Przeszłość nas zabije, kochanie / Mata

Prolog

- Przestań się drzeć!

- To tylko dziecko! 

-Łeb mi pęka! Niech się zamknie w końcu!

Dźwięk rozbijanego talerza o ścianę zagłuszył mój płacz. Poleciały też jakieś kieliszki, które miał pod ręką w stronę mamy, która schowała mnie za swoimi plecami. Nie chciała, żeby coś mi się stało, a ja czułam, że to ja powinnam ją bronić. Ale co może zrobić wystraszona dziewczynka, kiedy pijany ojciec rzuca rzeczami gdzie popadnie i wyzywa mamę? Przecież to mój tata. On nas kocha, tylko czasami zdarzy mu się wypić za dużo, a wtedy tak jakby kocha nas mniej. Nie chciałam go denerwować i postanowiłam pozbierać szkło sama. Rączkami zbierałam malutkie kawałeczki, które rozprysły się na całe pomieszczenie. Skaleczyłam się jednym z nich i mimowolnie po moich policzkach poleciały pojedyncze łzy, choć nie chciałam płakać. Tatę to denerwowało, gdy był w takim stanie.

- No już, nie płacz. Nic się nie dzieje. - Mama mnie przytuliła i dokładnie obejrzała ranę. - Chodź, przemyjemy ją i nakleimy plasterek. - Uśmiechnęła się do mnie słabo.

Siedziałam w swoim pokoju, a za zamkniętymi drzwiami sypialni słyszałam nieustające krzyki rodziców. Próbowałam spać, ale ciągle śniły mi się koszmary jak tata i mama kłócą się o alkohol, więc leżałam na łóżku i chcąc nie chcąc słuchałam głośnej wymiany zdań. Łzy spływały po moich policzkach gdy mama krzyczała, że w końcu odejdzie i nigdy nie wróci. Nie chciałam jej stracić. Tak bardzo ją kochałam. W końcu nakryłam się kołdrą i zamknęłam oczy. Myślałam, że jeśli prześpię te chwile, one znikną, a kiedy się obudzę, znów będziemy szczęśliwą rodziną i zapomnę o momentach w moim dzieciństwie gdzie płakałam, chowałam portfele i butelki z alkoholem przed tatą, a mama cicho płakała, gdy myślała, że śpię. Chciałam pamiętać tylko te sceny, gdzie mama znów się śmiała i oglądała z tatą filmy romantyczne na kanapie w salonie albo nasze wakacje, gdzie jedliśmy lody i gofry z bitą śmietaną, kąpaliśmy się w morzu i puszczaliśmy wspólnie latawce. Jak bardzo w błędzie byłam mając te wyobrażenia w głowie.

Gdybym tylko przewidziała przyszłość, spędzałabym z mamą o wiele więcej czasu.