Verwacht het meest onverwachte

Deel 37

De volgende dag trok ik snel me nette kleding aan en fixte me haren. Na het ontbijt stapte ik in de auto van mijn vader en reed naar mijn nieuwe werkplek. Precies om half 9 kwam ik daar aan. Ik werd ingehaald door een golf 6. Hij wou de plek nemen waar ik in wilde rijden. De bestuurder keek om. Toen ik zag dat het Rayan was schakelde ik al om achteruit te gaan. Maar gek genoeg knipperde hij met zijn lichten en reed door. Ik parkeerde in en stapte uit. Verderop had Rayan ook zijn auto geparkeerd en liep mijn kant op.
'Goede morgen.' Zei de goed gehumeurde Rayan.
'Morgen.' Mompelde ik bijna onhoorbaar.
'Niet goed geslapen?' dramde hij meteen door.
'Sorry, Meneer Rayan. Thuis situatie en liefdesverdriet laat je thuis.' Pakte ik hem met zijn eigen worden. Hij trok een gefascineerde glimlach.
'Je leert snel.' Zei hij zogenaamd niet ontdaan.
'Ja, en jij vergeet snel.' Kaatste ik het terug. Hij stopte verbaasd met lopen. Ik gaf hem een sarcastische glimlach en liep snel naar mijn lege, kale kantoor. Die moest nodig op ge pimpt worden.

In de middag pauze liep ik naar de kantine waar ik plaatsnam met een kop koffie. Er nam iemand naarst mij plaats.
'Hoi. Ik ben badr.' Zei hij glimlachend.
'Hey. Amal.' Stelde ik mezelf voor.
'Nieuw hier?' vroeg hij.
'Yep.'
'bevalt Rayan je?'
'Hoezzo?' vroeg ik alert.
'Hij is een strenge baas. Dus.'
'O, doel je daarop. Geen probleem, mij krijg je niet zomaar klein. Daar heb je meer voor nodig dan Rayan's woorden.' Zei ik koelbloedig. 'Vanwaar die vraag?'
'Oh nee, puur uit interesse, hij is mijn neef. Vandaar. De meerderheid komt bij mij klagen omdat wij als broers zijn. Maar als je hem echt kent dan zul je zien dat hij mee valt.' Zei badr terwijl hij een koffie pakte.
'Ik hoef hem niet écht te kennen. Ik kom hier om te werken. En als ik op het werk ben, dan ben ik er. Dus ook mentaal. Problemen of liefdesverdriet laat je thuis.' Zei ik zoals Rayan dat zei. Plotseling hoorde ik gegrinnik achter me. Rayan stond in de deur opening.
'Ze leert snel.' Zei Badr lachend. Rayan stond nog steeds dom te grijnzen terwijl hij plaats nam aan de kantinetafel.
'Je bent apart.' Zei Rayan na een tijdje.
'Natuurlijk. Als iedereen op elkaar leek dan was het een ramp. Want dan leek ik ook op jou.' Zei ik hard. Badr sloeg met zijn hand op tafel en lachte hem uit.
'Haar zul je niet verslaan met je zogenaamde slimme woorden.' Zei Badr terwijl hij z'n tranen van zijn gezicht veegde.
'Ik mag je nu al.' Zei Badr. Ik lachte om zijn gezicht.
'Ik mag jou ook.' Zei ik eerlijk. Badr en Rayan keken me verstomd aan. Die zagen ze niet aan komen. Maar ja, wat wil je nog meer als je jarenlang met 2 top zakenmannen hebt zitten discussiëren dag en nacht. Meteen dacht ik aan Hatim. Ik schrok op.
Mijn telefoon ging ineens af.
'Ja?' zei ik kortaf.
'Hey met walid. Ik bel vanuit werk. Weet jij waar Hatim is?' ik moest even diep ademhalen. Deed hij dit expres of zo?
'Als Hatim mijn man was, dan wist ik waar hij was. Dus vraag dat maar aan de zusje van Samir.' Zei ik omdat ik haar naam er nauwelijks uit kon krijgen. Meteen hing ik op en gooide zonder erbij na te denken mijn telefoon op tafel. Badr stond op omdat zijn klant gearriveerd was. Rayan had zijn armen over elkaar en bleef me aanstaren.
'Zie je het goed?' kon ik het niet nalaten.
'Nee. Ik heb een microscoop nodig.' Deed hij sarcastische mee.
'Wil je erover praten?' vroeg hij terwijl hij naar me telefoon keek. Ik griste dat ding van tafel en stond op.
'Nee. Ik heb het thuis gelaten. Zoals je wilde. Hier ben ik. Ook mentaal. Ik ga weer aan het werk.' Wimpelde ik hem af. Hij haalde zijn schouders op.
'Wat jij wilt.' Was zijn toonloze stem te horen. Ik nam plaats achter mijn bureau en uitte een diepe zucht. Hatim. Hoeveel liefde heb ik nog voor jou. Het lijkt te vervagen. Ik wil het vasthouden. Maar ik lijk er geen grip op te hebben.