Küçük bir kız çocuğuydum. Bedenim büyüdü. Ruhum bir üvey babanın elinde yok oldu.
Adımı parlamam için Yıldız koyan annem, gün geldi tüm ışığımın sönmesine göz yumdu. Yıldız oldum, ruhum tutunamadığım gökyüzünden kaydı.
Ben, hiç parlayamadım.
Tahtım...
Ben henüz Wattpad platformuna gireli; iki sene dahi olamamışken, gözümden sakınarak uykusuz gecelerimde büyüttüğüm iki evladımı daha sizlere sonsuza kadar yüreklerinizde misafir etmeniz için emanet etmeye geldim.
Çok ağladık, biliyorum. Ben bir Gökçeş klasiği olarak; Final'de ve finale giden her yolda çok ağladım.
Sevdik.
Yıldız ve Mazlum birbirini çok güzel severken, bizlerde onları çok güzel sevdik...
Bizler için akıttığınız gözlerinizin nuru, ayırdığınız kıymetli zamanlarınız ve en çokta yüreğinizin en güzel köşesi için; hepinize minnettarım.
Ne desem az, ne desem eksik kalır.
Aylar önce ismini bilemediğim anonim bir arkadaş; 'Emek kokacak ya bu sevda en çok buna mutlu oluyorum. Kestirip atmak yok Mazlum'da. Yıldız onda yeşerecek, vakti dolunca da inşallah onun yanında bu dünyadan kopacak. Bir Yıldız geldi, geçti diyeceğiz bizde. Ne de güzel büyüdü... Ve onu büyüten; ne güzel adamdı...' diye biten, harika ötesi bir yorum yazıp yollamıştı.
Dilerim; aynı hisleri sizelere de hissettirebilmişimdir...
Başta biricik gönlüme gönlünü katan ve beni bir an olsun yalnız bırakmayan kızkardeşim olmak üzere, bize yol arkadaşlığı yapan her birinize çok ama çok teşekkür ederim.
