Ndoshta ska nje fund per ne...✔

Pjesa 17

-Mos me thuaj se ai truri jote tani do te ftoj Jonin te pije kafe turke me ne?! Oiii e shkreta une...-tha Jori dhe une e pash e cuditur.

-Po mire do ta ftoj per kafe turke ta pije kafen rehat e te shtij fall fare...ahh ti ke ik per fik moj.

-Pse ke mesuar te shtish fall ti?!

-Po mi nuk e di ti...shoh plakat e lagjes dhe tak fak shti fall :P-thash une duke e shoqeruar xhestin me levizje duarsh.

-Shtrig mendjen te tallesh e ke-tha ajo.

-Hajd mo e kam ca. Ca te bejme kur je keshtu ne shtepi? Vetem shaka...madje edhe shakat e dites sime i them edhe keshtu. Te ka ndodhur ndonjehere te rrish para pasqyres dhe kur ke nje problem flet me pasqyrimin tend...Epo mua me ndodh shpesh kjo rri para pasqyres duke krehur floket...pastaj mos te harrojme gjene me budallik eshte ai momenti kur ne koken time si te anjshtanjit te vitit 40003 dmth qe nuk ekziston vjen ne mendje nje shaka qe nuk ja kam thene njeriut dhe qesh me vete si budalle...

-Ehh vidat e tua duhet te jene ndryshkur...duhet te pish ate qe pin lavatricja.

-Uje?

-Ca uji moj uj kjo eshte ai ilaci.

-Dashi mduket qe eshte leng...

-Ehh ai ndoshta ku mbaj mend une,por e di thjesht qe duhet te pish ate dhe te vine mendt ne vete :D-tha ajo duke qeshur.

-Ahh cna shkrive fare me rane protezat-kete rradhe me kapi nje budallik dhe fillova te qeshja bashk me te.

-Ahh a ste thash se te jane ndryshkur vidat,aq shume te jane ndryshkur saqe edhe protezat po te bijen...-po tallej ajo.

-Qyqqq jo mi se jam ne lule te moshes une jam akoma ne rini ca protezash thua ti mi aman-thash une e cila me hipi nje deshire e madhe per tu hedhur dhe fillova te hidhesha dhe shkel copezat e xhamit. Bertas me te madhe...sa dhimbje kisha,dhimbje qe te hynin ne shpirt e te dhimbte zemra tmerresisht shume.

-Je mire?-pyeti Jori.

-Shume...shume mire jam-mezi merrja fryme nga dhimbja e madhe qe me pershkroj ne kemben time...me erreshin syte...

-Prit te te ndihmoj te ulesh...-tha Jori e cila po me mbante.

-Mendoj se mundem te...-por rash pertok...perplasa koken ne dysheme dhe per here te dyte isha pandjenja...

Erresire...vetem erresire...Por,a mund te jete nata po aq erresire sa isha une ne ate moment? Nata a eshte ate e erreshme? Jo,nata ka yje qe i bejne shoqeri erresires dhe i japin te tjereve shprese...shprese per gjithcka po planetet cfare shprehin? Mbi te gjitha planetet shprehin jete...ndersa rruga e qumeshtit? Pamja fantastike e rruges se qumeshtit cfare mund te shprehi? A mund te shprehi valle deshira? Mijera dhe mijera deshira ndersa dielli...Dielli karakterizohet per mua me dashurine...aq i ngrohte,aq i ngritshem dhe te percellon me dashuri ai eshte vetem dielli. 

U zgjova vetem nga nje dherje e cmendur...Nga me vinte ajo therje valle nga dora apo nga fund i kembes sime. Hapa syte dhe perpara syve doli dielli im. Dielli i cili mi largoj dhimbjet dhe mi mpiu te tera sikur mos t'i kisha me pare. Dielli im ma ngrohu zemren dhe e beri te rrihte ate dhe pikerisht ai diell po me bente tere trupin tim te ndizej nga vapa.

Ne koken time ishte Reani. Dora e tij ndodhej ne mes te flokeve te mi te zinj,syte tane u perplasen serisht si diten e pare si ate dite qe zemra ime rrahu si nje zog i vogel ne fluturim...si ate dite qe shenoj fillimin e historis sone. 

Pash syte e tij nuk mund t'i harroja syte e tij te embel ngjyre kafe...Por nuk kuptoja dicka. Mos ndoshta ai ndodhej si iluzion ne endrrat e mia dhe papritur une po enderroja.