Verwacht het meest onverwachte

Deel 144

Daar aangekomen sprong ik in Walid's armen.
'Weet je wie naar Nederland komt! Kaoutar van Marokko! En die moeder wilde dat ze bij ons zou verblijven maar ze komt hier mede dankzij Najoua en ik zei dat ze dan daar naar toe moet! Op het nippertje is het me gelukt anders moest ze bij mij thuis!!!' riep ik keihard. Ik liep naar de woonkamer om mijn jas op de bank te gooien toen ik zag dat Bilal, Rayan, Hatim en Selma daar zaten. Ze keken me allemaal verbaasd aan. Walid keek naar Rayan en hielden elkaars blikken vast. Ik begreep die niet.
'Door Najoua?' vroeg Rayan ineens. Ik keek hem emotieloos aan. Wat kon het hem nou schelen. Het is niet eens familie van hem.
'Ja.' Zei ik omdat iedereen me vragend aankeek.
'Uhm wat komt ze doen?' vroeg Walid die strak naar Rayan keek.
'Oppassen? Najoua heeft een baan voor haar geregeld.'
'Ow.' Zei Rayan in plaats van Walid.
'Tazz wat kijken zij elkaar aan de hele tijd? Komen ze uit de kast ofzo?' vroeg ik aan Bilal. Iedereen begon te lachen behalve Rayan en Walid. Walid keek mij vies aan.
'Ja wat ik praat toch met je? Kijk me dan ook aan en reageer op me.' Zei ik afsnauwend.
'Sorry ja. Maar kifesh dan?'
'Weet niet. Wat vraag je mij?' vroeg ik irritant.
'Hatim is vandaag gescheiden heh.' Zei Rayan ineens. Nu was ik degene die Bilal zo raar aankeek.
'Leuk voor jou vriend ofzo?' reageerde ik overdreven ongeinteresseerd. Hij was me gewoon aan het uittesten rare ezel!
Mijn telefoon ging af. Fouad.
'ja hallo?' zei ik.
'Amal moet met je praten.' Zei hij ineens.
'Uhm wat?' ik probeerde heel normaal te klinken.
'Niemand mag je horen waar ben je?'
'Bij Walid. Dag mama.' Zei ik en hing op. Een stagiaire die je in het weekend belt. Mijn god ey.
'Wat wou ze?' vroeg Walid.
'Vroeg zich af waar ik was. Was te verward door het nieuws. Ze gaan naar tante Farida.'
Walid begon te lachen om die sneaky actie van onze ouders.
Ik apte Fouad dat ik morgen met hem afspreek. Hij wilde niet zeggen waar het over ging.
Selma en ik gingen in de keuken chillen en waren appeltaart aan het maken. De jongens zaten overdreven luidruchtig Fifa te spelen.
Selma begon heel nonchalant te neuriën. Zo nonchalant dat het allang niet meer subtiel was dat ze me om de drie seconden zat te observeren vanuit haar ooghoeken.
'Selma straks rollen je ogen er nog uit, zeg gewoon ik wil je even aankijken dan zijn we meteen klaar en belast je je ogen niet zo veel.' Zei ik sarcastisch. Ze begon keihard te lachen omdat ze zich betrapt voelde.
'Ik heb gewoon het idee dat het niet zo goed gaat met mijn schoonzusje. Mag ik even zorgen om haar maken?' vroeg ze me.
'Ow ga je gang hoor. Maar stel me alsjeblieft geen psychologische vragen over hoe ik me voel en of ik erover wil praten.' Zei ik terwijl ik roerde in de schaal met appels en kaneel. Ik had niet in de gaten dat Rayan achter me stond en mij hoorde.
Selma keek heel onschuldig de andere kant op. Ik keek haar dodelijk aan.
'Mag ik water?' vroeg hij aan Selma.
'Pak het lekker zelf.' Zei ze boos tegen hem.
'Heks.' Zei hij tegen haar terwijl hij haar opzettelijk opzij duwde.
'Gaan we zien of jij een likje van mijn appeltaart gaat krijgen eh kleine jongen.' Hij keek haar met opgetrokken wenkbrauw aan.
'Wat zei je?'
'Kleine jongen.'
'Weet je heel zeker dat je dat zegt tegen mij?'
'Ja kleine jongens maken ruzie om snoep en poep. Net zoals jij dus.' Zei ze terwijl ze de schaal met appels uit mijn handen trok. Ik keek haar vragend aan.
'Ik was nog niet klaar met roeren hoor.'
'Ow dus je hebt echt niet door dat je een half uur staat te roeren in die bak?' vroeg ze me verbaasd.
'Jawel tuurlijk wel.' Ik kuchde en probeerde me te herstellen. Rayan en Selma keken me raar aan.
'Je moet gewoon goed roeren, zodat die kaneel goed in die appels inwerkt.' Zei ik terwijl ik hun blikken ontweek.
'Ow echt?' vroeg Selma.
'Ja echt. Heb je nog nooit appeltaart gemaakt ofzo.' Rayan liep de keuken uit.
'Raar wijf!' schold ik Selma uit.
'Owhhhh hebben jullie ruzie?' vroeg ze heel overdreven.
'Die appels worden bruin. Misschoen moet je ze snel in de deeg doen.'
'Nee ik kan ze beter op jou hoofd smeren aangezien mensen mijn taart toch niet verdienen vandaag.' Zei ze boos tegen me.
'Come one Selma. Ik vertel je later wel oke.'
'Nee nu.'
'Nee straks.'
'Nee nu.'
'Wat nu?' vroeg Walid die binnenkwam.
'Nu die appels in die schaal met deeg.' Zei Selma en draaide zich met een ruk om zodat ze met de rug naar mij en Walid stond.
'Ow toch wel?' vroeg ik ondeugend.
'Hou je kop.' Zei ze.
'Ik dacht...op me hoofd toch zei je?' Selma lachte haar nepste lach naar me en draaide zich weer om.
'Heb je je lolbroek weer aan Amal?' vroeg ze sarcastisch.
'Nee gewoon joggingbroek.' Zei ik om het erger te maken. Walid begon een beetje klef naast Selma te doen dus liep ik snel de keuken uit. Straks was ik getuigen van iets, met braakneigingen als gevolg.