Verwacht het meest onverwachte

Deel 18

De volgende ochtend werd ik wakker door het getril van mijn telefoon.
het was Amira. Het meisje dat ik pas heb ontmoet. Vriendin van salim.
'heey, amal!' riep ze opgewonden.
'heey schat.' Zei ik gapend.
'mijn god, slaap je nog?'
'euhh, ja. Jij niet dan?' vroeg ik.
'nee joh. Kom uit je nest dan gaan we wat leuks doen!' riep ze vrolijk.
'oke. Wat had je in gedachten.' Zei ik terwijl ik alvast overeind ging zitten.
'eerst gaan we ontbijten bij de boulevard. En dan gaan we naar het strand. Vervolgens gaan we wat drinken in dat restaurant naars het strand en daarna even de stad in ofzo. Lijkt je dat wat?' ik knipperde ongelovig met me ogen.
'mijn god. Jij hebt zeker een hele schema afgewerkt voor je mij opbelde.' Zei ik lachend. ze schoot in de lach.
'nee dat was improvisatie á la amira!'riep ze giechelend. Dit kind is een grap gewoon.
'oke. Geef me een uurtje. Dan ben ik klaar. Wie haalt wie op? trouwens, we hebben een auto nodig om al deze dingen te kunnen doen. Want ik ga niet lopen.' Zei ik gapend.
'ja, mijn ouders gaan naar mee oma. Maar ik weiger om mee te gaan. Dus zit ik helaas zonder vervoer.'
'oke, ik regel hier wel wat. No problem.' Na een plekje te hebben afgesproken hing ik op. soubhanallah. Na dat ik amira spreek is mijn dag weer goed en kijk ik tegen alles positief op. ze doet wat met me. Misschien wordt ze mijn vriendin voor het leven. Je weet nooit.
Ik liep naar beneden. Me ouders en oma en opa zaten aan tafel. Ze waren al bijna klaar.
'waar is walid, mama?' vroeg ik direct.
'hij slaapt nog.' Zei mijn oma. Ze bemoeide letterlijk overal mee. Toch knikte ik zwijgend en liep weer naar boven.
'walid!' schudde ik hem wakker.
'wat moet je!' riep hij chagrijnig.
' mag ik je auto lenen? Alsjeblieft?' vroeg ik op de man af. Hij knikte vaag en draaide zich op zijn andere zij. Ik pakte snel zijn papieren en sleutels voordat hij klaarwakker is en nee zegt. Ik rende de deur uit nadat ik iedereen had gekust en mijn oma een half uur lang moest uitleggen wat ik wilde gaan doen. Ik reed de garage uit en sloot de deuren.

