KARANLIK

22

Nisan
Arslana tek kelime bile söyleyemiyordum çok sinirliydi
Telefonunun çalmasıyla numaraya kaşlarını çatarak baktı "Doktor gel buraya" dedi ve telefonu açarak sesi dışarıya verdi "kimsin" demesiyle karşı taraftan kahkaha sesi geldi

"duydum ki mesajımı almışsın arslan demirtaş" dedi dalga geçen bir ses tonuyla
Arslanın gözlerinden ateş fışkıracaktı sanki "seni bulacam lan ve o zaman mesajımı net olarak gösterecem" diye bağırdı

"böyle yaparak bir yere varamazsın arslan teklifimi kabul etsen iyi olur"
"öyle birşey olmayacak" dedi net bir sesle
"ben senden sadece kızımı istiyorum eski olanlar geride kaldı önümüze bakmalıyız" dediğinde arslanın gözü dönmüştü sanki

"lan şerefsiz kızının cesedini alacaksın benden" dedi ve telefonu duvara fırlattı.
Bana bakıp "görüyorumusun lan öyle bir ailen var öyle bir baban var" diye bağırmaya başladı bana
Beni istemesindeki amaç neydi öyle

Arslan delirmiş gibiydi sanki ağlayacaktı ne yapacağını bilmiyordu. Doktor dahi herkes teker teker dışarıya çıkıyordu ne oluyordu öyle neden hepsi çıktılar

"Arslan iyimisin" dememle kızarmış gözleriyle bana bakıp
"iyi değilim lan iyi değilim seni öldürmek istiyorum seni parçalara ayırıp babana göndermek istiyorum" diye bağırdı ve duvarın bir köşesine gidip yere oturdu ardından yavaşça gözlerini kapattı.

Bense ne yapacağımı bilmiyorum sadece korkuyordum herşeyden, herkesten
Arslan beni öldürebilirdi bu onun için sadece çocuk oyuncağıydı.

Peki şimdi neden çelişkide? Neden aklından geçeni yapamıyor onu hiç böyle görmemiştim onu hiç bu kadar çaresiz görmemiştim, yanlış birşey yapmaktan korkuyor gibiydi

Arslanın ne yapacağını merak ediyor ve korkuyordum
Ayağa kalkıp yanıma geldi "seni öldürmek istiyorum" dedi ürpertici bir sesle

İstemsizce bir adım geriye gittim ama o da bir adım yaklaştı "ve biliyormusun benden kaçamazsın" dedi
Bir adım daha uzaklaştım ondan, duygu karmaşıklığı yaşıyor gibiydi

"ben sana hiçbirşey yapmadım" dedim kısık çıkan sesimle
"sen bana ne yapabilirsin ki" diye sordu
"hiçbirşey" dedim gözyaşlarımla
"evet hiçbirşey" dedi sert sesiyle ve odadan çıkıp gitti.

Bense kocaman salonda sesizlik içinde tek başıma oturup düşünmeye başladım. Babam denilen kişinin benden ne istediğini ve arslanla bağlantısını
bu kadar kin ve nefret nerden geliyordu? Bunu öğrenmem gerekiyordu.

Ama arslandan başkası ağzını açıp birşey söyleyemezdi kimse buna cesaret edemezdi
Ona sormam gerekiyordu bu benim hakkımdı ben acı çekiyordum

Merdivenlerden çıkıp arslanın odasının önünde durdum ve derin bir nefes alıp kapıyı açtım

Arslanı bu şekilde görmem şaşırmama neden olmuştu önünde içi dolu bir masa vardı ve durmadan içiyordu
Gözleri beni bulunca "ne istiyorsun" diye bağırdı
"şey ben" der demez sözümü kesip
"gevelemeyi kes söyle ne söyleyeceksen ve çık" dedi sinirle

Ona bir adım daha yaklaşıp "ben sana birşey sormak istiyorum" dedim kısık çıkan sesimle
Kafasıyla onaylayınca "babam denilen adamla bağlantın ne" diye sorduğumda elimde tuttuğu bağrdağı sıkarak elinde parçaladı.

Elinden çıkan kanlar masaya damla damla düşüyordu
Gözlerimin içine bakıp" benim o piçle hiçbir bağlantım yok"diye bağırdı
"kendine zarar veriyorsun" dedim ve

Ona yaklaşıp elini tuttum ve elindeki camları temizlemeye başladım
Beni itip "çık burdan" diye bağırdı.
Doktoru bulmam gerekiyordu yoksa eli büyük zarar görebilirdi

Odadan çıkıp doktoru aramaya başladım. İçerde değildi, dışarı çıkacağım sırada kapıdaki iki adam önümde dikildiler "dışarı çıkamazsınız" dediklerinde

"ben sadece doktoru arıyordum"
"biz çağırırız efendim siz içeri geçin" dediklerinde salona geçip beklemeye başladım.

Kapının açılmasıyla doktor"birşeymi oldu" diye sordu
"Arslan elinde bardak kırdı ve elini temizlememe izin vermiyor" dediğimde doktor kaşlarını çatıp "ondan uzak dur artık sana zarar vermediği için kendine zarar veriyor" diye bağırıp gitti.

Suçlu gene bendim dışarı çıkmamı bile engelliyorlardı.

Belki burdan çıkabilirsem babam denilen adamın yanına gidip ardayı kurtarabilirdim en azından bir işe yaramış olurum

Ama burdan nasıl çıkacam ve babam denilen adamı nasıl bulacam
Derin düşüncelere dalmışken arslanın adamlarından biri yanıma gelip "efendim şimdi size söyleyeceklerim aramızda kalsın lütfen" dediğinde ayağa kalkıp onu dinlemeye başladım "beni babanız gönderdi burda mutlu olmadığınızı bu yüzden ona gitmek istersiniz diye sizi almaya geldim" dediğinde kaşlarımı çattım bu ilk ve son şansım olabilir.

Tek düşündüğüm bu adamın arslana ihanet etmesindeki cesaretti.
"nasıl çıkacam" diye sorduğumda gülümseyip "benimle gelin" dedi ve kapıyı açtı.

Kapının önünde duran adamlara "Arslan beyin haberi var" dedi ve arabaya bindirip şöför koltuğuna geçip arabayı sürmeye başladı.

Bu kadar kolaymıydı burdan çıkmak
hiç bu kadar kolay olacağını düşünmemiştim

Kendimi arslana ihanet etmiş gibi hissediyordum.