Ndoshta ska nje fund per ne...✔

Pjesa 70

Une ngela e habitur,nuk dija me se cfare t'i thoja...

-...Ketlin,nuk di nese e beson por te kam dashur qe ne fillim ama nuk e thash,nuk u bera kurre penges e dashurise tende kundrejt Reanit pavarsisht se me dhimbte zemra sa here e degjoja emrin e tij te dilta nga goja jote dhe sa here qe qaje per te me pikonte mua gjak shpirti. Do t'me kaloj kjo dashuri qe kisha per ty thoja por jo,ajo u be me e fort. Njoha shume vajza,dola ne takime me shume vajza ama asnje nuk ishte njesoj si ti. Buzeqeshja jote me bente dhe mua ta buzeqeshja,syte e tu te zinj qetesonin shpirtin tim, perqafimet e tua per mua ishin gjithe bota ime-tha ai dhe me perqafoj.

-Jo...kjo nuk mund te jete e vertet...-mermerita une ne fillim dhe u ndava nga ai menjehere-une te konsideroj si vellain tim s'mund ta bej kete.-thash une duke e shtyre pak me tutje dhe bere hapa pas e duke larguar doren time nga gjoksi i tij.

-Ketlin te lutem me jep nje mundesi mua...-tha ai ndersa vinte me hapa te vogla drejt meje.

-Deniz...un nuk mundem,me vjen shume keq...nuk mund te te shoh dot ne nje menyre tjeter vec nje shoku apo vellai. Deniz...me kupto e kam te veshtire.-thash une duke ecur pas nderkohe pa e vene re mire cuditerisht kisha dal ne oborr.

-Ketlin te betohem se do te te femren me te lumtur ne bote nese me jep nje shanc te vetem te me shohesh ndoshta si dikush me shume se shok.-tha ai duke mu afruar dhe une bera nje hap pas duke futur kemben ne uje.
Isha gati te bija ne pishin serisht por Denizi me kapi prej dore duke me terhequr fort pas vetes e duke me shpetuar serisht. Perfunduam te dy te rrotulluar ne cimenton e ftohte.

Tashme ai qendronte siper meje duke me pare ne syte e tij te jeshilte dhe te shkelqyeshem.

-Nese ma jep ate mundesi atehere nuk do te zhgenjehesh kurre nga une🥺-tha ai serisht i padorezuar si gjithmon dhe nje pikez loti i ra ne faqet e mia.

-Deniz, ti je nje njeri shume i mire...ama duhet te kesh ne krah nje person me te mire se une...une nuk jam e duhura per ty Deniz...une...nuk mund ta lendoj me teper kete zemer-thash une duke e pare ate ne sy dhe duke u ndjere e prekur nga gjithcka.

-Atehere...mund te ikesh-tha ai duke u shtyre nga une dhe duke me lene te lire mua te largohem nga aty.

-Deniz te lutem...mos...

-Ketlin, te lutem largohu, mos me lendo me teper!-foli ai duke u shtrire mbi cimenton e ftohte duke mbajtur doren mbi zemer dhe lotet qe i rreshqisnin nga dy krahet.

-Deniz...une...-thash une duke iu afrohuar.

-Te lutem...kam shume nevoj te rri vetem-tha ai duke vene doren mes flokeve dhe duke pare lart ne qiellin e kalter i zhgenjyer.

-Me fal...-mermerita une dhe nje lot me rreshqiti ne faqe per ate qe po i beja atij. Me dukej vetja egoiste.

Eca drejt para per tu larguar nga ai ndoshta nje here e pergjithmon dhe para se te kaperceja pragun e deres ktheva koken nga ai per ta pare serisht.

"Ahh Ketlin sa mizore qe je,shiko cfare i bere...Ahh Ketlin,je shume egoiste"mendoja une dhe pamja e tij nuk me hiqej nga syte.
Nuk mendoja kurre se do ta shihja ne ate gjendje Denizin. Dukej ne nje gjendje te mjere...
Syte e tij si te ishin nje top debore ndjenjash shkriheshin lehtazi. Fytyra e tij kishte marr nje cehre ndryshe ndersa buzeqeshja qe mbante ne fytyre gjithmon i ishte zhdukur. Njeren dore e vendoste mbi krahun e zemres si te donte ta mbante aty fort duke e shtrenguar ne grusht.

"Te lutem largohu,mos me lendo me teper"fjala e tij perseritej ne veshin tim me ngadal dhe bente zemren time te qante per zemren e tij te coptuar.

Vijova rrugen time me koken pas dhe me kujdes rrembeva celesat e smartit tim nga tavolina e drunjte dhe e bardhe.