maar. Ik ben gewoon druk aan het werk.'
'Nou vanavond maak ik je lievelingsgerecht. Je tantes Farida en Hafsa komen. Leuk he!'
'Ja super!' De sarcasme droop er vanaf.
'Het zijn je tantes lieverd. Je hebt ze nu al maanden niet gezien.' Ik wou tegenwerken maar de deurbel ging. Ik trok me terug boven in de badkamer. Ik keek mezelf aan in de spiegel.
Ik zag er vermoeid uit. Ik hoorde beneden iedereen kussen en groeten. Hier had ik dus alles behalve zin in. Met moeite wist ik een glimlach op mijn gelaat te forceren.
'Je bent een sterke dame. Er is niks wat jij niet aankunt. Je gaat het gezellig maken en je gaat lachen.' Sprak ik mezelf moed in.
Toen ik de douche uitliep botste ik tegen Bilal op. 'Sorry.' Hoorde ik hem zacht zeggen.
'Waarvoor?'
'Voor het feit dat jij mij meer geeft dan ik jou kan geven.' Zei Bilal terwijl hij me onderzoekend aankeek.
'Ik hoef niks.'
'Nog steeds boos dus?'
'Nee. Teleurgesteld. '
'Ik vertrouw je wel. Ik handelde gewoon uit eigenbelang. Ik wil niks met Rayan te maken hebben. En jij hebt heel wat met hem te maken.'
'Dat ik hem elke dag zie betekent niet dat we elkaars beste vriendjes zijn Bilal.'
'Ja dat weet ik. Sorry.'
'Tis oke.' Zei ik maar. Ik was afgekoeld wat Bilal betreft. Alleen Rayan was een ander verhaal. Hij moest even inzien dat niet alles gaat zoals hij dat wil.
'Ik ga beneden zitten. '
'Roep je me als je naar huis gaat?' Die blik raakte me. Alsof ik hem mijn huis uit heb gegooid. Zo keek hij.
'We hadden ruzie maar ik haat je niet.'
'Alsnog.'
'Ik roep je als ik naar huis ga.'
'Oke.' Hij keek me na toen ik de trap afliep. Ik voelde me ineens zo schuldig. Maar ik bedoelde er niet mee dat ik hem mijn huis niet meer in wou laten. Dat heeft hij er zelf van gemaakt. De hele avond bleef de woede jegens Rayan aan mij knagen. Ik probeerde het feit dat het me zoveel deed te negeren. Ik wis dondersgoed dat het niet die woede was. Maar de persoon die deze woede veroorzaakt heeft. Ik kreeg hem niet uit mijn kop.
De tijd tikte. Ik ging naar de supermarkt om spullen te halen voor onderweg. We zouden vanavond vertrekken. Hatim en zijn vrouw zouden meegaan. Dat moet vast een feestje worden. Gelukkig heb ik Bilal en Walid nog. Die jongens zijn mijn helden. Ze slepen me overal doorheen.
Ik liep diep in gedachten naar de chips afdeling. Zo diep dat ik een klein kind niet voor me zag lopen. Ze botste tegen me op en viel neer op haar achterwerk.
'Ow god. Laat haar alsjeblieft nog luiers dragen.' Bad ik hardop. Ik bukte naar haar toe. 'Gaat het lieverd? Deze mevrouw is een beetje stom geweest. Ze heeft je niet gezien. Maar je vergeeft het me wel hea?' Zei ik toen ik haar begon te kietelen. Ze begon te lachen en klampte zich vast aan mij. Ik tilde haar op.
'Ben je lekker boodschapjes aan het doen? Waar is jou mama?' Vroeg ik toen ik met haar begon te lopen door de winkel. Op zoek naar iemand die er paniekerig bij liep.
'Maysaa!!!' Hoorde ik iemand roepen. Ik keek naar de schoonheid in mijn armen.
'Volgens mij heeft papa jou gevonden. En hij klinkt niet vrolijk hea. Hij lijkt wel op mijn baas. Dat is ook zo een schreeuwlelijkerd.' ze begon te lachen.
'En bedankt.' Hoorde ik achter me. Geschrokken keek ik hem aan.
'Rayan?'
'Schreeuw lelijkerd. Aangenaam.' Zei hij beledigd.
'Maysa kom je?' Zei hij mijn aanwezigheid negerend.
Ik legde Maysa neer.
'Ga maar naar papa toe.' Zei ik toen ze me niet wou loslaten en een pruillipje trok.
'Ik ben haar vader niet. Het is mijn nichtje. '
'Whatever.' Zei ik. Ik wilde weglopen maar ik wilde dat kind niet nog een keer laten vallen. Ze hield mijn been vast.
'Ze wilt niet naar he toe. '
'Kom Maysa. Dan gaan we samen een ijsje eten.' Chanteerde hij.
Eindelijk kreeg hij haar mee. Ik keek ze na. Wat een klootzak dacht ik bij mezelf.