Verwacht het meest onverwachte

Deel 29

Ik wil weg hier! Ik wil naar huis! Naar Nederland!

Hatim's perspectief.

Ik zat samen met walid op het strand. De zon was al ondergegaan en maakte plaats voor het duisternis. Ik had walid het hele verhaal verteld over mijn opa.
Hij zat voor zich uit te kijken.
'maar.. nu moet jij trouwen met..' zei Walid ongelovig.
'Nee, ik wil het niet!' riep ik fel uit.
'Maar dat was zijn laatste wens?' zei Walid verward.
'Ja dat was zijn laatste wens die ik niet kan waarmaken.' Zei ik droog.
'Hoezzo dat? Misschien krijg je nog gevoelens voor haar?' vroeg Walid.
'Gevoelens voor haar heb ik al, en ik kan je zeggen dat het alleen maar haat is wat ik voor haar voel. En daarbij, ik kan haar niet eens recht aankijken zonder braakneigingen te krijgen, en dan vragen ze nu van me om elke ochtend naarst haar wakker te worden? Ik kan het niet. Mijn gevoelens opzij zetten. Hij had dat nooit mogen doen! Hoeveel ik ook van hem hou.' Zei ik toonloos terwijl mijn tranen over me wangen gleden.
'En toen hij dat zei, op zijn sterfbed was de hele familie inclusief Zij erbij?' peperde walid het er even voor me in. Ik knikte zuur.
'Heftig.'
'Dat is te zacht uitgedrukt broertje. Als zei weten dat ik helemaal niet van plan ben te doen wat zij allemaal inclusief Zij verwachten van mij wat ik zou moeten doen, dan ben ik nog lang niet jarig Walid. Nog lang niet. Die chik vindt mij leuk, ze voelt zich dus nu alles behalve gedwongen, dat maakt deze situatie alleen maar moeilijker. En hoe moet ik me verantwoorden voor het gezicht van me oma. Terwijl ik zoveel van haar hou moet ik haar samen met mijn opa teleurstellen. Hoe moet ik hieruit komen zonder mijn gevoelens aankant te zetten.'
Ik dacht aan de woorden van Amal. Aangezien de liefde van mijn leven mij niet wilt, valt er weinig te doen hier. Ik kan net zo goed doen wat mijn hele familie van me wilt. Anders ben ik hen ook nog kwijt.
'maar is dat alles wat je dwars zit? Ik wil niet dom doen maar ik heb het gevoel dat jij en Amal ruzie hebben of zo...' viste Walid raak. Ik keek naar boven om te voorkomen dat hij de paniek in mijn ogen zou zien. Hij moest eens weten dat ik nu bijna 3 maanden steeds meer en meer van zijn zusje hou.
'nee.' Zei ik kortaf.
'Waarom geloof ik het niet. Gozer, je bent me broertje eh sahbe. Waarom verzwijg je dingen voor mij. Ik kan je helpen.'
Ik stond op en wierp hem mijn rug toe.
'Ook al is het iets waar jij het volledig niet mee eens bent? Of zal zijn?' zei ik gebroken.
'Wat dát ook is, onze vriendschap is toch sterker. Het kan elke obstakel overleven. Hoe vaak waren we het niet met elkaar eens? En kijk nu, we hebben samen een bedrijf met al onze aparte ideeën gecreëerd. We vullen elkaar bij, en hierbij ook. Toch?' hoorde ik Walid onzeker zeggen toen hij zag dat ik niet terug keek.
'Ja.' Zei ik alleen. Hij zou dit nooit begrijpen. Maar ik hoef hem ook niks wijs te maken. Er zal toch nooit gebeuren tussen mij en Amal. Dat heeft zij mij duidelijk gemaakt.
In de avond na een film gekeken te hebben viel Walid in slaap. Die gast slaapt letterlijk overal doorheen. Toen ik op me horloge keek zag ik dat het al half 5 in de ochtend was. Ik schakelde alles uit en probeerde ook wat te slapen. Ik dommelde bijna in tot dat ik uit mijn slaap gehaald werd door een gesnik. Toen ik mijn oren splitste hoorde ik dat iemand aan het huilen was. Ik trok mezelf overeind en concentreerde me op het geluid.
Het was een meisje. Maar wie van de 100? Ik liep naar de gang. Het kwam van Amal's kamer. Geschokt bij de gedachten dat het Amal kon zijn maakte ik aanstalten om de deur open te doen. Ik trok net op tijd mijn hand terug toen ik besefte dat kautar haar nicht daar ook sliep. En het idee dat Kautar wat mankeert deed me niet veel. Ik kon haar moeilijk troosten. Ik liep schoorvoetend terug naar mijn kamer. Het heeft toch geen zin. Ze voelt niks voor mij. Meteen gingen mijn gedachten naar Samir. De beste vriend van Amal. Ik deed alsof ik hem niet kende. Ze moest eens weten dat hij mijn neef is. En ze moest eens weten dat ik min of meer uitgehuwelijkt ben aan zijn zus. Souhaila. De verloving was hier in marokko. Ik heb niets geregeld en ben ook niet van plan iets te regelen. Ze mag van mij naar de maan lopen. Ik ontwijk me familie nu omdat ik te laf ben het tegen ze te zeggen. Er schoot plotseling een plannetje door me hoofd.
Ik ga met Souhaila praten. Ik zeg dat ik de verloving heel anders dan anders wil doen, maar dat het mij meer tijd kost dan een week en of ze het erg zou vinden als het pas de volgende zomer plaatsvindt...