Verwacht het meest onverwachte

Deel 120

Amal's Perspectief.

De volgende morgen belde ik Rayan op. Ik heb de hele nacht geen oog dicht gedaan en zat er zwaar mee dat hij en ik ruzie hadden. Ik kreeg zijn voicemail.
Ik zuchtte teleurgesteld en begreep niet waarom hij niet opnam. Ik kleedde me om, nam een klein ontbijtje en wachtte op Abdel. Op werk aangekomen groette ik niemand en liep meteen door naar Rayan's kantoor. Ik klopte. Niemand reageerde. Ik deed de deur open. Er was geen Rayan te zien. Ik liep verbaasd naar mijn kantoor, daar was hij ook niet.
Ik liep naar de kantine en toen naar zijn secretaresse.
'Hey Amal.'
'Hey meid waar is Rayan? Sorry heb nogal haast.'
'Tuurlijk, we praten straks wel, uhm wacht even in zijn agenda kijken. Uhm hij moet gewoon aan het werk zijn nu?'
'Hij is nergens te bekennen?'
'Ik bel hem wel op zijn werktelefoon.' Zei ze. Ik bleef gespannen toekijken.
'Uhm hij neemt niet op? Hij hoort hier gewoon te zijn eigenlijk.' Zei ze in de war en bladerde de hele tijd rond.
'Heeft hij belangrijke dingen op de planning staan?' vroeg ik bezorgd.
'Ja. Hij heeft een zaken diner, en een sollicitatie voor een externe bedrijf, of dat project. Uhm mohiem zijn ochtend zit vol. Hoe kan hij weg zijn?'
'Oke, dit is vreemd. Diner is hoe laat?'
'1 uur pas.' Zei ze.
'Wij houden contact. Ik ga hem zoeken.' Zei ik. Ik werd hier onrustig van. Ik belde hem weer. Hij nam niet op. Ik belde Abdel.
'Hey Amal.'
'Hey mop, heb jij Rayan gezien?'
'Hij moet aan het werk zijn lieverd.'
'Ow oke, is goed.'
'Hoezo jij zou toch ook naar werk rijden?'
'Ja ja. Ik leg je later uit. Ik moet nu hangen.'
'Is er iets Amal?'
'Nee joh. Alleen beetje chaotische ochtend. Bedankt nog voor het ophalen vanochtend. Ik bel je.'
'Isgoed kleintje. Ik ben aan het werk, dan weet je dat.'
'ja saffi is goed. Allahie3aounek.'
Ik hing op en belde Bilal.
'Ewa.'
'Waar is Rayan, Bilal?'
'Ik weet niet? Ik ben naar die bespreking voor het project, waar moet hij zijn, op kantoor toch?'
'Uhm ja kan. Ik spreek jou.' Ik hing op en belde hem weer. Hij nam niet op. Ik reed plankgas naar zijn huis en belde daar aan.
Er werd niet open gedaan. Het zag er stilletjes uit. Geen ramen open. Niks.
Ik wilde huilen. Waar is hij?!

Ik dacht aan zijn bespreking en zijn diner.
Ik belde naar werk.
'Hey Soraya heb je hem kunnen bereiken, ik namelijk niet?'
'Nee schat.'
'Oke ik kom eraan.'
Ik reed terug naar werk en belde onderweg Walid op.
'Schatjeee.' Riep hij. Hij leek wel dronken?
'Ja Walid. Waar ben je?'
'Werk?'
'En Hatim?'
'Niet. Hij komt denk ik zo. Waarom?'
'Nee niks laat maar. We praten later wel.' Ik hing op en remde keihard op de vluchtstrook. Ik nam op het nippertje de afslag en reed terug. Ik reed door naar mijn ouders huis. Ik was zijn usb vergeten.
Mijn ouders keken me raar aan toen ik binnen kwam. Mijn moeder was aan de telefoon.
'mama met wie praat je?' vroeg ik toen ik hoorde dat ze het over de bruiloft hadden.
'Selma's moeder.'
'Vraag is aan haar of ze weet waar haar zoon uithangt?' vroeg ik aan haar. Ze keek me scheef aan. Ik keek haar bloedserieus aan.
'Ze weet het niet schat. Is hij niet op werk dan?'
'Nog niet gezien. Maar het gebouw is groot dus ben hem vast misgelopen.' Loog ik om niemand bezorgd te maken. Ik rende naar boven en pakte alles wat ik nodig had. Ik was zelfs mijn belangrijke map vergeten.