ငရဲမှလာသောသူ [Chapter 1 to 200]

Chapter 127

စာစဉ် (9) Chapter (127) ဘာလို့ ကိုယ့်သေတွင်း ကိုယ်တူးနေရတာလဲ!

"ငါ… ငါ သေတော့မှာလား …"

လုပ်ကြံသူ၏ ဓားက သူမ လည်မျိုနှင့် လက်မတင်လေး ကွာတော့သည့် အချိန်တွင် သူမ မျက်နှာက ပြာနှမ်းလာပြီး မျက်လုံးများက ဝမ်းနည်းရိပ် သန်းလာသည်။

ယဲ့ဖန်ထံမှ တစ်ကမ္ဘာလုံးရှိ အဖိုးတန်ဆုံး အရာလေးကို လက်ဆောင် ရပြီးနောက် သူမ သေရလိမ့်မည်ဟု သူမ ထင်မထားခဲ့မိပါ။ သူမ၏ မျက်နှာလေးတွင် စိတ်မချမ်းသာဟန်နှင့် အတိတ်ကို သတိရ တမ်းတ နေသည့်ဟန်များ ပေါ်လွင်နေသည်။

သူမ အတွေးထဲတွင် ယဲ့ဖန်၏ ပုံရိပ်များသာ ပြည့်နှက်လို့ နေသည်။

*ဘာလို့လဲ…*

*ဘာလို့ ဘုရားသခင်က ငါ ချစ်ရတဲ့ ယောကျ်ားနဲ့ အတူ ချစ်ခင် နေထိုင်ခွင့်ရဖို့ အချိန် များများ မပေးရတာလဲ…*

ထိုစဉ် သလင်းကျောက် ကဲ့သို့ ကြည်လင်သော မျက်ရည်တစ်စက်က လင်းလန်၏ မျက်နှာလေးပေါ်မှ ကျဆင်းလာသည်။

ထို သလင်းကျောက်ကဲ့သို့ ကြည်လင်သော မျက်ရည်စက်လေးတွင်လည်း ယဲ့ဖန်၏ ပုံရိပ်များ ပါဝင်နေ၏။

…

ထက်ရှသော ဓားသွားက သူမ လည်ပင်းနား နီးကပ်လာသည့် အချိန်တွင် လင်းလန်တစ်ယောက် အေးစက်မှုကို ခံစားလိုက်ရပြီး မျက်လုံးကို မှိတ်၍ စောင့်နေလိုက်သည်။

သူမ သေကံ ပါနေပြီမှန်း သူမ သိလိုက်သည်။ သို့သော် ထိုအချိန်အတွင်းမှာပဲ လင်းလန်၏ သေးသွယ်သော ကိုယ်လုံးလေးက ဝုန်းခနဲ တုန်ယင်လာသည်။

သူမ မည်သည့် နာကျင်မှုမှ မခံစားလိုက်ရပါ။ သူမ ဇဝေဇဝါဖြင့် မျက်လုံး ဖွင့်လိုက်သောအခါ သူမလည်ဆွဲလေးမှ အစိမ်းရောင် အလင်း ဖြာထွက် နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

တစ်ချိန်တည်းမှာပင် လုပ်ကြံသူ၏ ထက်ရှသော ဓားနှင့် သူ၏ လက်မောင်း တစ်ဘက်တို့ တစ်စစီ ဖြစ်သွားလေတော့သည်။ တစ်ဟုန်ထိုး တက်လာသော စွမ်းအင်တစ်ခုက လုပ်ကြံသူအား ပြင်းထန်စွာ ရိုက်ခတ်သွားလေ၏။

ထို့နောက် လုပ်ကြံသူခမျာ သနားစဖွယ် အော်သံနှင့်အတူ ကြိုးပြတ်သွားသော စွန်သဖွယ် ၄၊ ၅ မီတာ အဝေးသို့ လွင့်ထွက်သွားလေတော့သည်။