Verwacht het meest onverwachte

Deel 111

'Je wilde Hatim dus wel?' Vroeg mijn broer.
'Wilde is verleden tijd. Dat is dus geweest.'
'Waarom ben je dan niet voor hem gegaan Amal?' zei hij verbaasd en deed de deur achter zich dicht.
'Hij ging trouwen Walid. Wat had ik moeten doen?' Ik ging liggen op me bed en staarde naar het plafond.
'Hoelang vindt je hem leuk Amal?'
'Maak je geen zorgen broer. Vind hem niet meer leuk.'
'Dat lieg je.'
'Ik lieg niet. Ik ben verder gegaan. Zoals je al weet is het een tijdje geleden dat hij is getrouwd. Dus ja.'
'Oke, maar Amal. Denk goed na voor je echt een punt achter iets zet oke? En weet dat je over alles kan praten met mij. Je bent nu oud en wijs genoeg om hierover te praten en te twijfelen.'
'En te twijfelen?' vroeg ik lachend.
'Ja maar niet te lang natuurlijk.' Zei hij. 'Anders voelt het niet goed en klopt er iets dus niet.' Zei hij bezorgd.
'Walid, dit is voor mij een gesloten hoofdstuk. Maak je geen zorgen om mij, focus nu even op je bruiloft die eraan zit te komen.'
'Als jij dat zegt mop, ga ik je laten. Maar kom wel naar me toe als er iets is oke.'
'Tuurlijk bro. Maar ik ga nu slapen, ben kapot.' Zei ik zelfverzekerd. Meteen toen hij de deur achter zich dicht deed ging ik rechtop zitten.
Mijn hart vloog er zowat bijna uit. Wat heb ik net besproken met Walid alsof dat de normaalste zaak van de wereld is?!
Ik stond op en trok mijn pyjama aan. Ik ging tanden poetsen en dook mijn bedje in.
Ik was moe en wilde gaan slapen. Tot ik ineens besefte dat nu eindelijk het moment is aangebroken waar ik al die jaren op gewacht had. Het was eindelijk duidelijk dat Hatim mij leuk vindt. Ik keek naar het plafond en mijn slaap was ineens weg. Ik moest ervan huilen. Nu is het te laat...

Hatim's perspectief.

Walid lag languit op de bank. Deze man gedraagt zich als een idioot niet als een verantwoordelijke echtgenoot. Hij at chips en liet daarbij kruimels vallen op de grond.
'Ewa? Vertel?' vroeg ik Walid. Hij wilde er bewust niet over praten. En dat voorspelt niet veel goeds.
'Gozer, ik vind dit echt een raar onderwerp wollah. Je zet mij midden tussen jou en me zusje. Dit had je eerder moeten doen broer.'
'Ik vroeg jou niet ga me preken en haal oude koeien er ook even bij. Ik wil gewoon weten wat ze gezegd heeft.' Zei ik en stond op. Ik trok me jack aan.
'Wil je je vrouw niet meer terug dan?' Vroeg Walid die rechtop ging zitten.
'Walid? Geef antwoord op mijn vraag.'
'Nee ik wil eerst weten hoe erg jij voor Amal wilt gaan. Je hebt haar eerder ook al laten zitten, terwijl ik wist en zag en voelde aan alles dat je haar eerst wilde. Maar ja, ik heb weer het talent te acteren en doen alsof mijn neus bloedt. Het zou mooi zijn, mijn beste vriend die voor mijn zusje zou zorgen. Ik zou met een gerust hart kunnen toelaten hoe ze een jongen in haar leven toelaat, maar nu twijfel ik zwaar aan jou doorzettingsvermogen. Als je het weer wilt proberen en het gaat even moeilijk, ga je haar dan weer laten zitten of wat? Als je vrouw ineens echt zwanger van je bleek te zijn, zou je Amal skippen of niet? Ga eerst kijken wat je echt wilt broer en dit zeg ik niet alleen in Amal's belang maar ook in jou eigen belang.' Zei Walid. Hij raakte me diep met zijn woorden. Puur en alleen omdat hij gelijk had. Ik heb Amal laten zitten ja. Maar dat betekent niet dat ik het nog een keer zal doen.
'Duidelijk aan wiens kant jij staat. Bedankt.' Zei ik gekwetst en liep de deur uit naar mijn auto.
Walid riep me niet terug. Dat zei genoeg.

Thuis aangekomen lag ik languit op de bank. Althans, Amals huis dan...
Bilal kwam binnen en keek me onderzoekend aan.
'Ben je high?' vroeg Bilal lachend.
'Hou je kop.'
'Wow niet aanvallen gast. Ik laat je al.'
'Waar kom je vandaan trouwens?' vroeg Bilal na een tijdje. Hij ging op de andere bank liggen.
'Ben je mijn vrouw soms?' Vroeg ik hem geïrriteerd.
'Gast ik probeer er alleen voor je te zijn ja. Misschien kan ik je helpen?' Bilal keek me aan met zijn onschuldige ogen. Iedereen heeft een zwak voor hem. Hij is altijd meegaand en oprecht met iedereen. Ik keek hem gekwetst aan.
'Kijk hoe je eruit ziet man. Vertel me wat er gaande is bro?' Vroeg Bilal die de kat van Amal oppakte en ermee begon te stoeien. Hij had die kat gekke trucjes geleerd.
'Ruzie met Walid gewoon.' Zei ik alsof het niets was.
'Hmm. Zaken of..?'
'Nee nee privé.'
'Amal ook ruzie of?' vroeg Bilal.
'Nee.'
'Oke.' Zei Bilal en stond op.
'Ik ga slapen man. Laters.' Zei hij en liet me alleen.
Ik moest het morgen goed gaan maken met hem.

Mijn telefoon ging af. Hij lag in de kamer waar ik sliep en nam op.
'Broer. Ze wilt niks van je weten.' Zei Walid aan de andere kant van de lijn.
'Waarom wilt Amal niks van me weten?' vroeg ik boos.
'Ewa ze voelt zich aan de kant geschoven, ze houdt zich stoer voor me maar ze wilt niet verder. Ik bedoel ze zegt dat ze verder is gegaan.' Zei Walid zacht.
'Verder gegaan? Met wie is ze verder gegaan? Met Rayan?' vroeg ik boos. Ik moest moeite doen me in te houden.
'Nee man. Gewoon verder gegaan met haar eigen ding doen.' zei Walid vaag.
'Walid, zeg mij wat Amal jou heeft gezegd, wees duidelijk, specifiek, direct.' Zei ik.
'Ze zegt dat ze geen afgelikte boterham wilt. Oke. Duidelijk genoeg?' Zei Walid. Daarom draaide hij er dus omheen. Hij probeerde me te sparen.
Ik wist even niet hoe ik hierop moest reageren. Er kwam geen geluid meer uit mijn mond en keek verdoofd naar het raam.
'Ik moet gaan man. Morgen vroeg opstaan.' Zei ik en hing op. Ik ging zitten op het bed en zat in een trance aan vroeger te denken. Vooral haar aanstekelijke lach zag ik vaak voorbij komen.
Ik hoorde Bilal opstaan en weggaan. Zeker nachtdienst. Ik lette er niet op. Het kon me ook niks schelen. Ik ben Amal kwijt, voor goed.