KARANLIK

63

Arslan
İçim huzursuzlukla kaplanmıştı acaba savaş ne yaptı
Telefonumu cebimden çıkarıp savaşı aramaya başladım

"alo abi" dedi ağlamaklı sesiyle, ne oluyordu öyle
"ne oldu savaş"
"Abi çocuklar" dedi ve sustu
"savaş ne oldu" diye bağırdım
"bomba patladı" dediğinde hızla ayağa kalkıp "ne bombası lan"
"Bilmiyorum abi bilmiyorum" dediğinde telefonu duvara fırlatıp "uğur" diye bağırdım
"efendim arslan bey" dediğinde
"Türkiye ye dönüyoruz" diye bağırdım

"efendim nisan ne olacak" dediğinde bekleyip "o kendi başının çaresine bakar" dedim ve koşarak arabaya binip havaalanına doğru sürmeye başladım.

Nisan
İnanmak istemiyordum onlar daha çok küçük, gelen adamlar doğuyu kaldırıp hastaneye alacakları sırada "onu bırakın" diye bağırdım ve ayağa kalktım
Beş adam etrafımı sarınca sinirimden hepsine vurmaya başladım ve hepsini bayıltıp hızlıca evden çıktım
ardından yola doğru koşmaya başladım umarım bir araç geçerdi

Yolun ortasında koşarken  bana doğru son gaz gelen bir araç bana çarpacakken ani fren tuttu.

Elim ayağım titriyordu aracın şöför koltuğunda oturan adamı görünce "Arslan" dedim

Yanlış mı görüyordum bilmiyorum ama arabadan inip "nisan" dediğinde kendime gelip hızlıca ona sarıldım "Arslan lütfen Türkiye ye dönelim" dedim ve ağlamaya başladım.

"bende dönüyordum" dedi kafasını eğerek
"Arslan çocuklar" dedim ve sustum
"Biliyorum güzelim ama ben inanıyorum onlara hiçbir şey olmadı" inşallah olmamıştır.

Havalanına gelip arslanı bekleyen uçağa bindik.
Arslan bana bakıp "nasıl kurtuldun" diye sorduğunda
duygusuzca"onu öldürdüm" dedim. Arslan kafasını sallayıp önüne döndü.

Türkiye ye geldiğimizde uçaktan inip koşarak bizi bekleyen arabaya bindik ve son gaz yurda doğru yol aldık

Yurda geldiğimizde etrafta bir sürü polis ve itfaiye vardı.

Savaş bize doğru gelip "abi" dedi arslana bakarak
Ağladığı belliydi.
"savaş içerden kimse çıktı mı" diye sordu arslan bütün soğukkanlılığıyla
"yok abi çıksa bile tanılmaz bir halde çıkar" dediğinde göz yaşlarıma engel olamadım.
Arslan sessizliğini koruyarak etrafına bakındı.

Belli etmiyordu ama biliyorum onunda canı çok yanıyordu çünkü hepsi onun çocuklarıydı.

"ardaya haber verdin mi" diye sorduğunda
"hayır abi burayı öyle gördüğümde aklıma hiç kimse gelmedi" dedi ve telefonunu çıkartıp ardayı aradı.

Üzgün çıkan sesiyle "arda nerdesin" diye sorduğunda
Biraz bekleyip heyecanla "ne" dedi ve gülümsedi.

Benle arslan ona döndüğümüzde "abi yaşıyorlar" diye bağırdı.

"hemen arslan abinin evine gelin" dedi ve ardanın cevap vermesini beklemeden kapattı.

Benle arslan birbirimize bakıp gülümsedik ve tekrar savaşa döndük
"abi, arda bütün yurdu pikniğe çıkartmış" dediğinde derin bir nefes alıp "çok şükür" dedim ve arslana sarılıp ağlamaya başladım.

Arslan elini omuzuma atıp "Bak gördün mü sana söylemiştim meleklere hiç bir şey olmaz" dedi.

Kafamı olumlu anlamda salladım ve "eve gidelim" dedim.

Arslan içten bir gülümsemeyle araca doğru yürüdü.

Eve geldiğimizde arabadan hızla inip koşarak içeri geçtim ve çocukların hepsini görünce gözyaşlarımı tutamadım.

Çocuklar bizi görünce etrafımıza toparlandılar ve "abla niye ağlıyorsun" diye sordular üzülerek
"ağlamıyorum kuzularım sadece sizi çok özledim" dedim ve hepsine teker teker sarılıp öptüm.

Arslan elimden tutup "iyiler, ağlama lütfen" dedi

"arslan ben çok korktum" dediğimde bana sıkıca sarılıp "bende güzelim bende çok korktum"
"şimdi ne olacak" diye sorduğumda arslan gerilip

"buranın güvenliğini arttırın" diye bağırdı.
"Arslan ama ben o adamı öldürürdüm yani herşey yolunda " dediğimde
"güzelim onu öldürmekle pislikler temizlenmiyor aksine çoğalıyor" dediğinde
"bizim hayatımız hep aynımı devam edecek" diye bağırdım
"bilmiyorum ama bu yaşantıdan kurtulmak için elimden geleni yapacam sana söz veriyorum" dedi güven verircesine.

Arslan "savaş çocuklar yeni yurt olana kadar burda kalsınlar" dediğinde savaş bu sözü beklercesine
"emredersin abi" dedi.

Bütün olanlara rağmen mutluydum, çocuklar burdaydı, arslan yanımdaydı.

"nisan" dedi arslan1 elimden tutup gözlerimin içine bakarak "biliyorum hiç zamanı değil ama ben artık seninle düzgün bir hayat yaşamak istiyorum, gerçek bir evlilik, gerçek bir mutluluk ve en önemlisi seni buna mecbur etmek istemiyorum eğer beni gerçekten seviyorsan ve istiyorsan tamam de ama istemiyorsan seni asla zorlamam ve ilerdeki hayatın için maddi manevi ne varsa yardımcı olurum"dedi.

Ve şöyle devam etti "Bu güne kadar sana çok kötü davrandım benim yüzümden başına gelmeyen dert kalmadı. Benden yardım istedin ama ben bunu kullandım. İyi bir insan değilim biliyorum ama senin için değişmeye hazırım, hemen karar vermek zorunda da değilsin istediğin kadar düşün cevabın ne olursa olsun hiç itiraz etmeyecem "dedi ve ellerimi yavaşça bıraktı.

Arslandan bu konuşmayı beklemiyordum henüz başımız beladan kurtulmamıştı ama onu herşeye rağmen seviyordum. Bi yandan hayallerim bir yanda da arslan vardı.

" Arslan "dedim kısık çıkan sesimle
" söyle güzelim "dedi merakla
" biliyorsun ki ben seni çok seviyorum uzun zamandır yanında olduğum için sana çok bağlandım ve eğer seni bırakırsam yaşarmıyım bilmiyorum ama ben hayallerimi de gerçekleştirmek istiyorum " dediğimde kafasını yavaşça sallayıp "anlıyorum" dedi ve devam edecekken

"Hayallerimin içinde sende varsın arslan çünkü ben sensiz bir hayat hayal edemiyorum o yüzden kabul ediyorum" dedim gülümseyerek

Merhaba arkadaşlar uzun zamandır yeni bölüm atmadığımın farkındayım 2 bölümdür final yapacam diyorum sonra ısrarlarınıza dayanamıyorum ama bu da çok uzadı ve ben gittikçe saçmalıyorum 🤣🤣🤣
O yüzden son bir bölüm yazacam

Bu arada bütün yorumlarınızda haklısınız okudukça gülüyorum 😂😂😂