Takıntılı Sosyopat ( KİTAP OLDUU!)

-BENDEN KORKMANI İSTEMİYORUM-

"Şeytana döndürdüğün melekten merhamet beklemeyeceksin..."

Yorganın altında ağlamaktan harap olmuştum. En son ağlayarak uyuduğumu ve annemin yanıma gelip saçlarımı öptüğün hatırlıyordum. Gözlerimi açtığımda gözlerim çok kötü bir şekilde ağrıyordu. Hepsinin bir rüya olasını diledim. Şuan bir kabustan uyandığımı diledim. Yataktan kalkıp aynanın karşısına geçtiğimde tekrar gözlerim dolmaya başladı. Rüya değildi. Kabus hiç değildi....Her şey gerçekti. Hayat yine gerçekliliğini koruyordu.

"Alev hadi kalk kızım. Akşam yemeği hazır" annem aşağıdan bana seslendiğinde dolabımı açtım ve boğazlı kazağımı giyindim. Annem odamın kapısını açtığında kaşlarını çatarak bana baktı.

"Kızım neden boğazlı kazak giyindim."

"Ü-üşüdüm anne" dediğimde yanıma gelip elini alıma attı. "Ateş'in yok. İyisin değil mi?" dediğimde için kan ağlayarak HAYIR diye bağırıyordu.

"İyiyim anne. Hadi ben çok açım aşağı inelim de yemekler soğumasın" diyerek odadan çıkıp mutfağa doğru ilerledim. Masaya geçtiğimde annem çaylarımızı doldurmuştu.

"Bugün ne yaptın bakalım?" diyerek karşıma oturdu. "Dün gece de gelmedin" dediğinde çatal elimden sesli bir şekilde düşmüştü. Dün gece yine aklıma geliyordu. Kafamı kaldırmadan yemeğime odaklandım. "Hiç Balım ve Emir ile eğlendik. Neden eve gelmediğimi zaten biliyorsundur" dediğimde annem derin bir iç çekti.

"Biliyorum ve özür dilerim kızım. Rüzgar bey ile arama mesafe koymadığım için, artık eskisi gibi olabilir miyiz?" dediğinde kafamı kaldırıp anneme baktım. Gözlerinde pişmanlık belli oluyordu.

"Herkese küs kalırım ama sana kalamam annem" dediğimde annem yerinden kalkıp yanıma geldi. Ve kollarını boynuma doladı. "Söz bundan sonra seninle çok ilgileneceğim. Hatta cumartesi için çok güzel planlarımız var. Sadece sen ve ben" dediğinde anneme sıkıca sarıldım. Annem saçlarımı sevdikten sonra geri eski yerine geçti ve akşam yemeğini yemeye devam ettik. Yemek yedikten sonra aynı eskisi gibi annemle bulaşıkları yıkadık ve kuruladık.

"İyi geceler anne" diyerek annemden ayrıldım ve odama çıktım. Odama geldiğim an kapıyı kilitledim ve üstümdeki boğazlı kalın kazağı çıkarttım. Dolaba koyduktan sonra gözüm boynuma kaydı. Bakma, bakma! Gözlerimi aynadan çektim ve üzerime pijamalarımı giyindim. Hemen yatağa girdim bugün bir daha uyanmak istemedim.

**************

İğrenç bir sabah ile gözlerimi aralamıştım annem aşağıdan okula geç kalacağımı söylüyordu ama okula bugün gitmeyecektim. Onu görmeyi hayal ettiğimde bile bütün iliklerimde korkuyu hissedebiliyordum. O yüzden birkaç gün özellikle kendimi toparlayana kadar gitmeyeceğim.

Kapım açılmıştı ve annem yanıma gelip üstümdeki yorganı çekmişti.

"Kızım duymuyor musun? Okula geç kalacaksın"

"Bugün gitmek istemiyorum anne"

"Neden hasta mısın? Bir yerin mi ağrıyor." Diyerek elini boynuma götüreceği sırada biraz geriledim.

"Hayır anne iyiyim. Sadece gitmek istemiyorum o kadar" dediğimde annem kaşlarını çatarak bana baktı.

"Bir şey mi oldu Alev?" dedi şüpheci bir ses ile

"Hayır bir şey olmadı. Sadece gitmek istemiyorum o kadar, şimdi odamdan çıkar mısın? Yarım kalan uykumu tamamlayacağım!" dediğimde annem alnımdan öpüp odamdan çıkmıştı. O çıktığı an tuttuğum nefesimi bırakmıştım. Yorganı geri kafama geçirdim ve gözlerimi kapatarak kendimi hayattan kopartmaya çalıştım.