USLANMAZ | Yarı Texting

76. Bölüm

Tüm samimiyetiyle yaptığı bu teklif karşısında dilim tutulmuş gibi sadece kafamı sallayabildim heyecanla. Buraya gelirken korkunç düşüncelerle gelmiştim ama şimdi sevdiğim adam bana içini açmış, bize bir şans daha tanımıştı. Bundan sonraki hayatımızı uçurumun kenarından almıştı.

"Varım," diyebildikten sonra kollarımı boynuna dolayıp gözlerimi kapatarak sıkıca sarıldım. "Bir daha caymamak üzere hem de."

Güçlü kolları belimi sararken saçlarımdan öptü. "Seni seviyorum."

"Seni seviyorum." Elimi ensesine yerleştirirken boynundan öptüm, kokusunu içime çekerek. Bu iki kelimeyi özgürce söyleyebilmeyi bile özlemiştim. "Çok seviyorum."

Belimdeki kolları yavaşça gevşerken omuzlarından tutunarak hafif geri çekildim. Mavi gözleri, dünyadaki en harika varlıkmışım gibi hissettiriyordu bakarken. "Belki seni yine sinirlendireceğim. Belki senin açından bende olumlu hiçbir değişiklik olmayacak." Tek elini kaldırıp yanağımı okşayarak saçlarımı kulağımın arkasına aldı. "Ama nefes aldığım her gün seni sevmeye devam edeceğim. Her sabah, sana deli divane aşık olan adam olarak uyanacağım." Parmaklarını boynumdan aşağı kaydırarak gerdanıma dokunduğunda yutkundum. "Mutlu olacağız. Mutlu olmak için çok fedakarlık yaptık. Mutlu olmayı hak ettik." Fedakarlık yapan tek kişi oydu ama bunu yüzüme vurmamayı tercih etmişti bu sefer. Dokunuşları çeneme çıktığında yüzünü yüzüme yaklaştırdı. "Aşık olduğum kadını öpebilir miyim şimdi?"

Nefesi yüzüme çarparken bakışlarım dudaklarına kaydı. Beklediği cevabı vererek kafamı salladığımda narin bir dokunuşla dudakları dudaklarımın üstüne kapandı. O kadar uzun zaman olmuştu ki onu öpmeyeli, bunun nasıl bir his olduğunu hiç unutmamışım gibi tanıdık ama bir daha yaşayamayacak olmanın korkusu ile ulaşılmazdı. Oysa şimdi yaşanıyordu ve korkmama gerek yoktu. O yanımdaydı. Kalbimi, ruhumu darmaduman eden bu adam yeniden benimleydi ve gerçek olamayacak kadar mükemmeldi. Artık doğruyu bulmuştum. Rüzgarda savrulan bir yaprak misali oradan oraya sürüklendikten sonra dalımı bulmuştum. Bir daha bu daldan kopmaya da, rüzgara kapılmaya da niyetim yoktu. Her ne olursa olsun, her ne olacaksa olsun yoktu. Bu acıyı bir kere yaşamıştım. Aldığım tek bir kötü karar cehennemim olmuştu. Ondan ayrılmak gibi bir hatayı tekrar yapmayacaktım. Az önce onun da söylediği gibi vaz geçmeyecektim. Ben de vazgeçmeyecektim, o da. O zaten vazgeçmezdi. Hiçbir zaman öyle bir niyeti olmamıştı ki. Sadece ben çok aptaldım. Tanıdığımı sandığım bu adamı yeteri kadar tanıyamamıştım. Normal şartlarda bana böyle bir oyun oynadığı için burnundan getirmem ve böyle kolay teslim olmamam gerekiyordu ama o oyunu oynamasının sebebi bendim. Ve aklımdaki tek şey; onun benden vazgeçmemek için böyle bir şey yaptığıydı. Yöntemi doğru veya yanlış, orasında değildim. Niyetinin altındaki sebep geri kalan her şeyi silebilirdi. Çünkü bu yüzden onu suçlayacak kadar masum değildim. Kimse durduk yere böyle bir oyun oynamazdı. Ve o beni kolayca affedebiliyorsa, ben de onu bizim için yaptığı bu şeyden dolayı affedebilirdim. Berabere sayılırdık.

Dudaklarımız ayrıldığında alnını alnıma yasladı ve yüzümü avuçlarının arasına aldı. "Beni çıldırtıyorsun," dedi soluk soluğa. Başparmaklarıyla yanaklarımı okşarken ellerimi ellerinin üstüne yerleştirdim. Nefesime karışan nefesini, aramızda hiçbir sır ve yalan kalmadan bana olan dokunuşunu deli gibi özlemiştim. Her şey gerçek ve saftı. Ait olduğumuz yerdeydik, birbirimizde.

"Benden vazgeçmediğin için teşekkür ederim," dedim fısıltıyla. "İyi ki yanımdasın." Başımı hafif çevirip yanağımdaki avucunu öptüm.

"Teşekkür etmek için çok fırsatın olacak," dedi imayla. "Teşekkürünü almak için sabırsızlanıyorum."

Elini yüzümden iterek, "O ima ettiğin şeyi unut," dedim.

"Neden ya?"

"Sırf bizden vazgeçmedin diye seni kolayca affetmiş olabilirim ama bir cezan da olmasın mı?" Meydan okuyarak kaşlarımı kaldırdım.