Verwacht het meest onverwachte

Deel 117

Ik nam eerst een momentje voor mezelf en ging naar het toilet. Ik keek mezelf aan in de spiegel en ontkende dat dit met Hatim te maken had. Dit was niet de vergadering die ik had gepland en als wij niet op een lijn staan dan gaat het niet door, punt.

Vervolgens liep ik naar de automaat en nam een Latte Macchiatto Caramel en ging zitten in de kantine. Baderdinne kwam binnen met Abdel. Abdel heeft alles meegekregen en keek me bezorgd aan.
'Is er iets?' vroeg ik. Abdel keek Baderdinne aan en hij liep weg. Abdel pakte een stoel en kwam naast me zitten. Ik zag van dichtbij wat voor leuke krulletjes hij heeft. Ik ontweek zijn blik.
'Welke koffie neem je?' vroeg hij.
'Caramel.'
'Mag ik proeven?' vroeg hij. Ik keek hem raar aan.
'Ik drink normaal geen koffie daarom.' Zei hij lachend.
'Hier.' Ik schoof mijn glas naar hem toe. Hij nam een slok en keek me lachend aan.
'Is hij zo lekker omdat jij ervan gedronken hebt, of is het echt die koffie?' vroeg hij. Ik moest er van glimlachen.
'Ik ben bitter, dus het is die koffie denk ik.' Zei ik zacht.
'Hoe kom je zo bitter dan? Ik zou je meer als zoet beschrijven als ik zo naar je kijk?' ik keek hem voor het eerst sinds ons gesprek recht aan.
'Hmm?' vroeg hij terwijl hij dichter naar me toeschoof. Ik kreeg tranen in mijn ogen. Hij legde zijn hand op mijn wang.
'Als er een traantje naar beneden valt, vang ik die voor je op, oke?' ik werd rustig van zijn aanwezigheid. Abdel staat altijd voor iedereen klaar. Dat hoorde je vaak. Ik heb niks meegekregen van zijn zorgzaamheid tot nu. Hij wist precies wat ik nodig heb. Geen gezeik. Alleen steun.
'Je moet je verantwoorden neem ik aan?' zei hij toen ik een beetje naar achteren ging en mijn tranen bedwong.
'Ja.' Zei ik.
'Blijf geloven in jezelf en in jou keuze. Alles wat je hebt gedaan is in het belang van het bedrijf, niets meer niets minder. Dat moet Rayan ook begrijpen.' Zei hij. Ik knikte.
'Ik wacht hier op je goed? Ga maar.' Zei hij. Ik keek hem aan. Hij keek terug. Hij meende het. Dat voelde fijn. Hij legde zijn hand op de tafel en keek me onderzoekend aan.
'Ik ga.' Zei ik maar en stond op.

Ik klopte op zijn deur en deed de deur vervolgens open.
'Kom zitten.' Zei Rayan in zijn zakelijke rol geschoven. Deze kant van hem haatte ik zo.
'Zo Amal, vertel, waar was jij vanmiddag mee bezig?'
'Zaken doen.' zei ik. Ik verplaatste mijn emoties naar de achtergrond en liet mijn verstand dit overnemen. Automatische piloot. Feiten, feiten, feiten. Geen plaats voor emoties en zielig gedoe.
'De vergadering staken, is dat jou manier van zaken doen?'
'Je was het ermee eens dus ik snap die houding van je niet?'
'Ik mag jou niet afvallen in het bijzijn van zoveel mensen. Tuurlijk sta ik achter je. Maar niet achter de keuze die je gemaakt hebt?!' zei hij boos.
'Je hoeft niet achter me te staan als je geen vertrouwen in me hebt. Ik denk dat alle aanwezigen begrepen waarom ik de vergadering staakte. Zelfs zijn advocaat bevestigde mijn conclusies. Als jij gister met mij aan tafel zit afspraken te maken, en morgen mij subtiel jou kant probeert op te sturen, dan is het tijd om te vertrekken. Wij gaan samen werken op de manier die zwart op wit afgesproken staat. Als jij mij ineens subtiel de andere route probeert op te sturen dan is het duidelijk dat jij niet met een zuivere gedachten met mij aan tafel zit. En kan het bijna niet anders dan dat je een tweede agenda met je meedraagt. Jij Rayan bent niet volledig op de hoogte. Gister was het gesprek en vandaag de vergadering. Wij hebben nog niet met onze collega's aan tafel kunnen zitten, dus weet ik beter waar ik het over heb dan jij. Oke? Dus nu moet je die verklaring van mij maar serieus gaan nemen, want anders had je de vergadering moeten verzetten zodat je eerst je huiswerk kan doen en die rapporten moeten lezen en bespreken. Zijn we het daar over eens?' ging ik als in trance tekeer. Hij keek me emotieloos aan.
'Duidelijk.' Zei hij alleen maar.
'Mag ik nu gaan? Ik hou er niet zo van om de les gelezen te worden, al helemaal niet als je spreekt over vertrouwen en vervolgens geen vertrouwen toont in de keuzes die ik maak.'
'Mijn excuses Amal.' Zei hij. Hij meende het niet. Ik stond op en liep zijn kantoor uit. Hij riep me niet terug. Beter.