Verwacht het meest onverwachte

Deel 66

De volgende dag gingen we met de hele familie naar een soort van landschap. Bij Ifrane en Fes in de buurt. Er heerste al sinds de ochtend een gezellige sfeer in de auto.
Reggada stond standaard luid aan. Zonnebrillen zaten op onze hoofden en we waren aan het dansen alsof we dachten dat we mooi konden dansen.
De auto van Tarik reed achter ons aan. Af en toe stak Najoua haar hoofd uit het dakraam. Ze begon heel gek te zwaaien en naar mensen, die ook terug zwaaiden.
Aangekomen in de rare omgeving waar er bijna alleen maar natuur was zochten mijn ouders een huis om te huren. Walid kreeg een telefoontje waarbij hij best wel lang aan het praten was. Selma was bij ons, dus zij kon het niet geweest zijn.
'Zijn er problemen?' vroeg Selma onzeker.
'Nee? Niet dat ik weet?' keek ik zuur richting Walid die geheimzinnig van ons wegliep.
'Ik ga hem zo even uithoren, no worries.' Zei ik met een geruststellende blik.
Bilal kwam er bij staan.
'Is hij zenuwachtig ofzo?' vroeg Bilal die zag dat we naar Walid keken.
'Weet ik veel? Laat hem maar. Ik praat zo met hem.' Zei ik nog een keer. We liepen achter mijn vader aan die met zijn hand aangaf dat we hem moesten volgen.
'Gevonden?' zei Bilal. Mijn vader leek enthousiast.
'Ja een grote en mooie, beneden restaurant waar we kunnen ontbijten enzo. Komen jullie die zware tassen binnen doen? Amal ga je broer halen, moet hij naar de wc ofzo?' vroeg mijn vader.
'Nee telefoontje, ik denk collega's van Nederland. Ze kunnen nooit zelf iets oplossen.' Zei ik alsof het vast niks voorstelde. Ik bedacht me ook niet dat het iets belangrijks zou zijn.
'Walid wat is er aan de hand?' vroeg ik toen hij ophing en met een frons voor zich uit staarde.
'Hatim heeft ruzie thuis.' Ik keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan.
'En nu moet jij zijn handje vast houden?' vroeg ik op een belachelijke toon.
'Nee ik denk dat dit een grote ruzie is, zo eentje die mensen voor altijd uit elkaar trekt. Niet zo een puberruzie waar jij mee te maken krijgt.' Maakte hij me meteen duidelijk dat hij aan Hatim's kant stond.
'En nu?' vroeg ik.
'Hij wou in ons huis overnachten. Maar wij hebben sleutels mee, en iedereen is hier. Dus ik heb hem uiteindelijk teruggebeld en adres gegeven van waar we zijn.' Ik keek verward naar Walid.
'Wacht wacht, welke thuis? Ruzie bij zijn vrouw thuis? Of bij zijn ouders?'
'Allemaal, vrouw, ouders, die familie daar in Marokko.'
'Waarover ging die ruzie dan?'
'Weet ik niet, ik krijg niks uit hem. Je weet hoe hij is.'
'Jah ik weet. Ewa laat hem eerst afkoelen.'
'Ja dus als hij komt, moeten jullie geen domme dingen vragen.'
'Oke ik praat nauwelijks tegen hem. Maak je geen zorgen.'
'Ja heh, hoe is dat zo gekomen? Jullie waren heel close vroeger?' Ik moest moeite doen om mijn geschrokken blik niet te laten zien.
'Ewa dat is vroeger. Ik hoef niet bevriend te zijn met een getrouwde man.' Zei ik schouderophalend.
'Ben je jaloers?' vroeg Walid lacherig.
'Nee eh domme koe. Draai de rollen eens om. Stel ene Hassan is bevriend met Selma, dan denk jij toch ook what the fuck moet zij met hem? Als ze getrouwd is enzo?' Daar moest hij over nadenken.
Goed zo, dacht ik. Ik heb mezelf gered.
'Ja je hebt wel gelijk. Maar jullie waren echt goed close. Hadden jullie ruzie ofzo?' ik draaide me meteen om en beet op me lip. Hij was niet van plan het hierbij te laten zitten.
'Nee joh, je zoekt elkaar gewoon steeds minder op. Op een gegeven moment vervaagd alles.' Zei ik vaag.