In de verte zag ik amira al staan. Ze keek me met een big smile aan. Toen ik uitstapte om haar te groeten, vloog ze me om me hals.
'ewa zina! Lekker geslapen?' riep ze.
'ja joh. Totdat iemand mij wakker belde. Ik kijk niemand in het bijzonder aan.' Zei ik haar terwijl ik haar overdreven van top tot teen aankeek. Ze schoot in de lach. We vielen elkaar lachend in de armen.
'kom stap in. Voordat mijn broer wakker is en dan pas beseft wat hij gedaan heeft.' Zei ik in een melige bui. Ik reed naar de aangewezen plek en parkeerde in een drukke straat. Nadat ik bijna een voorbumper had geraakt en een spiegel net niet gebroken had stapte ik lachend uit.
'amal en parkeren? Gataaar!' riepen amira en ik in koor. We keken elkaar verbaasd aan en schoten in de lach.
toen we eindelijk met een warme kopje thee aan tafel zaten waren we wat rustiger.
'ewa. Hoe is je verblijf tot nu toe in marokko?' vroeg ik haar.
'hahaha wel geinig. Maar ik mis salim.' Zei ze treurig.
'aaah, komt hij niet?' vroeg ik met een pruillipje om haar aan het lachen te maken.
'haha jewel. Maar pas volgend week. We gaan over 3 weken verloven trouwens.' Zei ze alsof het iets heel gewoons was.
'aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaahhh.' Gilde ik onbewust. Een paar mensen naarst ons keken geïrriteerd op. ik sloeg mijn handen voor me mond.
'pardon. Sme7li.' Zei ik naar de mensen die me nog steeds dodelijke blikken toewierpen.
'hahaah sukkel! Niet zo schreeuwen. Maar nu we het er toch over hebben. Ik wilde dat jij mij zou helpen. Ik heb grotendeels al voorbereid hoor. Maar ik heb het meer over de dagindeling enzovoorts. alleen als je wilt natuurlijk, en....'
'Tuurlijk wil ik dat!' gilde ik nog maar eens. Meteen dempte ik mijn stem. 'ja duuuh ik help je. Deal!' riep ik opgetogen. Ik vond dit geweldig! Ik zag dat amira helemaal straalde na het horen van mijn enthousiasme. Ze haalde opgelucht adem.
'blij om dat te horen.' Zei ze terwijl ze plotseling naar mijn hals keek.
'oeeeehhh!!' riep ze terwijl ze overdreven haar wenkbrauwen op en neer trok.
'wat!' gilde ik. Ik dacht dat je mijn beha kon zien door me witte blouse heen.
'abdelaziz...?? Is ie lekker?' vroeg ze.
'hij is dood.' Zei ik bloedserieus. Ik schrok er zelf van. Ik wilde dat helemaal niet tegen haar zeggen. Ze keek me met grote ogen aan. Haar gezicht stond meteen serieus. Ik schoot in de lach.
'w wat...' zei ze in de war.
'niks, ik moest lachen om je face.' Zei ik.
'maar. Is hij echt dood??' vroeg ze hakkelend. Ik knikte.
'was het je vriend?' vroeg ze voorzichtig.
'nee. Het is de opa van een vriend.' Zei ik op de vlakte.
'oh. Maar hoezzo draag jij het?' vroeg ze in de war. Ik zuchtte. Ze zal nooit de helft begrijpen.
'oke. Amira. Zweer dat je dit voor je houdt, oke. Hij heeft het me in vertrouwen verteld, en ik wil daar geen misbruik van maken.'
'tuurlijk. Wollah, erewoord. Beloofd.' Zei ze serieus.
'deze ketting is dus van de opa van hatim, een vriend van mijn broer. Sinds kort gaan we best wel goed met elkaar om. Hatim is zijn opa verloren. Hoe en wat allemaal weet ik zelf ook niet. Hij kan er niet over praten. Toen gaf hij me deze ketting en zei: 'ik wil dat je mijn geheim draagt.' Dat was het dus. Ik moest het bewaren waar ik iets heel belangrijk zou bewaren. En dat is hier dus.' Zei ik wijzend naar mijn hals. Ze knikte begripvol.
'heftig. Wel lief dat hij je dat geeft. Dan moet je wel heel speciaal voor hem zijn...' zei ze nadenkend. Ik voelde me wangen rood worden. Natuurlijk merkte amira het meteen op.
'ik heb zo een gevoel dat er nog iets achter zit. Vindt je niet amal?' vroeg ze heel dom. Ik schoot in de lach.
'nee, wat zou er achter moeten zitten dan?' deed ik het spelletje mee.
'geen idee. Gewoon love in the air. Of iets wat daarop lijkt. Ik weet niet joh. Ik gok maar wat.' Ging ze sarcastische verder. Ik kon mijn lachsalvo niet meer onderdrukken. Ik veegde lachend mijn tranen weg.
'nee joh. Alleen vrienden.' Zei ik schijnheilig.
'ja joh. Alleen vrienden. Geloof je het zelf. Je hoofd is nu roder dan die marokkaanse tapijten bij de meeste marokkanen thuis, wat voor alleen vrienden? Leg me uit.' Zei ze proestend van het lachen. Ik deed mee. Ik kon echt niet meer. Dit kind was gewoon te gek voor woorden.
'oke oke. Laten we weggaan, want die eigenaar daarzo wil ons bijna neersteken met zijn ogen.' Zei ik nadat ik eerder dodelijke blikken zag schieten deze richting. Logische, we waren luidruchtig. Maar hallo, mogen wij ook eens?
we stonden lachend op. ik stapte in de auto en probeerde weer normaal adem te halen.
'oefff. Wat heb ik gelachen zeg!' zei amira die het portier dichtsloeg.

Zouden jullie aub willen stemmen?