A Legend Called The Marauders

94. Bölüm: Merlin ve Donu

Evet arkadaşlar, son senemize geçiyoruz; yani bu demektir ki ortalama 10 küsür bölümümüz kaldı hikayeyi sonlandırmak için, o yüzden son defa, istediğiniz bir şey, görmek istediğiniz, unuttuğumu düşündüğünüz bir şey varsa buraya bırakın yorum olarak. Her yorumu okuduğumu ve olabildiğince cevaplamaya çalıştığımı biliniz, gerek son bölüm gerek ilk bölüm, her bir yorumu okuyor, olabildiğince cevaplamaya çalışıyorum. Benim için her yorum çok kıymetli, lütfen, bunu ne zaman okuyorsunuz bilmiyorum ama okuyan herkesin fikrini belirtmesini rica ediyorum. Bana motivasyon olan yorumlarınızı ve sizleri çok sevdiğimi tekrar belirtip artık bölüme geçiyorum. ❤️

🍀

Ariel, kendisine doğru yürüyen dört arkadaşına baktı. Yüzünü anında kaplayan gülümseme gittikçe büyürken arkadaşlarına el salladı.

James'in elini tutmuş Lily  çocuktan sıyrılıp yanındaki Deborah'ı çekiştirerek Ariel'a doğru koşmaya başladı. James'in sağındaki Sirius, arkadaşının omzuna elini doladı ve adımlarını hızlandırdı Ariel'a doğru.

Ariel, Lily'nin güçlü kavrayışıyla nefesinin anlık olarak kesildiğini hissedip kıkırdadı. Arkadaşlarını çok özlemişti geçen yaz tatilinde. Deborah, Ariel'a sarılan Lily'yi çekiştirip uzaklaştırdıktan sonra kendisine sarılıp gözlüklerini ittirdi.

Ariel tam ağzını açıp kızlara onları ne kadar özlediğini söyleyecekti ki, James Potter'ın haykırışı kendisini böldü. "Yok artık Ari! Saçlarını kestirmiştirsin, hem de onca yıl sonra!"

Arkadaşlarının şaşkın bakışları arasında Ariel özgüvenle gülümsedi. Hayat enerjisinin yenilendiğini, içindeki kırık cam parçalarına rağmen gülümsemeyi hatırladığını, hayata tekrar tutunmayı başardığı günü geçirdi aklından.

Babasının yatağının başında duran Ariel, gözyaşlarını bir kere daha silip gözlüğünü ittirmişti. Babası saatlerdir kendisine sadece Denizimin Kızı diyip durmuş, saçlarını okşamıştı. Ne bir kelime çıkmıştı ağzından ne de Ariel'ı hala hatırladığına dair minik bir işaret vermişti. Sadece Denizimin Kızı demiş devamlı Ariel'ın saçlarını okşamıştı. Ariel artık babasının onu tanıyıp tanımadığını seçemiyor hale gelmişti. Saçlarının uzunluğunun Denizin Kızı ismini hatırlattığını ve devamlı bunu tekrarladığına emin olmuştu. Babasının hafızasından silinmesi kendisinin canını acıtıyordu. Kendisi ağlarken tepkisizce saçlarını okşaması içinde bir parçayı daha öldürüyordu. Yatağın dibinden ayrılamıyordu ancak biliyordu ki kendisinin saçlarına sahip bir başkası da otursa babası için fark etmeyecekti. Kendisi dışında herkese saldırır olmuş, kendisiyle ilgilenen hemşireler kendisinden korkar olmuştu. Ariel babasının gözlerinin önünde canlı canlı öldüğünü görüyordu adım adım ve babasından kopan her parçayla Ariel tutunmaya çalıştığı dallardan birini daha kaybediyordu ellerinin arasından. Her parça ellerinden sıyrılırken canını yakıyor, kesikler bırakıyordu. Asla kapanmayacak olan açık yaralar sürekli kanıyordu.

Ariel vücudunun daha çok çığlık attığı bir günü anımsamıyordu. Babasının kavrayışları arasından kurtulup koşarak odasından çıkmıştı. Annesinin ardından seslenmesine aldırmadan hastane kapısından çıkıp sokağa atmıştı kendini. Koşmayı bırakmadan evinin yolunu tutmuştu. Acıyan ruhunu avucunun içine alıp acıyan kısmı öldürene kadar sıkmak istemiş, kimin duyup duymayacağını düşünmeden çığlıklar atmak istemişti. Bulutlara yetişip nefes almak, aynı zamanda toprağın en altına inip orada boğulmak istemişti.

Evinin kapısından içeri girdiğinde ayakları şişmişti bile. Yaklaşık on beş kilometre kadar durmadan koşmuş, ağlamış, bağırmıştı. Banyoya kendini atıp eline çekmecedeki makası almıştı. Uzun süre aynaya bakmıştı. Ellerini lavaboya dayayıp aynaya iyice eğilmişti. Gözlüklerini çıkarıp köşeye koyduktan sonra kendini incelemeye başlamıştı. Mavi gözlerinin sönen ışığını, ifade vermeyen yüzünü, şişmiş gözlerini ve kızarmış burnunu incelemişti iyice. Isırmaktan yaralarla dolu olan dudağında gezdirmişti işaret parmağını. Parmağındaki kanı aynaya sürtmiştü.