Verwacht het meest onverwachte

Deel 26

Ik wilde dat dit gevoel nooit weg zou gaan...

Ik liep naar de deur en nog voor ik wilde aanbellen verscheen een gestreste samir in de deur opening. Ik kwam blijkbaar niet gelegen.
'ow, heey amal.' Zei hij verrast.
'hey.' Zei ik wat onwennig. Hij draaide zich om en sloot de deur.
'wat gestrest?' raadde ik. Hij knikte.
'hoe was het met ilias?' vroeg hij. ik glimlachte.
'leuk'
Ik liep een stuk met hem mee.
'ik ga maar weer.' Zei ik toen ik merkte dat hij eigenlijk een doel had.
'is goed. Sorry, ik moet wat regelen. Vandaar.' Zei hij verontschuldigend.
'no problem. Zie je!' riep ik en liep weg.
Mijn moeder was druk bezig met cadeautjes in te pakken. Dat kon maar één ding betekenen. Ze zouden daar de familie van mijn vader's kant gaan. Niet weer hé!
'mama? Wat ben je aan het doen?' vroeg ik alsof mijn neus bloedde.
'spullen voor siham en fatima.' Zei ze. Ik zuchtte diep terwijl ik met mijn ogen rolde.
'denk je nou echt dat we welkom zijn? Ze verwelkomen hun cadeautjes alleen!' kon ik me weer niet inhouden.
'amal, let op je woorden. Je moet niet oordelen.' Riep me vader achter me die de geïrriteerde blik van mijn moeder zag.
'ik oordeel niet. Ik hou me alleen vast aan de feiten. Dat jullie niet verder kijken dan jullie neus lang is! als je binnenkomt kijken ze letterlijk naar onze handen in plaats van je gezicht.' Riep ik. Walid en hatim zaten op de bank naar het hele gebeuren te kijken. Walid kon zich inmiddels niet meer inhouden. Gelukkig maar. Gisteren was hij een tikkende tijdbom. Door het hele incident met Zakaria.
'Walid? Heb ik gelijk of niet? Geef me gewoon mijn gelijk dan hou ik op!' riep ik naar me moeder die me nog steeds negeerde.
'amal, ik wil nu dat je ophoudt. Je mag niet over mensen praten terwijl ze er niet bij zijn!' riep me moeder. Walid en Hatim sprongen op en hielden beide hun handen op mijn mond zodat ik niet ga zeggen wat zei wisten dat ik ging zeggen. Mijn vader keek me moeder waarschuwend aan.
'Waag het niet het tegen hun te zeggen!!!' riep me moeder die doorhad wat ze eigenlijk uitlokte. Ik beet op de vinger van walid.
'Auw! Bitch!' riep Walid.
'Ik ga mee.' Zei ik op een toonloos manier.
'Nee, waag het niet Amal. Ik meen het. Het is schandalig zoiets te zeggen.' Zei mijn vader nu. Zijn geduld raakt op.
'achter hun rug mag het niet. Voor hun gezicht mag het ook niet? Die mensen weten gewoon niet wat schaamte is! nou ik zal ze leren.' Zei ik terwijl ik me spullen bij elkaar zocht. In Tanger bleven we altijd een week of zo.
Mijn benen waren verlamd. Mijn haren plakten aan mijn gezicht en ik ging bijna dood van de warmte. Toen we eindelijk even stopte om boodschappen voor ze te doen, greep ik mijn kans en stapte uit.
'Niet te geloven! Hoezzo ga je boodschappen voor ze kopen! Voor ons kopen ze toch ook niks als ze op bezoek komen?' riep ik terwijl ik mijn vader achterna liep.
'Amal, hou nou op. ze zijn niet zoals wij. Het is anders.' Zei mijn vader met een zucht.
'Ow nee natuurlijk niet. Het geld groeit bij ons uit de bomen! Ja nee, dan is het logische. Waarom betalen we voor ook niet hun school en sturen we ze per maand een bedrag. Gewoon de helft van je salaris, meer niet joh. Wij kunnen elk moment naar de tuin en het geld uit onze boom plukken. Geen probleem. Ik begrijp de situatie helemaal, papa. Sorry voor mijn egoïstische gedrag. Ik heb alles! En zij niet!' riep ik sarcastische. Een paar mensen keken ons raar aan in de winkel. Mijn vader wilde nu in de grond zakken. Ergens had ik het met hem te doen. Hij doet dit ook alleen maar uit schaamte voor hun. Ik begrijp ook wel dat je niet met lege handen kunt aankomen. Maar wat mij zo ziedend maakt, is dat als ze alle cadeaus en spullen in handen hebben dan kijkt de ene je scheef aan op de trap, en de ander doet alsof je een Amerikaan bent en keurt of je nog wel maagd bent, aangezien je met je Neef praat. Doe dan gewoon normaal en respecteer ons, dan krijg je dat terug. En niet andersom. Ik liep boos de winkel uit en liep op walid af. Hij zat aan de telefoon. Hatim dit lach op de achterbank. Ik deed de portier open.
'wat doe je?' zei hij gapend.
'zie je toch? Zit goed, ik wil ook zitten.' Zei ik nog steeds niet afgekoeld. Hij deed alsof hij zijn benen optrok en sloot zijn ogen weer.
'wat denk jij, dat ik anorexiapatiënt ben of zo?'
'je bent anders wel dun.' Zei hij nog steeds zijn ogen gesloten. Ik werd me eraan herinnerd hoe blij ik eigenlijk ben dat hatim mee is gegaan. Iemand van dezelfde lijnhoogte. Naarst Walid.
Ik duwde zijn benen weg en ging zitten.