Opia | TAMAMLANDI

4. Bölüm

Media - Yıldız'ın elbisesi.
Bölüm şarkısı, Emir Can İğrek - Beyaz
Tutulma Yeni bölüme kadar benden haber alamazsanız endişelenmeyin en kötü hafta sonu görüşürüz.
Yıldızları, parlatırsak sevinirim.
Ay herkes evlendi darısı Jülü'nün başına.
Keyifli okumalar
Sevgiyler ♥️

Mazlum'un elimden çekiştirmesiyle kendimi, Emine teyzelerin evinde buldum. Kapıdan gördüğüm kadarıyla Nizamettin amcanın yüz ifadesi, o kadar sabitti ki ne düşünüyordu kestiremiyordum. Emine teyze otuz iki diş gülümserken, Ümran kaygılıydı. Muhtemelen 'kendine yuva olacak biriyle evlensene' diye konuşurken, bu erkeğin abisi olabileceği zerre aklına gelmemişti. Gelseydi yine de bana böyle bir seçenek sunar mıydı acaba? Çok şükür ki, Melahat abla yoktu. Eğer olsaydı beni şu an da laflarıyla şuracığa muhakkak gömerdi. Kapının girişinde adımlarım duraksadı. Ayaklarım çıplaktı ve ben sokağı çıplak ayakla arşınlanıştım. Üstüm başım pislik içerisindeydi neredeyse. Bu eve, bu şekilde giriyor olmak beni utandırmıştı.

"Eşyalarım." dedim usulca fısıltı halinde. Başımı eğdiğim de Mazlum'un tuttuğu elim, gözüme ilişti. Sözde numaradan bir evlilik gerçekleştirecektik ama daha şimdiden el ele göz göze gelmeyi başarmıştık!

"Çok mu lazım?" dedi aksi bir tonda. Ellerimizde ki gözlerimi çekip, kendisine çevirdiğinde keskin bir şekilde yüzüme bakıyordu. "Senin için özel bir şey varsa isteriz." dedi ve dudak büktü devamında. "Ama bana kalırsa, bırak her şey ardında kalsın." İyi diyordu, hoş diyordu ama cebimde metelik yoktu. Kendime sıfırdan bir hayat kurabilmem içinde hiç yoktan en az bir ay, aç açına çalışmam lazımdı. Onu da geçtim, sınavı kazanıp giderken Mazlum'un ödediği yüz elli binide ödeyeceğimi düşünürsek, tüm bunları çalışmadan nasıl başaracaktım?

"Çıplak mı gezeyim?" dedim boğuk bir ses tonuyla. Gözleri üstümde gezinince daha da bir huzursuz oldum ve ağırca yutkundum.

"Tercih etmem." dedi çarpık bir şekilde. Gözlerim aniden irileşti ve ağzım şaşkınlıkla açıldı. Tam yüzümde ki ifadeyi fark edip, bir şey diyecekti ki Emine teyzemin sesi bize ulaştı.

"Çocuklar! Niye kapıda kaldınız?" Emine teyzenin coşkulu seriyle birbirimizde asılan kalan bakışlarımız kesildi. Kalbim, ağzımda atıyordu. Bilmediğim bir yol, ait olmadığım bir ev. Hoş bir eve ait olmamak benim için yeni bir his değildi ama şimdi bana sürekli yardım etmek isteyen insanların, iyi niyetini kullanıyormuş gibi hissediyordum. Emine teyze yanımıza gelince, önce birbirine geçmiş ellerimize odakladı. Panikle elimi çektim, Mazlum'un elinden. "Benim kara kuzum." dedi sevgi yoğunluyla. "Sen, bana evlat olmaya mı geldin?" İki eli yanaklarıma tırmandı anaç bir tavırla. "Hoş geldin, ipek saçlı kuzum. Bahtını aydınlatmaya çok hoş geldin."

Emine teyze böyle konuştukça, 'bir yalana ortak olmaya geldim' de denmiyordu tabi. Yüzümde garip bir ifade oluştu ve gülümseyemedim bile. Oysa ki Emine teyzeye kendimi hiç yabancı hissetmezdim ben. Şimdi neden bir anda el gibi hisseder bir hale gelmiştim? Derin bir nefes aldım ve yanaklarımda ki ellerinin üzerine ellerimi çıkardım. "Şey. Ben böyle girmek istemedim Emine teyze." Başımı ayaklarıma doğru indirdim. Ayak parmaklarımı oynattım çocukça. "Terlik istesem?"

Emine teyze bir anda iki yanağımı sıkıp, başımı sallayınca yanaklarım gerginlikten iki yana ayrıldı. Haliyle yüzümde de bir gülümseme oluşmasını sağladı. "İnsan kendi evinde utanmaz benim kara kuzum." Yanaklarımı bıraktı aniden. Yanakları sallanan köpeklere benzemiştim. Ve evin asıl kara kuzusu kıs kıs yanı başımda halime gülümsüyordu. "Batarsa batsın. Sanki senden kıymetli." Sağ elini sırtıma yaslayıp, usulca içeri doğru ittirdi bedenimi. "Girin hadi içeri. Ağaç ettiniz bizleri." dedi hızlıca. Tam içeri adımlamaya başlamıştım ki arkadan Mazlum'a ithafen konuştuğunu duydum. "Üstünüzü değiştirin. Abdestinizi alın. Yıldız'a elbise ayarladık." dedi fısıltıyla. Bugün için her evde benim adıma yapılmış bir kombin vardı sanırım. "Baban sizi görsün diye bekliyor. Görüp, içi rahat etmeden gidip getirmek istemedi imamı."