'hmm. Ja kan. Maar ik blijf het wel jammer vinden. Vroeger deed jij ook gek met ons enzo.'
'Ewa nu doe ik toch ook gek met jou ?
'Ja maar niet met Hatim.' Zei hij.
'Hatim heeft meer dan genoeg aan zijn vrouw.' Zei ik serieus. Ik werd lichtjes geïrriteerd. Waarom blijft hij zich zo vast houden aan dit onderwerp ineens? Hoor mij nog tegen Selma zeggen dat het niets belangrijks was. Nu is het niet het aller belangrijkste, nu voelt het ook nog eens alsof ik terug bij af ben. Ik werd gedwongen door Walid aan vroeger te denken.
'Waar denk je aan?' vroeg Walid die me van opzij aankeek.
'Aan de belachelijke rare vragen die je mij stelt op dit moment.'
'Ja ik probeer het gewoon te begrijpen. Ga je ook afstand nemen van Bilal als hij gaat trouwen? Of ga je met Bilal trouwen' vroeg Walid.
'Tuurlijk niet, zie jij het voor je. Nee met Bilal is het anders. Hij is mijn vriend, Hatim is jou vriend. Ik mag hem omdat het je vriend is, dat is logische.' Zei ik op een scherpe toon. Waarom graaft hij zo?
'Waarom word je boos?'
'Ik word helemaal niet boos Walid. Je irriteert me gewoon met je vragen.'
'Omdat je niet weet wat je erop moet antwoorden, of omdat je je antwoorden probeert te verbergen voor mij?' vroeg Walid ineens heel argwanend. Ik stopte met lopen en keek hem recht aan. Het koste me alle moed die ik nog in me had om hem recht aan te kijken en te liegen, maar ik moest mezelf redden. Nu of nooit.
'Wat suggereer je nou tussen neus en lippen door?' vroeg ik direct. Walid keek me onderzoekend aan en haalde vervolgens zijn schouders op.
'Nee Walid, nu moet je praten. Wat denk je? Wat gaat er in die hoofd van je om?'
'Niks Amal. Ik dacht eerst helemaal niks. Tot jij begon te trippen door mijn vragen. Ik vind het gewoon apart dat dit onderwerp je boos maakt. Je hele houding en toon is veranderd.' Zei hij terwijl hij me intimiderend recht aankeek. Ik voelde me ineens heel klein worden.
'Nou ik heb het gewoon niet zo met onderwerpen die met vroeger te maken hebben. Ik mocht en mag hem nog steeds. Er is niks gebeurd, en we hebben ook nooit ruzie gehad. Dus maak je geen zorgen. Ik was druk met mijn ding en hij met zijn ding. En als je eenmaal trouwt, dan heb je je handen vol aan je partner. En ik heb mijn handen vol aan mijn werk. Dus ik snap niet precies waar jij mee bezig bent. Je bent aan het graven naar problemen die er niet zijn? Walid doe normaal. Ontvang je broer en ga genieten van je vakantie.' Zei ik zo rustig mogelijk. Meer dan de helft gelogen. Ik hield mijn blik strak op hem gericht.
'Oke als jij het zegt. Kom we gaan naar binnen.'
'Ja genoeg tijd verspilt aan nutteloze onderwerpen. Shit ey.' Zei ik zo luchtig mogelijk. Ik liep achter Walid aan naar binnen. Meteen zocht ik een wc op. ik had een plek nodig waar ik alleen kon zijn. En aangezien we nu een klein huisje huren, en ik in een onbekende omgeving zag ik nergens een uitweg. Want ik moest bijkomen. Mijn knieën knikte en mijn ademhaling ging snel. Ik moest bijkomen niet alleen van Walids woorden, maar ook van de mijne en het hele onderwerp. Hij sleurde me zo in een put van herinneringen en gevoelens die ik veilig had opgeborgen, heel ver ergens. Nu zat ik er binnen twee minuten in en werd ik gedwongen te kijken naar alle memories en feelings die ik achter slot en grendel had gezet. Voor maanden, dagen uren. Ik zat op de pot met mijn kleren aan en staarde naar de versierde tegels. De tranen stroomde over mijn wangen.
'Wie hou je voor de gek Amal? Walid? Hatim? Maar het ergste van alles, ook jezelf.' Zei ik zacht tegen mezelf. Mijn stem trilde. Mijn hart klopte. En mijn tranen bleven stromen.