Verwacht het meest onverwachte

Deel 87

Ds avond naderde. Met tranen en tuiten werd er afscheid van elkaar genomen. De volwassenen dan. Wij zaten er een beetje schaapachtig bij te mompelen en te glimlachen. Vooral ik had er moeite mee. Hoe erg ik ze ook zou missen. Er was gisteren zo hard op mijn hart getrapt dat ik het nog moest verwerken. Ze konden het me niet kwalijk nemen dacht ik boos. Ik had vooral moeite om normaal gedag te zeggen tegen me nicht die hier woont. Ik was niet vergeten dat ze mij en Hatim ook uit elkaar probeerde te halen. Maar ja, als de kamer vol zit met mensen die nooit tot het verleden zullen behoren omdat het familie van je is, tja dan kun je het best even die laatste momenten alles faken.
Mijn telefoon trilde. Ik keek snel. Een gevoel van teleurstelling ging er door me heen omdat ik verwachtte dat het Rayan was. Het was Bilal die apte dat zijn familie er zo aankomt.
Ik apte niks terug, ik had geen zin in hem.
Nadat iedereen klaar was met dat sentimentele gedoe liepen we met onze laatste tassen naar de auto. Met de hele familie die bij de deur kwam staan. Ik dropte alles in de achterbak. Er reed een auto met hoge snelheid onze straat in. Mijn moeder schreeuwde dat ik moest uitkijken. Ik zag allang dat het Rayan was. En hij hoefde echt niet zo te rijden om zogenaamd indruk op mij te maken.
Om er een schepje boven op te doen begon hij te toeteren een paar keer. Walid toeterde terug.
Dieren. Schold ik ze in gedachten uit. Ik liep om de auto heen. Voor de auto van Rayan naar de stuur kant.
'Ik ga rijden Walid.' Zei ik zuur.
'Met wie is dat besproken?' vroeg Walid.
'Laat me nou maar. Tot de boot.' Zei ik. Bilal kwam naast me staan.
'Laat haar maar rijden Walid. Dan ben jij fit genoeg om in Spanje te rijden.' Nam Bilal het voor me op. Ik negeerde zijn hele aanwezigheid. Walid stapte uit. Ik stapte in. In de spiegel zag ik hoe Rayan naar ons keek.
'BIsmillah.' Mijn moeder deed een dua. Ik sprak haar in gedachten na en deed de navigatie aan.
Rayan hoeft niet te denken dat ik met hem rij of hem ga volgen of hem überhaupt nodig heb! Ik toeterde tijdens het optrekken ter afscheid naar mijn familie die ons in tranen stonden na te kijken. Bilal stapte mijn auto in en reed achter Rayan aan. Rayan wilde me eerst inhalen maar ik trok net iets sneller op en gaf hem die kans niet. Ik reed de straat uit, op exact dezelfde manier als Rayan mijn straat inreed. Ik weet dat het nergens op sloeg dat ik me zo gedroeg, maar ik was op dat moment te boos om redelijk na te denken. De hele rit naar de boot gaf ik hem de kans niet mij in te halen. Rayan reageerde zijn frustraties af op mijn bumper. Hij plakte zo erg dat ik af en toe niet durfde te remmen. Mijn vader keek in de spiegel.
'Waar is die jongen mee bezig?' vroeg mijn vader die nu ook zag hoe belachelijk dichtbij Rayan reed.
'Hij is bang de weg kwijt te raken.' Zei ik droog. Hem belachelijk maken kan er ook wel even bij.
'Dit is niet normaal.' Walid belde Rayan toen hij me vader hoorde zeuren.
'Gozer hou afstand van Amal. Heb geen zin om naar de garage te rijden.' Zei hij kort.
'Laters.'
'Hij had het niet door.' Zei hij tegen me vader. Me vader knikte zonder iets te zeggen. Me moeder viel in slaap. Ik deed de radio aan.
Ik zette mijn gedachten op automatische piloot en dacht nergens meer aan. Ik liet me meevoeren met de ritme van de muziek en concentreerde me op de weg. Het ging lekker voor zolang het duurde.