Verwacht het meest onverwachte

Deel 118

Ik was aan het trillen van de emoties die er nu bij kwamen kijken. Ik liep naar beneden en liep naar buiten. Om de hoek stond Abdel aan de telefoon. Hij zag me en hing op. Ik liep de andere kant op. Hij kwam achter me aan.

'Amal...' zei hij. Ik draaide me om en keek hem oververmoeid aan. Hij trok me aan me arm en legde zijn hand op mijn rug en trok me naar zich toe. Ik voelde me op dat moment net een klein kind die bij de meester moest uithuilen. Ik liet de tranen gaan. Hij streek zachtjes over mijn rug en wiegde mij zachtjes heen en weer. Hij voelde aan als een vader. Ik had dit zo hard nodig. Zo erg. Ik wist niet waarom ik die steun niet kon vinden bij Rayan. Bij Hatim. Ze katten mij alleen af. Na een tijdje zo gezeten te hebben trok ik me terug. Ik keek naar zijn witte blouse.
'Shit.' Zei ik door mijn tranen heen. Hij lachte.
'Ik zei toch ik vang je tranen wel op?' zei hij geruststellend.
'Kom mee. Jij gaat dat gebouw even niet in. Ik hou Rayan wel op de hoogte.' Zei hij. Ik had even geen zin meer om daar te zijn. Het is ook teveel met wat er is gebeurd. Iets in me wist dat wat Hatim mij geflikt heeft mij emotioneel naar beneden heeft gehaald.

Ik stapte bij Abdel in de auto. Hij belde Rayan om te zeggen dat hij me heeft meegenomen om af te koelen. Rayan wilde weten hoe het met me ging. Abdel zei dat het beter is om even een pauze in te lassen. Ik zou morgen weer aan het werk gaan. Hij reed naar de winkelcentrum en ging met me naar een restaurant.
'Wat jij gaat doen nu, is eten en alles vergeten begrepen?' zei hij. Ik glimlachte. Oke. Goed plan. Ik knikte.
'Je hele bord leegeten hea?' zei hij na dat we beide aan onze wokgerecht begonnen.
'Ja papa.' Zei ik met een pruillipje. Hij schoot in de lach.
'Goed zo zo heb ik je opgevoed.' Zei hij. Ik moest ervan lachen. Na het eten reden we door naar zijn huis.
'Wat doen we in jou huis?'
'Amal moet tot rust komen.' zei hij. Hij gaf me een warme kop chocomelk. Ik nam die stilletjes aan. Ik ging languit op de bank zitten.

We gingen een film kijken. Na dat die was afgelopen voelde ik me zo moe.
'Wil je een dutje doen?' vroeg hij. Ik knikte.
'Ik ga mijn bed voor je klaar maken. Ik kom zo.' Hij ging weg en kwam later terug.
'Kom je?' ik liep met hem mee. Hij had een geweldige grote ronde bed.
'Ben je getrouwd?' vroeg ik verbaasd. Het was zo mooi ingericht.
'Nee mop. Mijn zus heeft dit huis ingericht.' Ik lachte. Ik ging op zijn bed zitten.
'De deur heeft een slot als je je daar prettiger bij voelt.' Zei hij toen hij naast me op het bed kwam zitten.
'Of je zegt gewoon dat je homo bent, dan val ik ook als een blok in slaap.' Zei ik serieus. Hij trok zijn wenkbrauw op en keek me ondeugend aan met zijn donkere ogen.
'Oke, vandaag kom ik uit de kast. Morgen ga ik er weer in en ben ik geen homo meer. Ik doe er alles aan zodat je lekker gaat slapen.' Zei hij lief. Ik keek naar zijn gezicht. Hij had wel iets van Rayan. Maar heel veel was weer anders.
'Waarom bood je me dat baantje aan Abdel?' vroeg ik hem.
'Omdat ik kwaliteit zoek in mijn bedrijf.'
'Ja maar dan pak je toch personeel af van je neef?' vroeg ik verbaasd.
'lieverd zaken zijn zaken. Ik kijk niet naar voor wie je werkt. Ik kijk naar wat je in huis hebt.'
'Hmm. Oke oke. Nu mag je mijn kamer uit. Ik moet een schoonheidsslaapje doen.' zei ik bijdehand. Hij lachte.
'Yekk nu ga je mij eruit schoppen? Is goed kleintje. Roep je me als je wat nodig hebt?' vroeg hij. Ik keek naar zijn nachtkastje.
'Heb je niet zo een bel ding dat ik erop druk dan komt de butler meteen?' vroeg ik. Hij lachte me uit.
'Ga slapen eh gekke. Je begint door te draaien.' Zei hij terwijl hij naar me toe kwam. Hij schoof de deken open. Ik ging erin liggen. Hij sloeg de deken over me heen en ging naast me zitten. Hij legde zijn hand op mijn wang en deed een dua; Ayat El Kursi. Ik zei hem in gedachten na en sloot mijn ogen.
'Slaaplekker Bolletje.' Zei hij zachtjes en streek even langs mijn wang en deed toen de deur achter zich dicht. Ik voelde me zoooo rustig. Ik sloot mijn ogen nog eens en droomde weg. Mentaal en fysiek kon ik het even niet aan.