Verwacht het meest onverwachte

Deel 106

Na een lange werkdag liep ik naar de auto. Rayan had me naar huis gestuurd omdat hij vond dat ik teveel had meegemaakt vandaag. Dat had ik zeker. Ik had hem achter gelaten nadat hij had belooft dat hij na een uurtje ook naar huis zou gaan. En aangezien we camerabeelden hebben heeft hij geen keus en zal hij moeten gehoorzamen. Ik moest in mezelf lachen.
Het was schemerig buiten en de zon die wilde ondergaan. Mooie plaatje vond ik dat altijd. Er blies een zachte warme briesje langs mijn wangen en ik genoot even van dat moment.
Dit bedoelen mensen dus met het zijn van die kleine dingen in het leven...
Ik liep nietsvermoedend naar mijn auto. Ik reed de snelweg op en kwam er gauw achter dat ik moest tanken. Zuchtend, puffend en vloekend reed ik de eerste tankstation die ik tegenkwam in. Er reed een bekende auto achter mij aan. Ik herkende de blauwe ledlampen die zeldzaam zijn. Ik wist meteen wie de eigenaar is van deze auto.
Hatim stapte uit en ging tanken.
Ik stapte ook uit en deed alsof ik hem niet gezien heb. Ik liep vervolgens de winkel in om een blikje red bull en mijn brandstof af te rekenen. Het was een kwestie van minuten voor hij me zou opmerken want de winkel was te klein om me te verstoppen. Hij zou ook achter me in de rij komen staan aangezien er niemand verder rondliep om mij te redden.
Ik zuchtte. Het is over. Groet hem normaal en loop de winkel uit normaal.
Ik draaide me om en deed alsof ik naar de chocolade wilde kijken. Hij keek me meteen aan.
'hey Amal?'
'Hey Hatim. Jij ook hier..'
'haha bekende tankstation heh.' Zei hij doelend op het feit dat letterlijk iedereen van ons hier tankt.
'Zullen we dit ook overnemen tot een familiebedrijf dan maar?' grapte ik. Ik had niet echt in de gate wat ik eigenlijk net had gezegd.
Yeah stupid Amal, we used to be family, but we don't. Er viel een pijnlijke stilte in de lucht. Hij glimlachte alleen naar zijn pinpas. Ik draaide me weer om en rekende af. Toen ik klaar was deed ik een poging om gedag te zeggen maar hij hield me tegen door zijn hand in de lucht te steken.
'Wacht je even, lopen we samen die kant op.' Ik knikte en wachtte achter hem.
'Pff familie, pff waar sloeg die op?' Mopperde ik in mezelf.
Hij draaide zich om en liep met me mee naar buiten. Een beetje achter mij en twijfelend. Ik draaide me om.
'Hoe gaat het thuis?' Ik bedoelde zijn ouders. Maar hij is getrouwd dus ik kan ook zijn vrouw en ongeboren kindje bedoelen. Wat zijn we weer lekker en duidelijk bezig Amal.
'Uhm goed hamdoullah. Me moeder mist je aanwezigheid.' Zei hij doelend op zijn ouderlijke huis.
'Haha en Walid niet?'
'Die ziet ze nog regelmatig. Zelfs Bilal ziet ze vaker.'
'Owjah, oke oke.' Ik was niet van plan om erop in te gaan.
'Hoe gaat het met je vrouw, is ze al met zwangerschapsverlof of?' zei ik om neutraal over te komen.
'Huh zwangerschapsver.. nee dat niet.' Zei hij in de war. Ik ging leunen tegen zijn auto en bekeek hem goed. Hij zag er verdrietig uit. Dat merkte ik nu pas op. Ik denk niet dat het door mij komt.
'Is ze nog zwanger?' vroeg ik zacht. Hij keek geschrokken op en herstelde zich snel.
'Hatim?' vroeg ik schor. Ik hoopte niet dat ze een miskraam heeft gehad. Ik gunde hem nog steeds al het beste in dit leven en hierna.
Hij schudde langzaam zijn hoofd. Ik sloeg mijn hand geschrokken op mijn mond. Het deed zelfs even pijn.
'Miskraam?' vroeg ik. Wat een domme vraag. Tuurlijk miskraam. Wat moet het anders zijn.
Hij begon aan zijn kleren te wriemelen. Hij schudde weer langzaam zijn hoofd.
Ik kreeg niks meer uit mijn keel. Mijn strot weigerde mee te werken. Hij had tranen in zijn ogen. Ik deed een stap achteruit en toen weer een stap dichter naar hem toe.
'Ik hou het voor me, ik beloof het. Heeft ze abortus laten doen?' Vroeg ik. Dit was de enigste optie mogelijk. Hij beet op zijn lip.
'Nee.' Zei hij zacht.
'Hatim? Wat gebeurd er?'
Het hoort me niks te doen. Ik zou niet de vader zijn geweest en ook niet de moeder van dit kind. Toch voelde het alsof de adem mij werd ontnomen en ik houvast moest zoeken aan de voor kap van de auto van Hatim.
Ik legde mijn hand op mijn borst en haalde diep in en uit adem.
'Ze is nooit zwanger geweest.' Zei hij zacht. Hij keek me meteen aan om mijn reactie te peilen.
Ik zag zijn mond wel bewegen, ik hoorde zijn woorden ook, maar ze bleven in de lucht hangen. Ze kwamen niet bij me aan. Alleen dat woordje nooit.
'Hat....' Ik hapte naar lucht en schudde met mijn hoofd.
'Nee...' Zei ik de hele tijd. Hij bleef stil en keek me strak aan. Zijn tranen vielen op zijn kin. Ze rolde over zijn wangen en zijn wimpers werden nat.
'Hatim nee.' Zei ik hardop tegen lucht. Hij wilde instappen maar ik stak mijn arm uit. Hij draaide zich naar me om en dook in mijn armen. Het snikken werd vervolgens erger en het huilen was begonnen. Ik wist nog steeds niet wat mij overkwam. Ik wist alleen dat Hatim mij huilend in mijn armen vloog omdat hij nooit een toekomstige vader is geweest.
Dit leven, mijn leven, deze dag? Soubhanallah....